De vijfde maand van het jaar bracht ons een mooi rijtje strips. Niet alles even fijnzinnig, maar ach, zo is het in ons stripdorp ook niet. Toch is er altijd veel te genieten, voor wie er oog voor heeft en er zich voor openstelt. Waarmee we pardoes nog eens verwijzen naar ons heerlijke stripdorp. Hoe dan ook, hier weer een stapel gefundeerde meningen, in sneltreinvaart, voor de lezer die alles wil weten.
Het verborgen leven van bomen (Scratch): Peter Wohlleben schreef in 2015 een bestseller over bomen. In dat boek vermengt hij zijn eigen levenservaringen met een shitload aan weetjes over ecologie en, u raadt het al: bomen. En nu is daar dus de verstripping. De tekeningen van Benjamin Flao doen de pracht en praal van de natuur alle eer aan. Het boek staat vol met zwierig gepenseelde en levendige tableaus. Of de bewerking van het verhaal door Fred Bernard geslaagd is, kunnen we niet zeggen omdat we het origineel niet gelezen hebben. Wat we wel kunnen zeggen is dat de hoeveelheid interessante informatie over bomen gigantisch is en de stukjes over het leven van Wohlleben eerder saai. Dat we dat vinden ligt vast aan onze autistische trekjes, een veel voorkomend fenomeen in de stripwereld. Laat u daardoor dus alleszins niet tegenhouden om dit prachtige boek in huis te halen.
Het mysterie van de Djatlovpas (Le Lombard): In 1959 vonden negen ervaren trekkers op mysterieuze wijze de dood in de Djatlovpas. De lijken vertoonden vreemde wonden en sommige waren zelfs radioactief. Je zou denken dat zoiets een spannend verhaal oplevert. De makers van dit boek kiezen er, naar eigen zeggen, voor om niet te speculeren en alleen de feiten weer te geven. Wel vreemd dat ze dan met flashbacks werken aangaande de bergbeklimmers op hun tocht. We zien romances ontstaan, vetes en verhitte discussies. Aangezien de protagonisten allemaal stierven zijn die scènes één en al speculatie. Bovendien halen de makers in de strip geen enkele van de spectaculaire theorieën aan die na de feiten de kop op staken. Waar of niet, die hadden wel voor wat peper en zout kunnen zorgen. Die theorieën worden nog even aangestipt in een dossiertje achteraan dat spijtig genoeg met haken en ogen aan elkaar hangt. We zouden dit een gemiste kans noemen, maar dat zou een understatement zijn. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
Voldongen (Concerto Books): Oké, dit is geen strip, maar wel een boek dat elke liefhebber van de klare lijn blind kan kopen. Peter van Dongen timmert al veertig jaar aan de weg, waarvan dit boek de neerslag vormt. De samenstellers van deze kolos maakten de wijze keuze om de fantastische tekeningen van Van Dongen voor zich te laten spreken en de boel niet te overladen met gezwollen teksten. Wel worden de prenten onderverdeeld in thema’s die zijn doorspekt met kleine weetjes en anekdotes van Van Dongen zelf. Zijn tekeningen worden vaak afgedrukt zoals ze ooit verschenen zijn, maar soms zoomt men ook in op details die een ongeoefend lezer anders vast nooit gezien zou hebben. Ook dat maakt van dit een boekwerk een prachtige ontdekkingstocht. De uitgave is dan ook nog eens zo perfect verzorgd: groot formaat, mooi papier, hardcover, leeslint. Elk rechtgeaard stripliefhebber zou dit boek moeten aanschaffen, om alle redenen die voorhanden zijn.
Suske en Wiske Junior 14 – Vol gas! (Standaard uitgeverij): De eerste fans van deze Suske en Wiske Junior, achtten zich intussen wellicht al te oud voor deze stripreeks, maar wij, jong van geest en dementerend, kunnen er gelukkig nog steeds van genieten. Dat is in hoge mate te danken aan de origineel gevonden grappen van scenarist Kim Duchateau. Die blijft nieuwe personages mixen met een vernuftig gebruik van oudgedienden zoals de klankentapper en vitamientje. We vinden het evenwel schandalig dat agent Fons verschillende keren voorkomt in dit album, maar geen enkele keer “In de naam der wet” schreeuwt.
