Intussen is het kortvanstof-concept bekend: in een vlot tempo door de strips die de afgelopen maand verschenen – kundig, kordaat en kort. Nou, vergeet het maar want deze maand tikken we de veertig striptitels aan. Voor deze keer dus iets meer leeswerk, maar niet minder treffend dan je van ons gewend bent. Daar gaan we:
Hotel Mascara (Fame Comics): De te vroeg van ons heen gegane scenarist Pieter Van Oudheusden schreef 26 ultrakorte verhalen over vrouwen. Serge Baeken maakte er portretten bij van onbestaande vrouwen, gebaseerd op random, door een algoritme gegenereerde, gezichten. De verhalen zijn empathisch en bovenal ook heel raak in al hun kortheid. De unheimische sfeer die over het boek hangt dankzij het artificiële van de herkomst van de gezichten wordt nog groter wanneer er hier en daar een mysterieus verband tussen de vrouwen opduikt. Geen strip, wel een origineel en intrigerend grafisch werk van een tekenaar die veel te weinig verhalend werk uitbrengt. Rechtstreeks bij Serge Baeken te bestellen via ysfabrik@gmail.com
Uiltje Engnek (Concerto Books): Een koets voortgetrokken door iets monsterachtigs levert een kist af aan een klooster. De nonnen die de kist openen beginnen meteen vuile manieren te doen met de naakte vrouw die erin zit. 120 Zwart-witpagina’s lang worden we vergast op griezelige, vulgaire en vaak ook grappige beelden. Dit tekstloze boek van Edwin Hagedoorn wordt voorafgegaan door een voorwoord waar men nogal hoogdravend doet om de rest van het boek te verantwoorden. Dat had voor ons niet gehoeven. Lekker geil griezelen is op zich ook al leuk.
Anne – Eerstejaars (Silvester): Anne is een eerstejaarsstudente die om de haverklap op ongeloofwaardige wijze in haar nakie komt te staan. We zijn net niet woke genoeg om daar problemen mee te hebben. Waar we wel problemen mee hebben is de hypocrisie van de makers. Het hele boek door wordt er geëxploiteerd dat het een aard heeft, maar we zien slechts één paar tepels in de strip. Als je dan toch dit soort opgeilerij maakt, kom er dan gewoon voor uit. Wat meer naakte jongens had ook best gemogen. Nog erger is dat de verhaaltjes zelf ook aan de nogal dwaze kant zijn. Anne warmt haar kont aan de stoof en oei, ze verbrandt haar achterste en moet in een wastafel met lopend water gaan zitten. Pfff, geef ons maar Horatio Altuna.
Het venijn 3 – Schoot der aarde (Daedalus): De wraakwestern van Laurent Astier waagt zich deze aflevering aan wat psychologische diepgravendheid en motivatie van de personages om één en ander te verklaren. Wat ons betreft had het bij actie mogen blijven. Karakterontwikkeling is duidelijk niet de sterkste kant van Astier. Toppunt is een vrouw die 5 minuten nadat haar geliefde man werd opgehangen loopt te zaniken over haar gitaar. De pagina’s waar wel actie valt te rapen zijn als vanouds om duimen en vingers bij af te likken. Laat de wraaktrein maar denderen!
Moordenaar op maat 4: Gruwelijke geliefden (Silvester): Victor werd het slachtoffer van een weddenschap tussen twee rijke kerels. Die hadden gewed dat ze van hem publieke vijand konden maken. In deel 1 en 2 konden we lezen hoe Victor naar de duistere kant neigde maar net niet over de lijn ging. In deel 3 en 4 zint Victor op wraak tegen de luisterrijke achtergrond van de wereldtentoonstelling in Parijs. Leuke setting, goeie invalshoek en lekker expressieve tekeningen. Enkel spijtig van één nogal ongeloofwaardige plotwending, maar die nemen we er gezwind bij.
Undertaker 6: Salvaje (Dargaud): Jonas Crow, vermaard revolverheld, werd begrafenisondernemer omdat hij een rustiger leven wou. Dat is buiten zijn verleden gerekend. Zijn jeugdvriend Sid zorgt ervoor dat hij in allerhande vuile zaakjes betrokken raakt. Uiteindelijk neemt Jonas het op voor de underdog: de Navajo, en ontketent hij een orgie van geweld die een hele stad ten gronde richt. Die orgie is bovendien fantastisch getekend: krasserig en donker. Er schemert zelfs een beetje Giraud in door. Zo hebben we onze westerns graag!
