Soms komt er een strip voorbij die compleet onder de radar vliegt. Zonder bombarie of promotiecampagnes; gewoon een boek dat zich stil een weg baant naar de lezers die het nodig hebben. Pardalita van Joana Estrela is zo’n boek. Het is in Nederland niet eens via de gebruikelijke stripkanalen verschenen – een feit waarvoor ik mezelf even collectief voor het hele stripminnende publiek op de vingers tik. Want hoe hebben we dit gemist? Dit kleinood heeft in 2024 een Zilveren Griffel én een Zilveren Penseel gekregen, en terecht.
Maar goed, beter laat dan nooit.
Pardalita is het verhaal van Raquel, een zestienjarig meisje dat zich ergens tussen school, ouders en vage toekomstdromen beweegt, zonder precies te weten waar ze eigenlijk naartoe wil. Totdat ze Pardalita ziet – de oudere, coole Pardalita, die in een toneelstuk speelt en een soort ongrijpbare aantrekkingskracht heeft. Geen donder en bliksem, geen klassieke en-toen-wist-ik-het!-openbaring. Gewoon dat ene moment waarop je beseft dat iemand je net iets langer bijblijft dan normaal. Dat je iemands naam wilt horen zonder reden, dat je blik naar iemand toe trekt zonder dat je het zelf doorhebt.
Joana Estrela zet dit gevoel neer in een mix van strips, schetsen en kleine stukjes proza. Haar stijl is licht, open en niet te gedetailleerd, waardoor het verhaal alle ruimte krijgt om adem te halen. Het is alsof je door een notitieboekje bladert waarin iemand gaandeweg zijn eigen gevoelens begint te snappen. Niets is zwaar aangezet, niets is dramatisch – en juist daardoor voelt het levensecht. We mogen een tijdje meewandelen in het hoofd van een zestienjarige die wat verdwaald is – en daar langzaam oké mee wordt.
De wereld staat niet op zijn kop: Raquel wordt simpelweg verliefd.
De tekenstijl van Estrela past perfect bij die luchtigheid. Ze is niet van ingewikkelde composities of eindeloos uitgewerkte achtergronden – alles is simpel en speels. De witte ruimtes doen het werk net zo goed als de tekeningen zelf. De ogen van de personages zijn vaak nauwelijks meer dan een paar puntjes, en toch weet Estrela precies de juiste blikken te vangen. Hierdoor leest Pardalita als een herinnering: niet alles is haarscherp, maar het gevoel blijft hangen.
Dat Pardalita in Nederland niet direct de stripwereld heeft opgeschud, heeft alles te maken met hoe het werd verspreid. Doordat het werk niet bij een reguliere stripuitgever vandaan komt, was er geen campagne of prominente plek in de stripwinkel. Dit boek heeft z’n weg gevonden via de jeugdliteratuur – en eerlijk gezegd past dat ook wel. Dat het nu een Zilveren Griffel én een Zilveren Penseel heeft gewonnen, voelt als een klein stukje gerechtigheid.
Pardalita is geen grootse, meeslepende graphic novel. Het heeft geen epische verhaallijn, geen complexe plotwendingen. Maar het raakt, en het is een boek dat je in één adem uitleest om er een paar dagen later ineens weer aan te denken. Een scène, een zin, een blik die blijft hangen. Alsof het verhaal zelf, net als Pardalita, in je hoofd blijft rondwaren. Dit is een boek om stilletjes verliefd op te worden.
Joana Estrela – Pardalita. Querido. 216 pagina’s. € 17,99.
