Something is killing the children is ongetwijfeld een van de bestverkopende nieuwe comicreeksen. En wat gebeurt er bij succes? Dat wordt uitgemolken. Dus bestaat inmiddels ook de reeks House of slaughter waarin andere karakters en de gehele wereld uit Something is killing the children worden uitgediept. Is deze reeks echt een toevoeging voor liefhebbers van de comic of vooral een manier om extra geld te verdienen?
Something is killing the children is het geesteskind van schrijver James Tynion IV. Hij heeft kennelijk zoveel verhalen in zich dat hij ook achter sterke, prijswinnende titels als The nice house on the lake (binnenkort komt het langverwachte vervolg), The department of truth en Worldtr33 zit. Voor elke reeks werkt Tynion met een vaste tekenaar die beeld- en sfeerbepalend is, wat heel bepalend is in het werk van Tynion. Bij Something is killing the children is dat Werther Dell’Edera.
Op de cover van House of slaughter prijken zowel de naam van Tynion als die van Dell’Edera, maar ze zijn vooral als curatoren betrokken bij de reeks. Waarbij Tynion de grote verhaallijn schetst en Dell’Edera covers levert en mogelijke karakterschetsen, waarna andere schrijvers en tekenaars verder invulling geven aan de comic. Helaas is daarbij in dit geval sprake van kwaliteitsverlies.
Kenmerkend aan Something is killing the children is dat het verhaal een zeer filmische, vloeiende verhaallijn kent. Tynion en Dell’Edera beheersen samen de kunst van het show don’t tell-principe. Dialogen zijn spaarzaam en het is vooral het tekenwerk dat het verhaal vertelt. Tate Brombal en Sam Johns, de schrijvers van House of slaughter, hebben veel meer tekst nodig en daarmee is er meteen een grote stijlbreuk zichtbaar tussen beide reeksen.
Dell’Edera is zeer betrokken geweest bij de keuze van tekenaars met nog wat minder faam om zijn karakterschetsen verder vorm te geven. En hij heeft een neus voor talent. Het tekenwerk in House of slaughter is geen exacte kopie van zijn stijl, maar schuurt er voortdurend tegenaan. Daarbij valt Letizia Cadonici extra op met haar zeer verfijnde dunne lijn. En Antioni Fuso die dan weer een zeer dikke lijn en meer contrast gebruikt waardoor zijn werk ook doet denken aan dat van Phil Hester en wijlen John Paul Leon.
Wat alle tekenaars overgenomen hebben van Dell’Edera is de soms verwarrende en voor comics zelfs tegennatuurlijke manieren van layout. Bijna alle comics hanteren de regel om het verhaal van boven tot onder per pagina te vertellen, zogenaamde splashpagina’s uitgezonderd. Dell’Edera is in Something is killing the children begonnen veel vaker de layout van de panelen horizontaal te vertellen over twee pagina’s. Dit draagt bij aan de filmische sfeer van de boeken, maar kan voor menig lezer in eerste instantie wel verwarrend overkomen.
Wie naast de originele reeks ook een spin-off leest, doet dat vooral omdat de lezer meer avonturen in dezelfde wereld wil beleven of meer achtergrondinformatie wil krijgen. In dat opzicht bevredigt House of slaughter ten dele die behoefte. Zo maken we kennis met The Butcher Shop, een andere ‘familie’ van monsterdoders die er een eigen manier van werken op na houden. 
Ook komen de andere types monsterdoders in het Something is killing the children universum wat meer aanbod. Het type verhaal blijft hetzelfde. Net als in de hoofdreeks is er sprake van een monsterdoder die probeert te breken met zijn eigen clan en als einzelgänger opereert. Wat dat betreft, biedt de spin-off eigenlijk weinig nieuws.
House of slaughter is een leuk, maar kwalitatief mindere aanvulling van een succesvolle comicreeks. Het is vooralsnog niet een titel die je erbij móet lezen om Something is killing the children te kunnen volgen.
Tate Brombal, Sam Johns & Letezia Cadonici, Chris Shehan, Antiono Fuso – House Of Slaughter Vol 1 t/m 3. Boom! 144 pagina’s per deel. $14.99
