Het trekt aan, om er nog maar eens een meteorologische metafoor tegenaan te gooien: de augustusmaand was een stuk aangenamer dan de doodse julimaand. In aantallen strips: de uitgevers richten zich weer op hun klandizie. Een flinke stapel, ter recensie. Natuurlijk à la Kort van stof: betrouwbaar, eerlijk en in sneltreinvaart.
Camille 1 – Niet te stoppen (Standaard uitgeverij): Camille is een als een komeet naar de top geschoten Belgisch tieneridool. Als dan plots een strip verschijnt met haar in de hoofdrol ruiken wij geldklopperij. Op zich niets mis mee, als het afgeleide product kwalitatief is. Hier is dat kantje boord. Het verhaal is oppervlakkige, clichématige, nietszeggende suikerstroop en heeft een hoofdpersonage dat evengoed Gertrude had kunnen heten. Veel heeft de strip immers niet met de echte Camille te maken. De tekeningen komen uit dezelfde winkel waar men neonverlichting voor in manga’s verkoopt, maar zijn genietbaar zoals een suikerspin dat kan zijn.
Meta-Baron 8 – Dargona de proto-wachter (Daedalus): De illegitieme zoon van Meta-Baron Zondernaam gaat op zoek naar zijn vader om die traditiegewijs in een duel op leven en dood te verslaan. Groot is zijn verrassing als blijkt dat Zondernaam zo getraumatiseerd is dat hij niet meer wil vechten. Bovendien is de dochter van Zondernaam in groot gevaar. Vader en zoon lanceren een reddingsactie die uitloopt in alles wat we gewend zijn van de familie Meta-Baron: grootse sf-ideeën, bloed, geweld, seks en heel wat verdoken humor, als je weet waar je kijken moet. Scenarist Jerry Frissen is eindelijk op het goed spoor en levert een strip af die bijna tipt aan beste werk uit de originele reeks.
Het venijn 5 – Stralende zon (Daedalus): In dit afsluitende deel van deze wraakwestern worden alle verhaaleindjes aan elkaar geknoopt. (Who would’ve thunk it?) Het lijkt echter een beetje alsof Astier zich vergaloppeert en alles te snel wil afhandelen. Extra punten voor de originele afhandeling van het wraakgegeven en de onvoorziene plotwendingen, strafpunten voor de ongeloofwaardig reagerende personages om alles toch maar in de mal van de plot te kunnen passen. De prachtige tekeningen van en de originele opzet van het geheel van de reeks maken dat we nog steeds fan zijn, maar dit afsluitende deeltje eindigt, wat ons betreft, toch wel een beetje in mineur.
Nachtwacht 14 – De nachtmerriemonsters (Standaard uitgeverij): Onze bovennatuurlijke vrienden krijgen te maken met vreemde en angstaanjagende nachtmerries. Uiteraard gaan zij op onderzoek uit. De tekenpen wordt nogal vaak doorgegeven in deze reeks, maar met nieuwe toevoeging Patrick Van Oppen gaat de kwaliteit weer een stukje omhoog. Het verhaal heeft een leuk onderwerp, maar er zit één en ander scheef met het ritme. Er zitten heel wat plaatjes zonder tekst op vreemde momenten in het verhaal die het tempo breken.
Babylone 2 – De ontsnapping (Daedalus): Max Ferlane zit vast in een Afrikaanse jungle en tracht een arrogante dictator te redden van de rebellen die tegen hem in opstand kwamen. Het eerste deel had een interessante insteek met vreemde en angstaanjagende hallucinaties die Max bij tijd en wijle overvielen. Deze worden in dit tweede deel nogal makkelijk en met een sisser afgeserveerd. Wat overblijft is een actiethriller die best genietbaar is, maar zijn ene aas wel verspeeld heeft.