BRZRKR boek 1 (Silvester): Keanu “El sympatico” Reeves heeft met enkele vakmannen uit de sector een eigen comicreeks op de markt gebracht. Dat maakt ons steeds wat wantrouwig en termen als “uitmelkerij” en “geldklopperij” steken dan hun lelijke koppen op. Toch moeten we na lezing van dit prachtig uitgegeven eerste deel toegeven dat dit een knaller van een debuut is. De BRZRKR uit de titel is uiterlijk gemodelleerd naar Reeves zelf. Innerlijk gaat het om een kerel die al 20.000 jaar onsterfelijk is en zelf niet goed weet waarom. De man knapt vuile zaakjes op voor het leger omdat zij de enigen zijn die hem kunnen helpen. In ruil voor dat dirty work moet Uncle Sam immers uitzoeken hoe BRZRKR de pijp aan Maarten kan geven. Die is namelijk, hoewel kinderloos, af en toe wat moe van het leven. Deze strip moet het hebben van de fantastisch getekende actiescènes en man, man, man, die zijn prachtig. Wel spijtig dat de vertaling van de weinige tekst hier en daar serieuze steken laat vallen, met als hilarische topper een hoop oermensen die op zoek zijn naar “woonruimte” in plaats van “leefruimte”. Wellicht bladerden zij in die tijd door Funda op zoek naar een ruime hut met rookgat voor gezinnen met jonge kinderen.
I.R.$ 24 – Klimaatplunderaars (Le Lombard): We weten dat I.R.$. vroeger een topreeks was, maar deze strip krijgen we met de beste wil van de wereld niet uitgelezen. Alles aan dit boek lijkt haastwerk. Van de soms belachelijk ongedetailleerde en houterige tekeningen (afgewisseld met decors die dan wel weer vol details staan, maar waarschijnlijk bewerkte foto’s zijn), over personages waarvan we verwonderd zijn dat ze geen splinters in de lippen krijgen van de houterige dialogen die ze constant lopen te spuien tot de ongeïnspireerde, clichématige plot. Daar komt nog eens de belachelijke titel en de slechte tekstzetting in de tekstballonnen bij. Het kan niet anders of deze reeks wordt in stand gehouden door een trouw publiek van fans die de boeken kopen om hun reeks compleet te houden. Want als iemand met deze bagger zou komen aanzetten bij een uitgever, dan zou hij of zij zonder boe of ba buiten gelachen worden.
Het lied van de boot (Sherpa/Zone 5300): Strips zijn een medium en we houden van ongeveer alle genres die dat medium beslaat. Ook van filosofisch opgezette stream of consciousness-achtige reisdagboeken. Enige voorwaarde dat die consciousness aan genialiteit grenst en ook iets verrassends of boeiends te zeggen heeft. Marsal Branco is geen sukkelaar en hij kan een tekenpen vasthouden, maar echt achterovervallen van zijn grafische strapatsen deden we niet. Zijn bespiegelingen over het leven zijn er bovendien van dertien in een dozijn. Daarbij neemt hij zichzelf en zijn innerlijke leven ook nog eens zo enorm godsgruwelijk serieus. Want laat zelfspot nu net, volgens ons, een kenmerk van genialiteit zijn. Er zijn zeker lezers die dit alles kunnen waarderen. U weet het beste wie u bent. Doe er uw voordeel mee.
Logboek van een thuisblijver (Concerto Books): Nee, dan liever dit! René Windig blijft graag lekker thuis, snuisterend in boeken. Op oneven dagen dwaalt hij over expo’s. Al die input zette hij om in collages en schets- en tekenwerk, dat zonder al te veel nadenken en uit de losse pols op het blad werd gezwierd. Windig verzamelt in dit boek allerhande soorten grafisch werk, doodles of door andere kunstenaars geïnspireerde schilderijen. Dat wisselt hij af met bespiegelingen en foto’s met commentaren. Ook een soort van reisdagboek, zoals de titel al aangeeft, maar oneindig veel geïnspireerder, boeiender en grappiger dan het werk van Marsal Branco. “Appels en peren” zullen sommigen zeggen, maar wij weten de appelmoes van Windig wel te smaken!
Lefranc 35 – H-Bommen op Almería (Casterman): Ook Lefranc is een reeks die hoogst waarschijnlijk teert op de liefde van fans uit een ver verleden. Het verschil met vele andere reeksen van dit type is dat deze reeks, binnen haar genre, goed werk aflevert. Hoewel oubollig zijn de tekeningen van een aanvaardbaar niveau. Ook plot en personages nestelen zich netjes in het idioom van dit soort strips: heel veel dialoog en weinig verrassende ontwikkelingen, maar wel op een zo’n manier gebracht dat de geestelijke vader zich niet té veel ligt om te draaien in z’n graf.
Michel Vaillant 13 – Verlossing (Graton): De maand mei leek wel de maand van pensioengerechtigde stripfiguren die zich krampachtig aan nieuwe publicaties blijven vastklampen. Deze voortzetting van Michel Valliant is daarin een goede middenmoter. De makers doen tenminste nog een poging om origineel uit de hoek te komen. Hier en daar slagen ze daar zelfs in. De tactvolle subplot van een personage met kanker wekte bijvoorbeeld onze interesse op. De tekeningen zijn oké, niet meer en niet minder.