Anaïs Nin – Op een zee van leugens (Casterman): Stripmaakster Léonie Bischoff zoomt in deze biografische graphic novel in op enkele doorslaggevende jaren uit het leven van Anaïs: de jaren waarin ze zich vanuit de schaduwen van de mannen om haar heen schreef en zich ontpopte als schrijfster. Bischoff hanteert een uitgepuurde manier van vertellen: niet te veel tekst, veel witruimtes en zeer geslaagde grafische metaforen die de vertelling boeiend te houden. Ze laat niet enkel een licht schijnen op de schrijfster Nin, maar ook op de vrouw achter haar. Zo komen haar strubbelingen des te harder binnen bij de lezer. Verrukkelijk boek. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
Gung Ho Boek 5: Witte dood (Silvester): In een verre en dystopische toekomst wordt de mensheid bedreigt door vreemde, bloeddorstige, witte beesten die alles en iedereen die op hun pad komt verslinden. De mensheid leeft in omwalde steden en dorpen. In één van die vestigingen broedt al vier albums lang een generatieconflict dat in dit afsluitende deel eindelijk helemaal tot uitbarsting komt. Zoals in elk goed verhaal in het genre gaat de plot meer over de intermenselijke relaties dan over de gruwelijke beesten. De tekeningen zijn eveneens van hoge kwaliteit. Met veel invloeden uit de animatiewereld denderen ze over de lezer heen. Een perfect einde voor één van de beste nieuwe reeksen van de laatste jaren.
Donjon Monsters 11: De grote leider (Silvester): In dit deeltje uit het epos van de Donjon leren we hoe de stad Kwansuis en ook het Absolute Kwaad ontstaan zijn. De informatie die we meekrijgen is min of meer nodig om het afsluitende deel van zijreeks Donjon Avondschemer goed te kunnen volgen. Hoewel dit album lekker wegleest voel je dat wel als lezer. De plot lijkt snel bijeen geharkt. Gelukkig zijn schrijvers Sfar en Trondheim goede harkers en maken ze van het verhaal toch nog iets lezenswaardig. De hoekige tekeningen van Stanislas doen de rest.
Donjon Avondschemer 111: Het einde van de donjon (Silvester): Effectief: in dit deel wordt het epos van de Donjon afgesloten. Het stil en emotioneel in beeld gebrachte einde wordt voorafgegaan door een wirwar aan personages en verhaaleindjes die de revue passeren. Het valt niet aan te raden deze strip zomaar aan te vangen. Een herlezing van voorgaande delen voor de duidelijkheid lijkt ons ten strengste aangeraden. Als u die raad opvolgt staat je een spetterend en humoristisch fantasy verhaal te wachten. Doet u dat niet dan zal warrig in uw haren krabben uw deel zijn.
FRNK 6: Dinosaurussen (Daedalus/Diedeldus): Deze tijdreisreeks met dino’s blijft verbazen. Het album opent met de meet-cute van twee mensen in het heden die op het eerste gezicht niets te maken hebben met het verhaal van de FR(a)NK uit de titel. Langzaam maar zeker komen we te weten hoe hun verhalen vervlochten zijn met de in het verleden verloren geraakte tiener. De karakterisering en interpersoonlijke relaties van de personages zijn enorm raak. En dan te bedenken dat de focus van de reeks eigenlijk de rollercoaster aan prehistorische actie is. Topreeks!
Dragonders van de grens 1: De Santa Fe Trail (Daedalus): De Dragon de Cuera zijn een berucht contigent van Lansiers die in het Spaanse leger in het Nieuw-Mexico van 1778 de Noord-Amerikaanse grens bewaken. Miguel is een jonge cadet met een crush op een non: zuster Madeleine. Wanneer zij ontvoerd wordt door indianen zet hij, tegen zijn orders in, de achtervolging in. Ongewild zet hij zo een kluwen aan gebeurtenissen in gang. Een rechttoe, rechtaan western, met alle clichés op de juiste plaats. Goed geschreven en met mooie plaatjes. Meer hoeft het niet te zijn.
