Ga je leven of overleven? Dat is de vraag die centraal staat in Once Upon a Time at the End 0f the World. Op het eerste gezicht is hier sprake van de zoveelste comic gesitueerd in een post-apocalyptische wereld, maar uiteindelijk weet dit eerste deel (van drie) enorm te verrassen.
Wanneer je met een roeiboot door een zee van plastic afval moet roeien terwijl links en rechts van je olie spuitende geisers spontaan kunnen uitbarsten en ratten je voornaamste voedingsbron zijn, dan zit je echt niet te wachten op het op sleeptouw nemen van een wereldvreemde vreemdeling die het nodig vindt om een akoestische gitaar en duizend andere nutteloze dingen mee te nemen op zijn eerste reis buiten het flatgebouw waar hij al jaren alleen woont. En zeker niet als die wereldvreemde een tienerjongen is en jij een meisje bent. Mezzy (het meisje) en Maceo (de jongen) lijken in niks op elkaar. Mezzy is helemaal gericht op overleven terwijl Maceo druk bezig is met leven.
Leven of overleven moet ook de vraag zijn geweest die Jason Aaron zich de afgelopen jaren vaak gesteld heeft. Na een succesvolle reeks Punisher en zijn nog betere langdurige reeks Thor (Aaron bedacht onder meer Gorr the God Butcher en Jane Foster als Thor, de basis voor de laatste Thor film: Love and Thunder) kreeg Aaron de Avengers in zijn maag geschoven en leek hij zich aardig te vertillen aan deze titel. Het deed allemaal nogal plichtmatig en geforceerd aan Aaron stond in de overlevingsmodus om zijn maandelijks scripts in te leveren.
Gedurende de coronapandemie zag Aaron zich genoodzaakt tot herbezinnen. Het uitvallen van comicconventies gaf hem ruimte en die ruimte bood inspiratie tot het werken aan nieuw eigen werk: Once Upon a Time at the End of the World. En het mag gezegd worden, dit is een verfrissende titel met een aantal typische Aaron elementen. 
Zo maakt hij net als in Thor gebruik van een alwetende verteller die hint naar zaken die zich pas veel verder in de toekomst zullen afspelen, is er sprake van een sterke vrouwelijke hoofdpersoon en zijn Mezzy en Maceo ook voortdurend aan het rondtrekken door verschillende omgevingen. Ook dit is iets wat in Thor veelvuldig terugkwam.
Verfrissend is echter dat Aaron wel begint bij de welbekende post-apocalyptische situatie van continu maar overleven, maar dat er enorm veel luchtigheid en ademruimte in het boek ontstaat waarin de hoofdpersonages niet meer doen dan naar tekenfilms kijken op een oude televisie. Dystopische comics doen vaak nogal claustrofobisch aan, maar Once Upon A Time is weids in verhaal en tekenwerk. Daarbij is het Aaron ook nog eens gelukt indirect commentaar te leveren op het steeds conservatiever worden van bepaalde Amerikaanse staten. 
Mezzy wordt namelijk achternagezeten door een groep getrainde scouts die willen leven zoals in de jaren ’50.
Alexandre Tefenkgi (The Good Asian) en Nick Dragotta (East Of West) zijn de tekenaars die het script van Aaron echt tot leven weten te wekken. Tefengkis stijl doet denken aan die van Cliff Chiang in Paper Girls waarbij de personages flink aangezet worden met een dikke lijn en de details in de achtergrond minder belangrijk zijn. Dragotta laat opnieuw zien een van meest expressieve tekenaars van deze tijd te zijn, zijn pagina’s zijn enorm dynamisch en een lust voor het oog.
Jason Aaron, Alexandre Tefenkgi & Nick Dragotta – Once Upon a Time at the End of the World: Love in the Wasteland. Boom! 176 pagina’s. $17,99