De Smurfen & het verloren dorp 6 – Het dolende eiland (Standaard uitgeverij): Ook de Smurfen wordt geweigerd op hun lauweren te rusten. Ze worden gedwongen om nieuwe avonturen te beleven. In de selectie van reeksen-voortgezet-na-hun-uiterste-houdbaarheidsdatum van deze maand blijken zij echter het best te pruimen. Als geoefend lezer valt u vast niet achterover van het scenario van deze strip, maar voor het doelpubliek van jonge snuiters zal dit avontuurlijke album best goed verteerbaar zijn. De tekeningen leunen, uiteraard, eerder op de recentere animatiefilms dan op de originele stijl van Peyo. Een beslissing die, commercieel gezien, begrijpelijk is. En in orde, omdat die tekeningen wonderwel passen bij het speelse karakter van deze reeks.
De rode ridder 282 – De tranen van Satan (Standaard uitgeverij): De Rode Ridder is nog steeds op zoek naar de moordenaar van zijn moeder. Hier wordt hij vergezeld door de vrouwelijke Conan, de barbaar-kloon Giganta. Samen proberen ze een vredevol einde te onderhandelen tijdens het beleg op een kasteel. Een extreem leesbare aflevering van De Rode Ridder en misschien wel het beste scenario dat Peter Van Gucht afleverde in zijn run van deze reeks. De plot zit wonderwel in elkaar en de toevoeging van een mysterieus geheim wapen (en de link die een slimme lezer kan leggen met moderne oorlogsvoering) zorgen voor de nodige actie. Zonder al te veel te verraden zetten we wel een kanttekening bij een nogal snel afgehandelde familiereünie. Wellicht doen de makers er wat meer mee in de toekomst, want een gegeven als dit verdient meer screentijd dan wat we nu opgedist kregen.
Observator (Sherpa): Marcel Ruijters is goed bezig met het uitkerven van zijn eigen hoekje in de stripliteratuur. Dat doet hij met prachtige zwart-wittekeningen, die aan middeleeuwse boekverluchtingen en begin twintigste-eeuwse gravures refereren zonder vaart en humor te verliezen, maar toch vooral ook door de verhalen die hij brengt. In dit boek volgen we een observator in dienst van de een controlerende, totalitaire overheid. Muziek, seks en plezier laten de man twijfelen aan zijn baan die tot nog toe, samen met het verzamelen van vieze fotootjes, zijn levensdoel was. Ruijters snijdt thema’s aan die vaak Kafkaësk aandoen. Hij vergeet echter niet genoeg hedendaagse maatschappelijke angeltjes en broodnodige humor te injecteren in het boek. Een unieke leeservaring met een heel eigen smoel.
De vergeten Bourgogne (Silvester): Manu, een nogal fanatieke wijnbouwer, ontdekt een fles oude wijn die onverwacht overheerlijk smaakt. Het etiket is spijtig genoeg onleesbaar. Manu wil de herkomst van de fles achterhalen, zodat hij dezelfde druif op zijn nieuwe wijngaard kan cultiveren. De zoektocht die daarop volgt, is boeiend voor iedereen die benieuwd is naar de ins and outs van de wijncultuur. Dat alleen al is de prijs van dit boek waard. Enkele minpuntjes zorgen ervoor dat dit boek geen grand cru is. De personages handelen soms wat onlogisch om toch maar de plot te kunnen dienen en ook de vertaling laat hier en daar te wensen over. Een vloek als “sodeknetter” hoort, wat ons betreft, eerder thuis in een smurfenstrip of dergelijke. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
Murena 12 – De dood van een wijze (Dargaud): Een nieuwe Murena mag men ons altijd voor de voeten werpen. We begonnen dus met veel voorpret aan dit nieuwe deel. Door de vele personages was het wel even wennen aan de setting. Toch is schrijver Dufaux handig genoeg om ons na vijftien pagina’s uit te leggen wie wie is en wat ze willen. Murena is en blijft een klasbak onder de stripreeksen over het Oude Rome. Van de prachtige tekeningen tot de spannende plotwendingen: alles gaat erin als zoete koek. Dat Dufaux hier en daar een gigantisch loopje met de geschiedenis neemt en wellicht iets te grootsprakerig en dramatisch schrijft, nemen we er met plezier bij. Het geeft de reeks misschien zelfs nog iets meer karakter. Extra punten voor de nogal potsierlijk geschreven voetnoten.