Androïden 8: Odissey (Daedalus): In deze reeks oneshots rond, u raadt het al: androïden, volgen successen en missers elkaar op. Dit deel is een succes. In een exclusief ruimtehotel vindt een samenkomst van de G8 plaats. Al snel begint een groep terroristen stampij te maken en verwordt het verhaal tot een soort van “Die Hard in de ruimte”. Dat aspect van het verhaal is de grootste troef van deze strip. Er worden ook wat interessante filosofische vragen gesteld over kunstmatig leven, maar die worden vervolgens op veel te simpele wijze afgehandeld. Geen groot probleem echter, omdat de setting en de actie de boel rechthouden.
Suske & Wiske 359: De naamloze 9 (Standaard uitgeverij): Een doorsnee avontuur van Suske en Wiske. Om de wereld te redden moeten onze vrienden 9 geheimzinnige naamlozen weten te redden van een mysterieuze schurk. Gelukkig worden ze geholpen door een derde partij die, wat een verrassing, ook zijn identiteit geheim wil houden. Goed geschreven en goed getekend, maar wel spijtig dat je de identiteit van de geheimzinnige helper quasi meteen kan raden én dat de geheimzinnige schurk in vol ornaat op de backcover prijkt waardoor diens identiteit ook al geen spannend geheim meer is.
Peter’s zeurkalender (De Harmonie): Hoewel Peter van Straaten al een tijdje geleden van ons heenging verschijnt wel nog elk jaar een scheurkalender met cartoons van zijn hand. Die van dit jaar is een bloemlezing met de beste cartoons van de vorige jaren. “Zo blijven we bezig”, zou u kunnen denken. Toch dragen we dit initiatief een warm hart toe. Van Straaten typeert de mensheid op zo’n rake en unieke wijze dat hij het verdient om niet in de vergetelheid terecht te komen. Voeg daaraan toe dat hij de meester van zwart-witte pentekeningen is en u begrijpt dat wij niet weigerachtig staan tegen een dagelijkse injectie van zijn humor. Ook geschikt voor antivaxxers en wappies!
Babylone 1: De klopjacht (Daedalus): Max Ferlane, een huurling met als werkterrein Afrika, wordt min of meer gedwongen om een ex-dictator uit zijn thuisland te smokkelen. Het verhaal begint vrij straight forward maar wordt dan steeds duisterder en ingewikkelder naarmate de intriges zich opstapelen. De makers slagen er echter in hun plot loepzuiver over te brengen. Een coole setting en originele personages doen de rest. Een grote pluim ook voor de manier waarop het PTSS syndroom van Max verbeeld wordt.
De wijsheid van de mythes – Tantalos en andere mythes over hoogmoed (Daedalus): Een nieuwe aflevering van De wijsheid van de mythes is steeds een reden tot feesten of een bacchanaal. We kennen de reeks intussen als een flitsend getekende, historisch goed gestoffeerde strip, met achteraan een degelijk extra dossier. Deze aflevering concentreert zich op verschillende kortere verhalen over menselijke hybris en de daaropvolgende kwellingen in de hel. Zeer boeiende vertelstof, maar misschien hadden de makers die toch beter verspreid over twee albums. De veelheid aan personages en de korte afhandeling zorgen hier en daar voor verwarring. Desondanks een goede aanwinst voor iedereen die de hel een warm hart toedraagt.
Nachtwacht 8 – De duivelskermis (Standaard uitgeverij): Er strijkt een kermis neer in het dorp en de nachtwacht kan niet (nacht)wachten om een ritje te maken op de vele attracties. Het team doet echter een akelige ontdekking en vindt het levenloze lichaam van hun vriendin Sacha achter een struik. Dat de tekeningen en de scenario’s op punt stonden wisten we al van de vorige albums. In dit album is krijgen we echter nog wat toegevoegde waarde dankzij de setting. Wie houdt er nu niet van avonturen op een akelige kermis? Scooby Dooby Doo nog aan toe!
De rode ridder 271 – De kruisvaarder (Standaard uitgeverij): Al dik twintig albums zitten we hierop te wachten: wat stak de Rode Ridder nu juist allemaal uit (en neer) in Jeruzalem tijdens die fameuze kruistochten? Door middel van enkele flash-backs wordt daar in deze aflevering eindelijk wat licht over geschenen. Alleen al daarom is dit album één van de betere episodes van de laatste tijd. Spijtig dat het te lage pagina-aantal, en de orders van de uitgeverij voor de auteurs om enkel oneshots te maken, alweer roet in het eten gooit. We merken immers dat de makers dieper willen gaan, meer onderbouwde verhalen willen brengen. Bij deze: een officiële oproep aan de uitgever om hen dat ook te laten doen, of we trekken op kruistocht naar hun hoofdkantoren!