De naam van de roos 1 (Prometheus): Literaire verstrippingen slaan we steeds met een bang kloppend hart open, zeker wanneer ze door een legende uit de stripwereld gemaakt worden. Die krijgen immers amper tegenspraak van de uitgeverij of redactie. Het boek zal toch wel verkopen, onleesbaar of niet. Manara overtrof echter al onze verwachtingen met een spannende en vlot leesbare synthese van wat toch wel een serieuze literaire turf genoemd mag worden. Manara’s tekeningen zijn zoals steeds van grote kwaliteit, zelfs al ontbeert het merendeel van de pagina’s de naakte vrouwelijke vormen, die zijn handelsmerk zijn. Het enige minpunt is dat dit boek blijkbaar “deel 1 van 2” is en op een nogal vreemde manier eindigt. Abrupt, zou je zelfs zeggen. Alsof het nooit de bedoeling was dat dit verhaal twee delen zou beslaan en dat de uitgeverij een beslissing van economische aard gemaakt heeft, waarna het boek met de botte bijl te lijf werd gegaan. Zou het kunnen, of zijn wij dan zo cynisch? Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
Keizerin Charlotte 3 – Adiós, Carlota (Standaard uitgeverij): In de tweede helft van de negentiende eeuw vertrokken Aartshertog Maximiliaan van Oostenrijk en zijn echtgenote, de Belgische prinses Charlotte, naar Mexico om daar voor Keizer en Keizerin te gaan spelen. Tegen een historische achtergrond die nooit overheerst, speelt zich een minutieus, prachtig uitgewerkt en tragisch drama af. Keizerin Charlotte moet als intelligente vrouw overeind blijven in een wereld vol stompzinnige, machtsbeluste mannen, die het bovendien nog eens onomstotelijk voor het zeggen hebben. Charlotte houdt het hoofd hoog en probeert en passant ook nog eens, ondanks haar eigen persoonlijke malaise, het keizerrijk in ere te houden. Er kwamen veel goede strips uit deze maand, maar er is er slechts één die u niet mag missen en dat is deze.
De rode ridder 279 – De poort van de angst (Standaard uitgeverij): Johan (De rode ridder) wordt in dit album in een soort trance gebracht om op allegorische droomwijze op zoek te gaan naar een trauma uit zijn jeugd. Een goeie insteek waarmee we iets spannends te weten komen over de kindertijd van Johan (De rode ridder). Andere gebeurtenissen worden dan weer spijtig genoeg nogal knullig afgehandeld. Het valt altijd te betreuren wanneer personages té makkelijk om de tuin geleid of verschalkt worden door dingen die je als lezer al van mijlenver ziet aankomen. De tekeningen van Bono zijn beter dan de laatste paar U2 albums.
Het echte verhaal van de far west – Little Bighorn (Standaard uitgeverij): Het moet er daar behoorlijk aan toe zijn , bij Little Bighorn: Sitting Bull, Custer, indianen, vechten en alles. Westernliefhebbers kunnen hun hart ophalen aan deze nieuwe oneshot met het allerechtste verhaal van de Far West. Het scheelt enorm als u het soort stripliefhebber bent dat heel graag veel tekst leest in een nogal vreemd en koppig aangehouden cursief lettertype. Dialogen en plot lijken wel in stijfsel gedrenkt , voordat ze aan tekenaar Giner-Belmonte bezorgd werden. Die man kwijt zich wel goed van zijn taak, vooral bij weidse en gedetailleerde achtergronden. Mooi historisch dossiertje achteraan ook. Zoals gezegd: meer voor de geschiedenisliefhebber dan voor de liefhebber van actie en avontuur.
China Li 4 – Hongkong – Parijs (Casterman): Auteurskoppel Maryse & J.-F. Charles verblijden onze boekenkast reeds met verhalencyclussen over India (India Dreams) en Afrika (Africa Dreams) en sluiten met dit boek een vierdelig verhaal over het verre oosten af. Alle ingrediënten die van de vorige reeksen een succes maakten zijn aanwezig: sprookjesachtig en kleurrijk tekenwerk, een niet overheersende, maar wel boeiende dosis geschiedenis en een zweempje erotiek. Toch loopt de reeks wat minder vlot dan eerder werk. De tekeningen zijn iets stroever, het verhaal hakkelt een beetje en leidt aan een overdaad van voice overs in kadertjes, et cetera. Geen onoverkomelijk euvel, maar wel wat schoonheidsfoutjes. China Li is nog steeds een bijzonder leesbaar vierluik maar wij vonden het vroeger toch wel beter. (Hopelijk wil dat niet zeggen dat wij onze eerste stap richting fascisme gezet hebben.)
De zusjes Duizendblad 4 – De gems en de komeet (Dupuis): Wanneer meneer Barbucci (Sky Doll, Ekhö de spiegelwereld) een strip tekent, dan doet het verhaal er voor ons al niet zoveel meer toe. Als dat verhaal, zoals in deze Zusjes Duizendblad ook nog eens vlot, spannend en licht verteerbaar is , dan kunt u ons knorrend van welbehagen op onze favoriete leesplek spotten. De drie zusjes en hun alleenstaande moeder en de dromerige, sprookjesachtige sfeer die hen bij al hun exploten vergezelt, voelen intussen aan als de warme deken voor al uw tienerdochters die u ’s avonds stiekem ook weleens over uw eigen, oude, koude leden placht te draperen.
