“
The weirdest shit I ever read. I love it!” Aldus Robert Kirkman, bedenker van The Walking Dead en chef van Image Comics. Dat Kirkman dit vindt is dan weer niet zo gek: Plastic, Vinyl en Plush, drie slasherverhalen door Doug Wagner (Klik Klik Boom) en Daniel Hillyard (The Ride) zijn niet alleen doordrenkt in bloed, ze staan ook stijf van de humor.
De makers bieden een spetterend originele take op een genre vol clichés. Reden genoeg dus om deze textuurtrilogie even in de volle maan te zetten.
In Plastic heeft aimabele killer Edmynd bepaald niet al z’n donuts meer in de doos. Naast een onredelijke fascinatie voor plastic en plastic figuurtjes, voert hij regelmatig gesprekken met niet-levende objecten. 
Hij leidt een reizend onder-de-radar-bestaan samen met zijn geliefde Virginia, een opblaaspop. Tot een lokale schurk Virginia kidnapt.
Muziekaficionado en psychopaat op leeftijd Walter heeft in Vinyl een plaatje voor iedere moord. En Walter heeft een grote platenkast. Maar dan ontvoert een sekte van zonnebloemaanbidders de FBI-agent waarvan Walter zich inbeeldt dat het zijn vriend is.
In Plush bezoekt Devin zijn eerste furryconventie. Furrys zijn mensen die graag antropomorfe dierenkostuums dragen. De bezoekers van de conventie lijken aanvankelijk superaardig en attent. Tenminste, totdat Devin een groep per ongeluk betrapt op het kannibalistisch verslinden van een medefurry. 
Devin vlucht naar het politiebureau, op de hielen gezeten door een moordende -maar verder bijzonder sympathieke- bende, verkleed in pluche.
Stuk voor stuk zijn het afzonderlijke, op zichzelf staande verhalen waarin een fascinatie voor bepaalde materialen centraal staat. Iedere paperback leest als een achtbaan in het donker, vol onaangekondigde wendingen, bizarre liefdessubplots en kleurrijke personages gekenmerkt door schijnbare tegenstellingen. Wagners moordenaars zien er namelijk niet uit als de stereotiepe boeman met een ijshockeymasker. Eerder als gewone personen die je zou kunnen aantreffen bij de vleesvervangers in de supermarkt. Bovendien zijn ze vaak zelfs bijzonder charmant en voorkomend. Maar ze zijn dus ook knettergek.
Dat laatste hebben ze zelf echter niet helemaal in de gaten. Waanbeelden, extreem obsessief gedrag, dementie, bijzondere fetishes; zelf hebben ze zelf de memo even gemist. De moorden zijn daarom eerder een uiting van passie of komen voort uit liefde en/of vriendschap in plaats van één of andere onbedwingbare dwang tot kwaadaardigheid. En vriend in nood helpen, dat begrijpt toch iedereen?
Doeltreffend weet Hillyard met enkele heldere lijnen de personages tot leven te brengen. Zijn stijl voelt bijna cartoonish. Wanneer je al het bloed en afgehakte ledematen weg fantaseert, zou je ook zomaar kunnen denken dat het een jeugdstrip betreft. Het tekenwerk verhoudt zich dus op eenzelfde manier tot het verhaal als het alledaagse voorkomen van de moordenaars. 
De zuurstok-inkleuring van Vinyl en Plush doet daar nog eens een schepje bovenop.
Kortom, drie uitstekende horrorkomedies om te lezen bij het schijnsel van een pompoenlantaarn. En misschien kijk je voortaan even om je heen voor je het laatste pakje vegaworstjes meeneemt uit het koelvak.
Doug Wagner & Daniel Hillyard – Plastic. Image Comics. 144 pagina’s TPB. € 18.99
Doug Wagner & Daniel Hillyard – Vinyl. Image Comics. 160 pagina’s TPB. € 21.99
Doug Wagner & Daniel Hillyard – Plush. Image Comics. 160 pagina’s TPB. € 21.99
