Met zijn debuut Ongedierte verhaalde de Italiaan Piero Macolo over het harde bestaan aan de onderkant van de samenleving in zijn geboorteland. Vooral over de manier waarop arbeidsmigranten als oud vuil worden behandeld. Dat thema keert ook terug in zijn nieuwste album , dat hij maakte samen met de Franse scenarist Christophe Dabitch.
Macolo woont al twintig jaar in Frankrijk, maar zijn geboortestad Venetië is hij niet vergeten. En dan niet het Venetië zoals toeristen dat kennen met het San Marcoplein en de pittoreske gondels, maar het leven achter die opgepoetste buitenkant. Het leven in de buitenwijken waar toeristen niet komen. In de uitgestrekte lagune waarin
Venetië ligt, met zijn kreken, roet uitstotende motorbootjes, lelijkheid, met afval bedekte eilandjes en vooral: dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. De miljoenen toeristen die elk jaar naar de stad komen, kunnen alleen schoon beddengoed in hun hotels hebben, of alle zogenaamd door kunstenaars gemaakte souveniertjes kopen dankzij de enorme hoeveelheid illegale arbeiders die onzichtbaar voor wie het niet wil zien de toeristenindustrie draaiende houdt.
In De veerman van de lagune is dat wat de lezer te zien krijgt, niet het mooie Venetië uit de vakantiefolders. We volgen het leven van de zestienjarige Paolo, die opgroeit met zijn vader die de kost verdient als visser. Althans, dat denkt Paolo. Wanneer zijn vader plots niet meer thuiskomt, moet de tiener het zelf zien te rooien. Met wat vrienden denkt hij een handeltje te kunnen opzetten in de verkoop van pillen, maar hun voorraad wordt gestolen. Paolo en zijn vriend Ahmad, een Syrische vluchteling met een tijdelijke verblijfsvergunning, blijken verstrikt te zijn geraakt in een misdaadsyndicaat dat meer doet dan pillen smokkelen.
De snelheid waarmee De veerman van de lagune wordt verteld, ligt hoog. Macola en Dabitch weten vanaf de eerste pagina een nare, beklemmende sfeer op te roepen die je adem afknelt waardoor je heel snel verder wilt lezen om verlost te raken uit die wurggreep. Maar wat volgt geeft je geen lucht. De veerman van de lagune is een naargeestig, hyperrealistisch verhaal dat je de achterkant van onze westerse samenleving laat zien. En die is niet fraai. Die is lelijk, koud, rot en stinkend als het water rond Venetië.
Dabitch weet het verhaal en de karakters met verrassend weinig woorden tot leven te wekken. Macola geeft het vorm in een palet aan grijstinten. Zelfs de kleur rood is niet vrolijk in De veerman van de lagune, maar roestig en goor.
Dit boek dwingt tot doorlezen. En wie na lezing eindelijk weer wat beter adem kan halen, ziet de lucht buiten een stuk minder blauw en heeft een smerige smaak in zijn mond. Wat een geweldig album dat het dat allemaal kan oproepen bij de lezer.
Piero Macola en Christophe Dabitch – De veerman van de lagune, Concerto Books. 222 pagina’s. hardcover. € 34,99
