Het is nu echt zomer en wat zeggen we dan? “Strips lezen!” natuurlijk. Welke strips in uw al dan niet virtuele mandje worden gekiept, bepaalt voor een groot deel of uw zomer zozo of lala wordt. Hier dus voor uw gemak een flink overzicht van zojuist verschenen strips, zoals u van ons gewend bent: in sneltreinvaart en met een hoop flair gebracht.
Keizerin Charlotte 4 – Zestig jaar eenzaamheid (Standaard uitgeverij): Deze indrukwekkende afsluiter van het vierluik over Keizerin Charlotte stelt allesbehalve teleur. Charlotte daalt nu volledig af in de waanzin en dat zorgt voor heem wat dramatische spanning. Scenarist Vehlman gebruikt allerhande feiten uit de Belgische geschiedenis om een geloofwaardige complottheorie te construeren en de zwierige en sfeervolle tekeningen van Bonhomme zijn zo goed als perfect. Dit vierluik mag in geen enkele serieuze stripcollectie ontbreken. Lees hier een andere, uitgebreide recensie, van het eerste deel. En hier van het tweede.
Bloedkoninginnen – Mary Tudor – Bloody Mary 3 (Daedalus): We kennen intussen de ingrediënten van de verschillende series die onder de noemer Bloedkoninginnen verschijnen: een sterke vrouw in een leiderspositie ergens in het verleden, een scheutje verdraaien van de waarheid om het boek wat schwung te geven en tekeningen die vaak oké, maar nooit verbluffend goed zijn. Deze afsluiter van het drieluik rond Mary Tudor past perfect in dat plaatje. Leuk voor wie interesse heeft in historische strips, maar nu ook weer geen boek dat een leek zal overtuigen stripfanaat te worden.
Insecten 8 (Standaard Uitgeverij): Een boek met gags over insecten dat en passant uw jongste spruiten ook één en ander aanleert. Professioneel gemaakt, doet wat op de verpakking staat, perfect voor in een warme wagen op weg naar Spanje.
Michel Vaillant Legendes 4 – De race van de eeuw (Graton): Als we fans waren geweest van Michel Vaillant dan zouden we zwaar beledigd zijn. De nagedachtenis aan de topalbums uit de goede oude tijd wordt, elke keer dat ze het lijk van Michel opnieuw opwarmen voor saaie, star getekende meuk als dit, terdege besmeurd. We kunnen ons zelfs amper voorstellen dat de mensen die dit kopen om de reeks compleet te houden de albums zelfs nog maar lezen. Wat bezielt de erven Graton ook om dit in gang te houden? Het zal toch niet om geld gaan zeker?
Dokus 29 – Op naar de top (Le Lombard): Dat Zidrou een meesterscenarist is wisten we al, maar hij lijkt te moeten krabben om deze reeks, al 29 delen en 28 jaar lang, interessant te houden. Hij moet het immers toch al ver gaan zoeken. Zo raakt Dokus de leerling in dit album gefascineerd door minigolf. Er staan zeker geslaagde grappen in deze strip en we snappen dat men wil doorgaan tot een mooi afgeronde reeks van 30 albums. Maar nadien is het misschien tijd om eens iets nieuws te bedenken.
I.R.$. 25 – Dertig miljard dollar (Le Lombard): Nog een reeks die de laatste tijd van zijn voetstuk is gevallen. Hoewel de plot van het verhaal veelbelovend is: een stinkend rijke, maar terminaal zieke man vraagt Larry om hem te helpen beslissen waar hij zijn erfenis aan moet besteden. De personages en dialogen zijn zo ongeloofwaardig en kramen de stomste onzin uit, dat het plezier van het lezen ernstig vergalt wordt. Zo ziet Larry een donker silhouet van een vrouw op een camerabeeld en mompelt hij: “Groot, zelfverzekerd… Iemand die het gewoon is bevelen te geven.” Als wij naast iemand zouden staan die pretendeert dat uit een silhouet te kunnen opmaken, dan zouden we hem vol in zijn gezicht uitlachen. Dat komt ervan als de scenarist minder slim is dan zijn personage hoort te zijn.
