Maart gaf ons een aantal mooie strips. Er is dus genoeg te kiezen deze keer, vooral ook omdat sommige strips het beste met rust gelaten kunnen worden. Hoe dat zit, lees je in Kort van stof: zoals altijd snel, eerlijk en doeltreffend. Gaan we:
Merel (Dupuis): Eens in de zoveel tijd worden we omvergeblazen door een debuut. Clara Lodewick, zeventwintig lentes jong, denderde afgelopen maand elegant de stripscène binnen met een zo goed als perfecte eersteling. Bij de eerste twintig pagina’s twijfelden we nog, omdat we niet meteen wisten waar het verhaal heen zou gaan, maar langzamerhand ontspon zich een voldragen verhaal over hoe roddels het leven van een vrouw in een klein dorp helemaal op z’n kop zetten. Lodewick bevolkt haar strip met een dorp vol perfect uitgewerkte personages en toont een uitmuntend inzicht in de menselijke psyche. De strip meandert langs de kleine kantjes van het dorpsleven en mondt uit in een prachtig portret van de menselijke natuur. Machtig boek!
De kinderen van Belzagor deel 1/2 (Daedalus): De planeet Belzagor is een voormalige aardse kolonie die teruggegeven werd aan de oorspronkelijke bevolking. Eddie Gundersen is een gewezen kolonist die in vrede leeft met de inheemse bevolking en de innerlijke werking van de religie en cultuur van de planeet door en door kent. Toch wordt Eddies leven op z’n kop gezet door politieke spelletjes van een oude vijand en een vreemde geboorte onder de autochtonen. Het is moeilijk te zeggen waar dit tweeluik heengaat aangezien er in dit eerste deel vooral lijntjes worden uitgezet. De originele uitwerking van de buitenaardse beschaving en de prachtige tekeningen beloven in ieder geval veel goeds.
De Robbedoesvrienden 1 – Een Robbedoesvriend is moedig en eerlijk… (Dupuis): Een stel kinderen beslist om tijdens WOII anti-Duitse strips te maken en te verspreiden. Die verhaallijn wordt verweven met de belevenissen van Jean Doisy, de eerste hoofdredacteur van het tijdschrift Robbedoes. Verhaallijn 1 is spannende slapstick, verhaallijn 2 is interessante geschiedenis, maar vooralsnog pakt de mayonaise niet. De twee verschillende invalshoeken staan iets te haaks op elkaar. Het lijkt echter wel alsof de makers van plan zijn de twee plotlijnen naar elkaar toe te laten groeien tot een mooie mix. Als in latere delen blijkt dat ze daarin slagen beloven we te zullen spreken van een briljant opgezette plot. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
De buizerd 1 – Schattenjacht (Standaard uitgeverij): Stripmaker Jean-Yves Delitte heeft zichzelf opgewerkt als de toonaangevende autoriteit op gebied van strips met maritieme inslag. Zijn nauwgezet uitgewerkte tekeningen van achttiende-eeuwse schepen en het goed gedocumenteerde leven aan boord zijn de pijlers waarop hij al jarenlang zijn verhalen bouwt. Eerdere albums hadden alleen vaak een tamelijk saaie verhaallijn. In dit nieuwe tweeluik lijkt Delitte begrepen te hebben dat de plot ook spannend mag zijn. Met De Buizerd, een geheimzinnige piratenkapitein, heeft hij een personage te pakken dat een boeiende plot kan dragen.
Latah (Le Lombard): Een eenheid soldaten krijgt het in Vietnam aan de stok met een bloeddorstig monster dat hen één voor één de kling overjaagt. Een opzet die meer met Predator te maken heeft dan ons lief is. (Niet omdat we iets tegen Predator hebben, integendeel, maar omdat we originaliteit hoog aanschrijven.) Auteur Thomas Legrain fleurt de setting op met een meer etherische invalshoek wanneer hij oude legendes bij het verhaal betrekt. Verder heeft het verhaal niet al te veel om het lijf. De personages zijn van bordkarton en de motieven en reacties van sommigen onder hen zijn te absurd voor woorden. Een misstap uit het verleden die de eenheid achtervolgt en waarvan we pas op het einde de ware toedracht vernemen, zorgt toch nog voor spanning en kan nog net de helft van de meubelen redden.
Bollie & Billie 40 – Billie komt er altijd onderuit (Dargaud): Weinig te melden hier. Het veertigste deel doet handig wat nu al vijfentwintig delen aanhoudt: nostalgie verkopen. Bollie en Billie beleven nog steeds brave avonturen in een idyllische jaren zestig setting. Het album onderscheidt zich in niets van de tientallen eerdere afleveringen. Dat is leuk voor de verzamelaar met een hang naar een vroeger waarin alles simpeler en beter was, maar echt opwindend is anders. Nieuwe, jonge zieltjes winnen zal deze reeks al helemaal niet.