De drenkelingen van de Metropolitain 1 & 2 (Silvester): Een leerjongen die werkt in een juwelenatelier raakt dronken van de beloftes van een anarchistische dievenbende die een eerlijke verdeling van rijkdom en arbeid belooft, maar eigenlijk vooral toch rijk wil worden door niet te werken. Dit alles wordt u aangeboden op een bedje van art deco en jugendstil en een Parijs dat door gigantisch noodweer onder water loopt. De setting geeft het verhaal een originele insteek. Het einde lijkt wat afgeraffeld en doet afbreuk aan al wat vooraf gaat. Los daarvan is dit een vlot weglezende thriller in twee delen.
11 september 2001 – De dag dat de wereld kantelde (Standaard uitgeverij): 11 september 2011: iedereen die toen al zindelijk was weet wellicht waar hij of zij zich die dag bevond. Zo ook Héloïse Chochois, die er een strip over schreef. De hamvraag bij deze is of het ook voor ons interessant is om te weten waar Héloïse zich bevond. Het boek begint namelijk iets te droog, met een voiceover en een simpele opsomming van feiten. Gelukkig houden de pastelkleurige tekeningen van Baptiste Bouthier de boel recht tot er ook wat emotie en een persoonlijke kijk op de zaken binnensluipen. Door middel van een greep anekdotische scènes van een bezoek aan New York weten de makers uiteindelijk toch te beklijven en voorkomen zij dat hun verhaal als een toren in elkaar stuikt. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
De ongelofelijke avonturen zonder Kobijn 12 – Knettergek (Silvester): Vier vrienden bedenken een wedstrijdje: ze moeten voor het einde van het weekend een vriendin krijgen. Eén van hen wordt door een freaky ongeluk onweerstaanbaar voor iedereen die hem aanraakt. Dit laatste deel van de Kobijn reeks heeft alles wat de voorgaande delen zo fantastisch maakte: expressieve tekeningen, off the wall humor en gevatte dialogen. Koop maar meteen de volledige reeks. Het zal u deugd doen.
Multatuli – Saïdjah en Adinda (De arbeiderspers): Dick Matena is een monument van de Nederlandse strip en de laatste tien jaar de king van de literaire verstrippingen. Zijn aanpak, zoveel mogelijk van de brontekst behouden, zorgt er wel voor dat zijn boeken vooral in de smaak vallen van de geoefende lezer. Ook dit verhaal, oorspronkelijk van Multatuli, valt in die categorie. De tekeningen van Matena zijn krachtig en puur en de sobere inkleuring van hoog niveau, maar de tekst is voor de modale lezer wellicht té archaïsch en té droog. Voor de juiste lezer een prachtboek, maar voor een licht verteerbaar en ontspannend boek moet u elders zijn. Lees hier een andere, uitgebreidere recensie.
De wereld voorbij (Daedalus): Op een ochtend worden de tieners Héli en Selen wakker. Dat doet iedereen weleens, maar bij hen blijkt de rest van de mensheid ’s nachts in het niets verdwenen te zijn. Niet het meest originele uitgangspunt, maar kom: de uitwerking doet vaak veel. Maar niet in deze strip. Het verhaal van de twee rondzwervende tieners die elkaar uiteindelijk vinden en het opnemen tegen het kwaad wordt nergens echt spannend of aangrijpend. Blijven over: de tekeningen. Het sprookjesachtige, uitgegomde zwart-wit met steunkleuren tilt de strip naar een nog net acceptabel niveau.