Alexander de Grote 6 – Het paard van Troje: Het zesde album van onze favoriete Alexander gaat over het paard van Troje. Een bekend en dankbaar onderwerp om grappen bij te maken. We zijn van de twee Barten gewend dat ze originele invalshoeken vinden om historische of mythologische verhalen te benaderen en ook in dit album zit dat helemaal snor. De steeds verder uitdijende cast is mooi op elkaar ingespeeld en de humor vloeit vaak voort uit hun interactie met elkaar. Comme il faux, quoi? Scenarist Barcas en tekenaar Bart Proost hebben, puur op kwaliteit, bloed, zweet en tranen, van hun strip Alexander de Grote een huismerk gemaakt.
Voetbalgek! 21 (Standaard uitgeverij): Hoewel wij persoonlijk niets met voetbal hebben, konden we toch genieten van dit album vol met gags rond het thema. Het is duidelijk dat de vakantie voor de deur staat, want de uitgevers overspoelen de markt met voer voor kindjes met een goed rapport. Dit nieuwe deeltje van Voetbalgek! hoort bij de betere. De expressieve en heel karikaturale tekeningen dragen daar zeker aan bij.
Alex 44 – Het verboden koninkrijk (Casterman): Hoewel ook de Alex reeks heel duidelijk onder de noemer valt van reeksen die, samen met het leven van hun bedenker, mooi afgerond hadden kunnen worden, leveren de makers af en toe nog een album af dat net te pruimen valt. De tekeningen doen heel hard hun best om Jacques Martin na te doen en slagen daar meestal zelfs wonderwel in. De puike inkleuring van Florence Fantini draagt enorm bij aan de kwaliteit van het album. Het scenario is er eentje van dertien in een dozijn, maar kan er net mee door als men de archaïsche dialogen op ironische wijze nuttigt.
De buurtpolitie 29 – De blauwe gloriefluiters (Standaard uitgeverij): De buurtpolitie-agenten krijgen bezoek van een Sultan die een nieuw hart nodig heeft. Zijn twee huisdieren, blauwe gloriefluiters, zijn veel geld waard en dienen speciale bewaking te krijgen. Wanneer ze dreigen ontvoerd te worden en één van hen het winnend lottoticket van tante inslikt, draait alles in de soep. De buurtagenten laten in dit album hun dorpje achterwege om hun capriolen deels te gaan beleven in de woestijn van het thuisland van de Sultan. Deze verandering van decor zorgt ervoor dat dit album even fris overkwam als de eerste tien delen. Meer daarvan.
Suske en Wiske 379 – Het hondenhart (Standaard uitgeverij): Lang lopende reeksen zorgen soms al eens voor een minder album. Deze nieuwe Sus en Wis is er spijtig genoeg eentje van wel heel lage kwaliteit. Om te beginnen is Lambik plots een hondenhater, wat totaal ongeloofwaardig overkomt. Daarop volgt een warrig verhaal met net iets te veel deus ex machinas, vanwege allerlei magie en fantasy elementen in de plot. Op naar een volgend en beter album dus!
Camille 7 – The sky is the limit (Standaard uitgeverij): Deze reeks verkoopt blijkbaar nog steeds genoeg om nieuwe delen te verantwoorden. De strip blijft in hetzelfde bedje ziek: de scenario’s zijn ongeïnspireerd, de dialogen stoffig en de plots ontbreken alle originaliteit. De tekeningen van Rienties zijn als vanouds heel goed en verdienen beter. Deze strips drijven wellicht volledig op de populariteit van Camille herself. De dag dat zij onder een vrachtwagen loopt, verwachten wij een korte piek in de verkoopcijfers waarna we nooit meer van deze stripreeks zullen horen.
Jommeke 326 – Grootouderbal (Standaard uitgeverij): Filiberke vind een nieuwe sport uit om met de grootouders van de kinderen van Zonnedorp te spelen: grootouderbal. Het spel wordt gesaboteerd door een geheimzinnige onbekende. Entertainende kinderstrip met het hart op de juiste plaats, maar wij houden toch meer van plastieken walvissen, purperen pillen en dikke springmuizen. Kortom: het Jommeke dat de wereld afreist of, als het avontuur dan toch in Zonnedorp moet plaatsgrijpen, mag er op zijn minst een absurd haargroeimiddel in het spel zijn.