Soda – De bloeddorstige dominee (Dupuis): We moesten lang wachten op een verhaal van de eerwaarde Soda en de aanloop naar deze oneshot was bovendien een knoeiboel van jewelste. Gekrakeel tussen makers, uitgevers en dergelijke meer. Hoort het album in de hoofdreeks of niet? Bla bla bla. Google vooral zelf eens. Het gekke is dat dat soort gezeik ons, de lezers, aan onze collectieve reet kan roesten. Wat telt zijn het verhaal en de tekeningen. Gazotti’s tekeningen stellen allesbehalve teleur. Hoe de man de sfeer zet met gedetailleerde achtergronden, gebouwen, achtergrondpersonages en kleine verhaaltjes die zich op het achterplan afspelen is simpelweg pure kunst. Het verhaal rammelt alleen wel langs alle kanten, met een hele hoop ongeloofwaardige ontwikkelingen erbij. Spijtig, want we zijn fan van Olivier (FRNK) Bocquet. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
De hoed van Geeraard de Duivel – De ultieme editie (Davidsfonds): Het derde deel in deze ultieme edities van Nero-verhalen is opnieuw een schot in de roos. Een prachtige hardcover met het mooiste papier dat we in tijden in een strip strelen konden. Sleens pagina’s worden in origineel zwart-wit en in zijn authentieke dialect gereproduceerd en de Heren Kerremans en Slangen geven bij elke halve pagina wat duiding en uitleg. Het valt aan te raden het boek tweemaal te lezen. Eerst enkel de strip en nadien ook de duiding. Wanneer u beiden simultaan tot u neemt wordt de magie een beetje verbroken. We kunnen over dit soort edities zonder omwegen zeggen dat het de grootste eer is die een strip te beurt kan vallen. Magistraal.
De katten van morgen (Daedalus): Een graphic novel met een originele premisse gaat er bij ons altijd wel in. In De katten van morgen focussen de makers zich op het leven en de beleving van enkele huiskatten, terwijl rondom hen de menselijke beschaving verkruimelt door een vreselijke, wereldwijde oorlog. De desinteresse van de katten in wat de mens uitspookt is hilarisch en verfrissend. De makers kiezen er spijtig genoeg ook voor om het boek te doorspekken met hoogverheven gefilosofeer , vergelijkbaar met wat men in de poëzie “karamellenverzen” noemt. Karamellenfilosofie? Hadden de makers deze clichématige, als diepgang vermomde, oppervlakkige wijsbegeerte achterwege gelaten dan ze hadden een bijna perfect album afgeleverd.
Bloedkoninginnen – Cleopatra – Koningin des doods 4 (Daedalus): Dit vierde deel zoomt in op de onstuimige relatie tussen Cleopatra en Marcus Antonius. Politiek en liefde clashen met elkaar in een vermakelijk stukje gedramatiseerde geschiedenis. Af en toe stokt de vertelling dankzij de nogal houterige, uitleggerige en meestal overbodige tekstkaders. De fraaie tekeningen en sprankelende inkleuring maken echter veel goed.
Jommeke 316 – Op stap met generaal Vlamkruit (Standaard Uitgeverij): We begonnen al te likkebaarden bij de naam van het personage: Generaal Vlamkruit! In dit Jommeke-avontuur wordt het leger op de korrel genomen. Uiteraard kan je in een kinderstrip geen bijtende satire verwachten, maar de autoritaire structuur van een leger is natuurlijk een dankbaar onderwerp om humor uit af te leiden. Een heel genietbare aflevering van het strooien dakje!
F.C. De Kampioenen 126 – Carmen stelt orde op zaken (Standaard uitgeverij): De vrouwen van de Xaviers op de planeet Xaverius zijn het beu dat hun mannen niets doen dan drinken en luieren. Ze beslissen om Carmen in te huren. Zij moet hun mannen heropvoeden. Wie een goed getrainde suspension of disbelief heeft kon al van het vorige album rond deze absurde planeet genieten. Ook in deze nieuwe aflevering worden tonnen amusante absurditeiten over u uitgestort, zoals alleen de Vlaamse familiestrip dat kan.