Juffrouw Baudelaire (Dupuis): Dit boek heeft alles om een klepper van formaat te zijn: het werd geschreven en getekend door grootmeester Yslaire, gaat over de mysterieuze, donkere maîtresse van de Franse dichter Baudelaire en werd overgoten met een zeer pittige en sensuele saus. Toch pakt de mayonaise niet. Het grootste deel van de tekst is een soort monoloog die nogal saai, stuntelig literair en nergens echt diepgaand is. De vertaler van dienst is wellicht een degelijk stripvertaler, maar als vertaler van de gedichten van Baudelaire gaat hij toch hier en daar de mist in. Bovendien is de productie van het album afgrijselijk. Hier zijn grote, anderskleurige en ontsierende kaders over (anders wel bovennatuurlijk fantastisch getekende) pagina’s geplakt op plekken waar de Nederlandstalige tekst over de Franstalige werd geplakt. We hebben het gecheckt en het origineel heeft dat niet. Alweer een voorbeeld van hoe budget cuts de algemene kwaliteit van strips de laatste jaren de dieperik induwen. Een slordige 34,99 euro voor een boek waar de uitgever met de pet naar gegooid heeft, alstublieft. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
De Kiekeboes 159: Onvervalst vals (Standaard uitgeverij): We vallen meteen met de deur in huis: dit is één van de beste verhalen van de Kiekeboes dat we de laatste 2 jaar onder ogen kregen. De plot over kunstdiefstal en vervalsingen is deze keer écht onvoorspelbaar en kent dientengevolge een paar verrassende twists. De tekeningen springen van de pagina en de situatiehumor is, hoewel die vaak met nogal veel toevalligheden aaneen hangt, heerlijk grappig.
Dingen die erger zijn – Een stripverhaal over borstkanker (Altamira): Het is heel moeilijk om een autobiografische strip over borstkanker eerlijk te recenseren. Er zijn een hele hoop emoties mee gemoeid, bij de makers, maar ook bij het leespubliek. Wij zullen dus proberen zo neutraal mogelijk te zijn. De tekeningen van dit boek vallen in de categorie: “Dat kan iedereen en misschien zelfs beter”. Prachtige tekeningen zijn echter niet altijd een must. Het verhaal dan, is een opeenstapeling van anecdotes in dagboekstijl die soms grappig en soms emotioneel zijn, maar die vaak blijven steken in énorme clichés. We zijn er zeker van dat er een doelgroep is die deze strip zal smaken, maar voor een echt goed gemaakte strip moet u elders zijn. U doet wat u wilt met deze informatie.
Verhalen van een man met smaak (Concerto): Een boek dat wordt aangeprezen door Chris Ware, Robert Crumb en The New York Times moet wel fantastisch zijn. Dachten we. Deze strip is een verzameling korte verhaaltjes die op zich niet slecht zijn maar allesbehalve origineel, vernieuwend of geniaal, zoals de achterflap doet uitschijnen. Dit soort paginaverdeling zagen we al bij Chris Ware, de herhaling van beelden om vervreemding op te roepen deed ons gapen, dat retro pentekenstijltje hebben we ook al iets te vaak gezien en de seksuele geobsedeerdheid en de zogenaamd ironische wereldvreemdheid komen gekunsteld over. Iets in ons vermoed dat we dit boek beter zouden gevonden hebben zonder de citaten op de achterkant, maar zeker weten we dat niet.
Hexeleintje deel 2 – In de ban van fabeldieren (Diedeldus): Hexeleintje bestudeert fabeldieren in de lessen fantasticologie bij professor Archibald Balzar. Op zich al een origineel uitgangspunt. Mensen die nu aan Harry Potter moeten denken hebben deels gelijk, maar voor Potter waren er ook al The Books of Magic, moet u weten. In het vorige deel raakte Hexeleintje enkele klasgenoten kwijt en in dit deel zien we wat dat met haar doet. Deze strip moet het niet enkel hebben van de afgelikte tekeningen, maar ook de mooi uitgewerkte personages en waarachtige emoties zijn een plus. Als u niet genoeg geld heeft om voor uw tienerdochter een pony te kopen, is deze strip een excellent zoethoudertje.
Dinopark (Standaard uitgeverij): Een strip over een Dinopark, als daar maar geen rechtszaak van komt… Ons zal dat aan onze reet roesten, aangezien dit een meer dan puik boekje bleek. Een bonte cast beleeft grappige gags die pienter gebruik maken van de leefwereld van de dino’s. We hebben een paar keer geglimlacht en aangezien we ouder zijn dan de doelgroep is dat een verdienstelijke, euhm… verdienste. De gags worden aangevuld met leerrijke dossiertjes die voor veel kinderen een bron van leuke weetjes zullen zijn. Voor veel kinderen, behalve voor dat zevenjarige zoontje van die tante met haar klinisch hygiënische huis, dat de namen van alle dino’s uit zijn hoofd opdreunt maar nog elke nacht in z’n bed plast.