Bunnie vs Monkie – en het geniale grappengevecht (Gottmer): Onze twee favoriete überkinetische stripfiguren gooien het over een andere boeg. Geen grappige avonturenverhaaltjes in deze aflevering, maar een verzameling van gagstrips en zelfs moppen in proza-vorm. Het heersende motief is meligheid en absurdisme. De meningen van onze veertienjarige twee-eiige tweeling was verdeeld: hij vond er niets aan, zij kwam niet meer bij en teistert nu bij elke gezamenlijke maaltijd het gehele gezin met eindeloze hervertellingen van de “beste” moppen. We vermoeden dat dit boek een gevalletje van hit or miss is. Als koper kent u dus maar best de bestemmeling van dit boek. Eén minder puntje wel: van een flitsend moppenboek voor de jeugd hadden we wel even flitsende kleuren verwacht en geen zwart-wit met overwegend grijs…
Japan – Een eigenzinnige gids (Oogachtend): Geen strip, maar een door een stripmaker geïllustreerde reisgids. Toen we het woord “reisgids” lazen dachten we meteen aan een soort van praktisch boekje vol met tips van lekkere eetadresjes. Het boek bleek meer een soort van doorsnede van de geschiedenis en de gebruiken van Japan. Het is interessant om te lezen over de geschiedenis van bijvoorbeeld origami, maar wij zouden nu net naar Japan reizen om zoiets daar te leren. Dit is bijgevolg eerder een boekje voor de thuisblijver. Toen we onze teleurstelling daaromtrent te boven waren konden we wel genieten van een goed geschreven en prachtig geïllustreerd inkijkje in een land waar we nu nog liever heen willen.
Milo 4 – In het huwelijksbootje (Standaard uitgeverij): We kunnen hier min of meer dezelfde review knippen en plakken als diegene die we voor Camille schreven, alleen gaat het hier om een strip waarin de voltallige cast van een tv-serie meespeelt. We zullen dus eerder een colonne vrachtwagens nodig hebben en moeten wellicht de handen uit de mouwen steken om het toeval een handje te helpen.
Wild West 5 – Verlossing (Dupuis): De derde cyclus van Wild West begint vrij sterk: Wild Bill, Jane, Charlie en consorten verhuizen naar een dorp in het zuiden. Ieder heeft andere problemen om zich aan te passen, of heeft er juist geen, wat anderen dan weer een doorn in het oog is. Spannende sub-plot met een kolonistenfamilie met een duister geheim ook. Het blijft ons wel een beetje storen dat men historische figuren compleet verzonnen avonturen laat beleven zonder dat heel duidelijk te maken, maar dat ligt wellicht aan ons. Wild West is een genietbare westernreeks waar we nog meer van hadden genoten als de makers (of de uitgever) zelf genoeg vertrouwen in de reeks hadden gehad.
Paul – De wederopstanding van James Paul McCartney (1969 – 1973) – (Concerto Books): Wie fan is van The Beatles heeft vast al enkele strips over The Fab Four in de kast staan. Toch is dit boek een waardevolle aanvulling. Het verhaal focust op de periode van de split van de groep tot de oprichting en het succes van de nieuwe groep van Paul McCartney: Wings. De makers slagen erin om veel feiten in de strip te verwerken zonder de emotionele kant van het verhaal daaronder te bedelven. De psychedelisch ingekleurde tekeningen zorgen ervoor dat alles erin gaat als zoete spacecake.
Elon Musk – Analyse van een nieuwe wereldleider (Concerto Books): Daryl Cunningham is geen goed tekenaar, maar wel een zeer getalenteerd scenarist. Hij slaagt erin om het leven van een omstreden figuur als Elon Musk objectief weer te geven. Van de voorgeschiedenis van zijn familie tot aan zijn positie in de nieuwste Amerikaanse regering. Hoewel het moeilijk valt om sympathie voor de man op te brengen, zorgt dit boek wel voor begrip en dat is al een ware tour de force. Wat Cunningham ontbreekt aan tekenkunde maakt hij trouwens goed door voor elk prentje een juiste grafische benadering te zoeken. Heel simpel allemaal, soms zelfs bijna iconografisch, maar wel doeltreffend!
De doortocht (Sherpa): Edmond Baudoin is een meester in de zwierige schets. Of hij nu personen, gebouwen, of landschappen tekent: zijn kriebelige, vlekkerige en dansende lijnwerk is een streling voor ieders oog. In dit boek vertelt hij het verhaal van een moeder en dochter (beiden gebaseerd op waargebeurde feiten) en het drama dat ze meemaakten met de bergen en de beeldschone natuur als derde dramatische personage op de achtergrond. Af en toe gaat Edmond een beetje uit de bocht wanneer hij te veel voorover bukt voor de strap-on van gevoelige poëzie, maar wanneer er matter of factly over de feiten verteld wordt, sluipt de ontroering en verwondering ongemerkt ons kille hart binnen.
