Strips over drank zijn populair. De meesters van de gerst van scenarist Jean van Hamme en tekenaar Francis Vallès, de stripreeks die tussen 1992 en 1999 in acht delen verscheen, is na al die jaren nog steeds het vlaggenschip: het wel en wee van het Belgische brouwersgeslacht De Stemfoorts is een monumentaal verhaal over anderhalve eeuw bierbrouwen. Later verschenen er kortlopende reeksen over port, sherry, cognac en wijn. Vaak zijn het verhalen die spelen op een landgoed, met intrige en gedoe. In sommige gevallen wordt er nadrukkelijk stilgestaan bij het maakproces en wordt het verhaal er langdradig van – alsof je een studieboek aan het lezen bent. Dan wordt er van twee walletjes gegeten: een informatieve strip met een beetje actie. Nooit een heel gelukkig huwelijk.
Het eerste deel van De vergeten Bourgogne, een drieluik over Franse streek met zijn eeuwenoude wijncultuur, is weer van een andere orde. In dit verhaal gaat het vooral over de obsessieve bevlogenheid waarmee liefhebbers hun wijn tegemoet treden. Zeg maar gerust: tegen het idiote aan.
Manu is een telg uit een wijnbouwersfamilie en wil – uiteraard – een superieure wijn maken op een perceel dat hij wil kopen. Bij toeval ontdekt hij een paar flessen wijn, zonder etiket en met een anonieme kurk, waar hij helemaal los op gaat. Het enige wat hij weet: het is een fles uit 1959. Hij moet en zal weten welke druif het is en hoe de ranken ooit geënt zijn. Veel wijnkennerspraat, dus.
Zijn zoektocht is van de zotte – en onderweg worden er heel wat flessen opengetrokken. Manu bezoekt wijnhuizen, gerenommeerde kenners, handelaren, archieven en veilingen. Manu en zijn gevolg zijn van de grote gebaren, met veel emotie en grootspraak. Het is een vrolijke boel, maar altijd met die serieuze ondertoon.
Minder serieus is het tekenwerk van Boris Guilloteau. Het is zelfs knap hoe hij bepaalde situaties niet kan tekenen. Als Manu op een gegeven moment aan komt jakkeren met zijn auto, gaat hij vol in de remmen. Wat we zien is een stilstaande auto terwijl het net lijkt alsof iemand in de auto heel hard gilt. De iiiii van de remweg is totaal misplaatst: er is geen beweging zichtbaar. Als de vriendin van Manu hem later een brief van de notaris overhandigt, haalt ze de forse envelop kreukvrij uit haar broekzak – aan de voorzijde. 
En Manu heeft nogal last van zijn emoties, maar welke precies blijft vaak ongewis.
Dat doet niet af aan de zaken die wel gelukt zijn: als er wordt gedronken en de boel raakt in de olie, dan is Guilloteau op zijn best. Dan zwaaien de glazen in het rond en krijgen de karakterkoppen geestige grimassen. Dat iedereen daarna vrolijk in zijn auto springt en naar huis gaat, zal typisch Frans zijn.
Hoewel het wordt gepresenteerd als een drieluik zijn de verhalen steeds afgerond. Het is afwachten wat de delen met elkaar te maken hebben. Achter in het album, dat behalve de rode wijn in gewassen grijstinten is uitgewerkt, komen beide scenaristen aan het woord. Daarin leggen ze uit dat een verhaal beter wordt als het ten dele op waarheid berust. 
Om vervolgens met allerlei foto’s bewijzen te leveren van de authenticiteit van de geschiedenis. Of het er beter van is geworden, is gissen. Maar dat het een vrolijk verhaal is, met genoeg geestige idioterie van een paar bezielde amateur-oenologen, is duidelijk.
Door een balans die in orde is, met een beetje kennis, een beetje echtheid en genoeg actie, is dit eerste deel een geslaagde strip die de wijn weer net even iets anders belicht dan bijvoorbeeld Chateaux Bordeaux, Bodegas, In vino veritas of de uitstekende manga Drop of God.
Boris Guilloteau, Manu Guillot & Hervé Richez – De vergeten Bourgogne 1. Silvester Strips. 104 pagina’s hardcover. € 29,95