Watch Dogs Legion Deel 1/2 – Underground Resistance (Standaard uitgeverij/Ubisoft): Wanneer er plots strips beginnen te verschijnen van games gaat het denkbeeldige belletje rond de hals van de melkkoe in ons brein al rinkelen. Vreemd ook dat een miljoenenbusiness geld wil verdienen met een afgeleid product maar er vaak niet voor zorgt dat dat product een zekere kwaliteit geniet. Soit, deze Watchdog Legions spin-off is één van de uitzonderingen: een dystopische toekomst die interessante vragen stelt over onze maatschappij, een knisperende inkleuring die de mindere tekeningen op een hoger plan tilt, een spannend verhaal en als extra bonus: voorkennis van de game is niet nodig. Wel een gevalletje van een rare vertaling op de achterkant: “Een onuitgegeven verhaal geïnspireerd door de videogame Watch Dogs: Legion.” Wat bedoelen ze daar in godsnaam mee? Het is nu toch uitgegeven? Misschien lag de strip eeuwenlang te verstoffen in de kelder, onuitgegeven, en hebben ze dat nu toch gedaan? Mysteries alom!
Immortal Fenyx Rising – De odyssee van Fenyx Deel 1/2 (Standaard Uitgeverij/Ubisoft): In tegenstelling tot Watch Dogs: Legion is deze game spin-off geen uitzondering op de regel. Fenyx, een onverschrokken krijgster, gaat op queeste in het Oude Griekenland. Op haar avontuur krijgt ze het aan de stok met roestige dialogen, een plat en nergens verrassend verhaal en tekeningen die weinig feta hebben gegeten van een correcte anatomie. Enkel voor de completistische fans van de game.
Zeven Makkabeeën (Silvester): De Britse regering stuit op het regeneratieprocédé van Viktor Von Frankenstein. Verwikkeld in een race met Duitsland om de Noordpool te veroveren, besluiten ze om zeven mannen opnieuw tot leven te wekken en op deze gruwelijk gevaarlijke expeditie te sturen. Niet al die kerels zijn positief over die wederopstanding en de verschillende karakters in de groep zorgen voor boeiende wrijvingen. Voeg daar de gevaren van de pool aan toe en je hebt de perfecte cocktail voor een goed geschreven oneshot vol avontuur.
Uur U 17 & 18: On the Road van Los Alamos (Silvester): In dit fictief-historisch tweeluik wordt de vraag gesteld: Wat als mede-uitvinder van de atoombom Robert Oppenheimer Jack Kerouac had ontmoet? Het antwoord op die vraag is de dolle, spannende, vaak ook grappige roadtrip van een paar benevelde grootdenkers met het leger op de hielen. Kerouac zwengelt de gewetenswroeging van Oppenheimer aan en die laatste vlucht weg van de site waar de bom wordt ontwikkeld. Allerhande belanghebbers, de Russen, de Britten, het leger, de FBI proberen Oppenheimer eerst bij z’n kladden te grijpen. De makers concentreren zich niet alleen op de strapatsen van de zwervende poëten, maar ook op de globale impact van een wereld zonder atoombom. Machtig leesvoer!
Lotta 3 – Bakt er iets van (Standaard uitgeverij): Lotta gaat naar het middelbaar onderwijs en beleeft daar avonturen die zo braaf zijn dat ze eerder bestemd lijken te zijn voor lezertjes van de lagere klassen. Daar is niets mis mee: we juichen dat zelfs toe. Jonge kinderen lezen sowieso veel liever over iets oudere kinderen die dingen doen waar de lezertjes zelf nog net iets te jong voor zijn. Dat maakt het spannend. Lotta is bovendien gezegend met een goede tekenares die haar exploten in expressieve en kleurige tekeningen weet te vatten. Brave strips moeten er ook zijn, maar Lotta moet toch opletten dat ze niet nog braver wordt en in het rijk der voorleesstrips terechtkomt.
Het verval Boek 1 (Silvester): Een groot deel van de bevolking vindt de dood in een plots pandemie. Al snel begint de beschaving af te brokkelen. Voedsel wordt schaars en het beest in de mens steekt de kop op. Te midden van deze chaos probeert een vader zich staande te houden met zijn puberdochter en jongere zoontje. Het verhaal zoomt niet zo erg in op de grote calamiteiten maar meer op de kleine problemen van het gezin. Die invalshoek en de dunne en trefzekere, aan Geof Darrow refererende lijnen, tillen het boek boven de middenmoot uit. De stramme vertaling trekt het weer naar beneden.