Mario en de magiër (Oogachtend): Het vorige boek van Koenraad Tinel, over zijn jeugd bij zijn Nazi minnende ouders, was niets minder dan een meesterwerk. Voor zijn nieuwe boek gooit hij het over een andere boeg en besloot hij het meesterwerk van iemand anders te illustreren: Mario en de magiër van Thomas Mann. We zijn meestal niet zo’n fan van dit soort boeken omdat het vaak weinig toevoegt, maar het samengaan van Tinel en Mann geeft vonken. Tinel is een meesterlijk tekenaar en suggereert meer dan hij afbeeldt, wat ervoor zorgt dat de fantasie en het interpretatievermogen van de lezer wordt aangesproken. Dat leidt dan weer tot een veel modernere lezing van de novelle uit 1930. De constant aangehouden duistere sfeer werkt beklemmend en deed ons nog iets meer huiveren dan toen we de originele novelle zo’n vijftig jaar geleden voor het eerst in prozavorm lazen. Prachtboek!
Thorgal Saga 4 – Van ijs en vuur (Le Lombard): De nevenreeks van oneshots in de wereld van Thorgal moet een speeltuin zijn voor de bekendste stripmakers om met de figuren van Rosinski en Van Hamme aan de haal te gaan. Tekenaar David Etien zet in dit album alvast zijn beste beentje voor, al zouden wij er nog meer van genoten hebben als hij in zijn eigen stijl had mogen tekenen. We hebben immers een donkerbruin vermoeden dat men de gasttekenaars aanspoort om toch in een bepaald idioom te blijven werken. De verhalen in deze reeks zouden vol psychologische diepgang kunnen zitten; personages of verhaallijnen uit de reguliere reeks hadden meer motief en diepgang kunnen hebben. We vonden het dan ook heel spijtig dat dit album een flinterdun flutverhaaltje heeft over ijsmensen die vechten tegen vuurdemonen. Of Thorgal nu de hoofdrol speelt of Marie van Jef van de bakker hier rechtover maakt in deze strip geen ene moer uit. Door angstvallig vast te houden aan wat men denkt dat de essentie van Thorgal is (of wat voor hoge verkoopcijfers zorgt) knijpt men vakkundig alle plezier en kwaliteit uit dit album.
De wijsheid van mythes – Romeo en Julia (Daedalus): De wijsheid van de mythes week met Adam en Eva af van het pad van “echte” mythes uit voorgaande delen. Deze Romeo en Julia doet ongeveer hetzelfde als zijn voorganger: het zeer getrouw hervertellen van een zeer bekend verhaal. Voor mensen die niet echt weten hoe de vork aan de steel zit met het beroemdste showbizzkoppel ooit is dit een pracht van een boek. Voor hen die wel een rudimentaire kennis van het werk van de Bard bezitten brengt de strip niet echt veel bij, al moeten we toegeven dat de reproducties van schilderijen uit de kunstgeschiedenis met Romiette (of was het Juleo?) als onderwerp wel uitermate boeiend zijn.
Space Reich 3 – Doelwit von Braun (Daedalus): De reeks Space Reich brengt ons een beetje in de war. Ze heeft alles om ervoor te zorgen dat we onze neus ervoor zouden optrekken: de tekeningen zijn maar zozo, de strips zitten volgestouwd met heel veel (soms overbodige) tekst en er is niet zo gek veel actie. Toch gaan we graag zitten voor elke nieuwe aflevering, want: Nazi’s in space! Dat pulpy gegeven, gecombineerd met een plot die zwaar leunt op historische personages, zorgt ervoor dat we deze reeks toch nog een dikke zeven geven.
Gniffelen in ’t blauw (Clo-Clo Collectie): Het debuut van Jari Asselman mikt hoog. In een absurde raamvertelling, die af en toe doet denken aan Lewis Carroll, wervelt Asselman door een groot aantal onderwerpen en levensvragen. Hij doet dat met humor en in een tekenstijl die wat weg heeft van de liefdesbaby van Quentin Blake en Sam Vanallemeersch. Los van de humor neemt Asselman zichzelf soms wel iets te serieus. Dat remt de plezierige vaart die in andere stukken zit iets te veel af en doet de gelouterde lezer meewarig glimlachen. Een sterk debuut van iemand die nog alle tijd heeft om nog beter te worden.
Mijn moeder is een mens (Clo-Clo Collectie): In dit prachtig in potlood getekende, woordeloze sprookje maken we kennis met een jonge (alleenstaande?) moeder en haar zoontje. Hoewel de mama zielsveel van haar kind houdt, wordt het haar op een gegeven moment te veel en maakt ze zich kwaad. Daarop volgt een zoektocht om het weer goed te maken. De sterk debuterende Natalia Hos gebruikt alle tactieken die het beeldverhaal te bieden heeft. In mooie, grafische analogieën maakt ze toonbaar dat ouders ook maar mensen zijn en dat dat absoluut niet erg is.
Sigrid 2 – De meesters van dit land (Daedalus): Sigrid is een jonge Vikingvrouw die na een schipbreuk, eenzaam en alleen, in Amerika terechtkomt. Ze sluit vriendschap met de Beothuk-Indiaan Gotheyet. Ze lijkt zich te vinden in haar nieuwe leventje totdat haar oude stam in conflict raakt met haar nieuwe. Een genuanceerd maar toch spannend scenario, een goed geschreven vrouwelijk hoofdpersonage en prachtige tekeningen. Dit tweede album sluit ook meteen dit prachtige verhaal af, wat voor ons nog een extra bonus is.
Legende 10 – Revoluties (Daedalus): Uitgeverij Daedalus schiet met scherp deze maand. Legende, dat zich afspeelt in de middeleeuwen, blijft één van de beste historische stripreeksen in onze collectie. In dit nieuwe deel volgen we Tristan von Halsburg op zijn zwerftochten in het koude noorden waar hij verwikkeld raakt in een bloederige koningskwestie. Ook op het thuisfront volgen we de besognes van een resem personages die elk een interessante spanningsboog toebedeeld kregen. Mooi hoe de makers al deze balletjes in de lucht houden.
Anu Veniya Vol. 2 – Within (Pareidolie Publishing): De stripreeks Anu Veniya is een vreemde eend in de bijt. Het is het verslag van wat er gebeurt als een Nederlandse stripmaker met veel dadendrang onder invloed van Frank Miller, Bill Sienkiewicz en Neil Gaiman een strip maakt. Anu Veniya is een high concept fantasy reeks die door korte, filosofische vignetten het verhaal vertelt van de dochter van een dode God. Hasker Brouwer is alleszins ambitieus en niet alleen omdat hij zijn strips in het Engels uitgeeft. De man is enorm vindingrijk in het ontwikkelen van een eigen sfeervolle, dynamische en symbolische beeldtaal. In die zin deed Anu Veniya ons zelfs aan de eerste delen van Kabuki denken en als je ziet hoe de latere delen daarvan zijn uitgedraaid, besef je dat Anu Veniya heel wat potentieel heeft. Het verhaal is ook niet mis en wist ons enkele keren te verrassen. Genoeg zelfs om uit te kijken naar een volgend deel.
Imperia 1 – De compagnie van de schaduwen (Daedalus): Imperia is een nieuwe fantasy conceptreeks. Het verhaal speelt zich af in een wereld waar drie grote keizerrijken de plak zwaaien. Verwacht u aan heel wat perfect uitgedachte world building en origineel uitgewerkte maatschappelijke structuren. Belangrijker is echter het bestaan van compagnieën: huurlingenlegers die het vuile werk opknappen voor wie dat kan betalen. Elk album gaat over een andere compagnie. Fantasy als dit wordt vaak nogal saai, stoffig en uitleggerig, (We kijken naar jou, Istin!) maar deze reeks weet dat handig te omzeilen met prachtige, actievolle tekeningen en een nagelbijtend spannend verhaal. Klasse!
Imperia 2 – De compagnie van de grijze wolven (Daedalus): Daedalus was zo goed om meteen ook het tweede deel van Imperia uit te geven en dat blijkt onze recensie van deel 1 enkel te bevestigen. Magistraal hoe de makers in één album tijd een grote cast introduceren, erin slagen om ons om hen te doen geven en het verhaal tot een bevredigend einde kunnen brengen. Dat doen ze door de levensloop van Tanycia te volgen. Tanycia is een bastaardkind van een menselijke moeder en een vader uit de duistere krochten van Abyss. Haar persoonlijke reis van outcast tot meedogenloze huurling is zo goed geschreven dat we het zelfs spijtig vonden dat we maar één album met haar in de hoofdrol zullen lezen. We kunnen enkel hopen dat de makers van de reeks een grand finale in gedachten hebben waarin we bekende gezichten uit eerdere albums zullen terugzien…
De spiegel van ons verdriet (Scratch): Wanneer we een titel als De spiegel van ons verdriet lezen, kruipen onze ballen, dan wel schaamlippen, spontaan van schaamte omhoog in onze onderbuik. Wat wil dat soort poëtisch gezwets in godsnaam zeggen? We waren bijgevolg des te aangenamer verrast dat we echt wel genoten hebben van dit afsluitende deel van een drieluik. Het boek volgt een grote ensemblecast die worstelt met de hindernissen en valstrikken die WOII hen in hun dagelijkse leven voor de voeten werpt. Geen gigantische actiescènes op het slagveld, maar kleine emoties en psychologisch goed uitgewerkte en menselijke verhalen. Dat alles wordt in beeld gezet in met grove verfborstel gepenseelde, evocatieve beelden. Ondanks de nogal gezwollen titel blijkt dit boek dus een enorme aanrader!
De zaak van David Zimmerman (Concerto books): David Zimmerman raakt in de ban van een mysterieuze vrouw. Na een one-night stand wordt hij alleen wakker en zit zijn geest in haar lichaam. Wat volgt is een traag meanderende speurtocht, niet enkel naar de vrouw, maar ook naar wat David nu eigenlijk verlangt van het leven. Het scenario zit goed in elkaar, maar het zijn vooral de tekeningen die verbluffend mooi zijn: een kruising tussen Chris Ware en Charles Burns, ingekleurd met alle tinten tussen blauw en rood. Concerto Books levert ook een heel verzorgde uitgave af, gedrukt op prachtig papier. Mooi boek voor liefhebbers van fictie met een hoekje af. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
De Meester-Inquisiteurs 13 – Iliann (Daedalus): De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we nog nooit een album uit deze fantasy reeks gelezen hadden. We verwachtten dus te verdwalen in een kluwen van voorhistorie en moeilijk te onthouden hoog-elfse namen, maar niets van dat alles! De Meester-Inquisiteurs zijn de flikken van Oscitanië en in deze strip volgen we enkelen van hen in een soort politiethriller. Er is een moordenaar op pad en de Meester-Inquisiteurs dienen die op te sporen en te arresteren of uit te schakelen. Mooi getekend, een verhaal dat op elke pagina spannender wordt en een zelfs voor nieuwe lezers kristalheldere plot. Een perfect album om op de kar van deze reeks te springen. Als u ons nu wil excuseren: we moeten nu wel deel 1 tot 12 zien op te snorren.
Het geheim van de witte wolvin 3 – Het ontwaken van de Saîman (Diedeldus/Daedalus): Nadat een mysterieuze ring in haar bezit komt, ontdekt Aléa dat er mysterieuze krachten in haar groeien. Samen met enkele, soms toevallige, metgezellen, gaat ze op queeste om de geheimen van de ring en zichzelf te leren kennen. Dat is de simpele premisse van een fantasy reeks voor jongere lezertjes die toch wel gek ingewikkeld in elkaar zit. We zouden bijvoorbeeld iedereen aanraden om de voorgaande delen te lezen voordat dit derde boek ter hand te nemen. De tekeningen stralen een soort naïeve aantrekkelijkheid uit, wat het soms nogal trage verhaal en de soms stugge dialogen makkelijker te verteren maakt. Geen slechte reeks, maar ze vergt iets te veel inspanning van de lezer voor de nogal lage return on investment.
Zij schreven geschiedenis 21 – Mussolini (Daedalus): Dit soort historische strips worden door uitgevers op vlak van kwaliteit vaak nogal stiefmoederlijk behandeld. Men weet dat er een publiek voor is, dus het hoeft niet veel te kosten. Dit boek is echter van een ander kaliber. De tekeningen zijn onkarakteristiek goed. Zelfs het verhaal dat, laat ons eerlijk zijn, droge kost is, blijft boeiend. Ook het historisch dossier achteraan is goed gestoffeerd. Goed geschreven, Il Duce!