Tranen in het zand (Daedalus): Een oneshot met een briljante premisse: bij de bestorming van een mitrailleursnest tijdens WOII moeten de soldaten lootjes trekken om te zien wie de kop moet trekken. Lucky wint een lot helemaal achteraan in de rij maar verkoopt dat voor grof geld aan een rijke medesoldaat. Lucky zelf moet dan wel als één van de eersten de bestorming aanvatten en sterft een heldendood. Gelukkig was er een contract tussen de soldaten die stelt dat het geld bij Lucky’s dood naar zijn verloofde, Alice, moet gaan. Alice heeft alleen nooit een cent ontvangen. Pas twintig jaar na Lucky’s dood komt ze de ware toedracht te weten. Wat volgt is spijtig genoeg een nogal onevenwichtig uitgewerkt verhaal. Met behulp van de weduwe van een oude oorlogsmakker en een privédetective zet Alice haar zoektocht in. Het verhaal kent enkele goede invallen, maar ook enkele wendingen die er bij de haren bijgesleept zijn. De moed zonk ons onder het lezen, na zo’n sterk begin van de strip, eerlijk gezegd een beetje in de schoenen. Gelukkig maakt een onverwachte plotwending en een machtig einde één en ander goed, maar hier zat meer in.
Countdown 3 – Operatie Tora Bora (Daedalus): Terroristen pleegden in de vorige delen al enkele spectaculaire aanslagen in Frankrijk, maar in dit derde deel bereiden ze hun grootste terreurdaad ooit voor. Terrorismerechter Duquesne moet alles uit de kast halen om aan de ene kant de terroristen en aan de andere kant de logge machine van de bureaucratie te bezweren. Deze reeks onderscheidt zich door de zweem van realisme die de werking en de mechanismen van de verschillende overheidsdiensten over het verhaal drapeert. Geen verrassing als je weet dat een bekend Frans antiterrorismerechter aan het scenario meewerkte. Een bevredigend einde van een trilogie. Gelukkig voor ons staat er ook al een vierde deel op de planning!
Galaxa 3 – Het spoor van de duivel (Standaard uitgeverij): De eerste twee delen van Galaxa waren een beetje mossel noch vis wat de toon betreft. Het lijkt alsof scenarist Peter van Gucht wat tijd nodig had om het brave keurslijf van zijn werk voor Suske en Wiske af te werpen. In dit derde deel van Galaxa trekt hij voluit een volwassener kaart en dat doet de reeks goed. Romano Molenaar kwijt zich fantastisch van zijn taak en het tekenplezier gutst van de pagina’s. Voor een spin-off van De rode ridder heeft dit verhaal verdacht weinig te maken met de hoofdreeks. Het is een spijtig symptoom van een noodlijdende stripmarkt: het idee dat een goede fantasy-reeks zoals Galaxa alleen economisch levensvatbaar is als er een link is met een andere, veel oudere reeks.
De farao’s van Alexandrië 2 – De glorie van Alexander (Daedalus): Deel twee van dit drieluik gaat verder op het elan van deel 1. In een fantastisch accuraat in beeld gebracht Thebe raakt hogepriester Hotep verwikkeld in een mysterieus moordcomplot. Deze reeks moet het vooral hebben van de setting. Auteur Rafael Morales slaagt erin om op meticuleuze wijze het oude Egypte in beeld te brengen. De plot en personages bezondigen zich echter aan veel te grote lappen tekst en een saai kabbelende ontwikkeling. Geschiedenisliefhebbers welkom, fans van vaart en spanning: gelieve zich elders te wenden.
Vertongen & Co 39 – Porei gaat met vakantie (Standaard uitgeverij): Markske biedt uit goedheid aan om met de gespannen inspecteur Porei op vakantie te gaan. Eenmaal aangekomen op hun vakantiebestemming moet Markske alles uit de kast halen om de werkzieke Porei te dwingen zich te ontspannen. Maar uiteindelijk raken de twee toch betrokken bij een duister zaakje omtrent de verboden drug chococaïne. Een fantasierijk album dat het vooral moet hebben van de interactie tussen perfect uitgewerkte karikaturen.
De buurtpolitie 20 – Het dinobot (Standaard uitgeverij): Stafke begint een hondenschool waar ook Fifi, het hondje van tante Maria, en de politiehond Loebas les krijgen. Dat gegeven wordt op hilarische wijze uitgewerkt wanneer Stafke de boel iets te serieus neemt en de honden bijvoorbeeld wil leren lezen of meeneemt op studiereis naar het natuurhistorisch museum. Wanneer Fifi en Loebas de gigantische dinosaurusbotten die daar worden tentoongesteld in het oog krijgen, bedenken ze een nachtelijke roof in ware Ocean’s Eleven stijl. We krijgen wat we gewend zijn van De buurtpolitie: entertainment op een hoog niveau met een scenario dat waterdicht in elkaar zit.
Suske en Wiske 367 – De harteloze Hein (Standaard uitgeverij): Door wat administratief geharrewar in de hemel komt Suske in het vizier van magere Hein. De dood zit achter Suske aan om zijn levensdraad door te zeisen. Wat volgt is een lange achtervolging waarbij Suske en z’n kornuiten de dood een stap proberen voor te blijven, terwijl ze ook nog eens de administratieve dwaling in de hemel willen rechtzetten. We hebben niets tegen de meer fantasievolle albums van Sus & Wis, maar in deze aflevering wordt er toch iets te veel uit de duimen gezogen. Een mindere aflevering.
Dokus 27 – Genoeg gelachen! (Le Lombard): Lang geleden dat we nog eens enkele gags van Dokus de leerling tot ons namen en we moeten toegeven dat we aangenaam verrast waren. Scenarist Zidrou heeft deze schoolzieke jongeman vakkundig naar het heden vertaald en de moppen mogen allemaal ook wat stouter. Tekenaar Godi is goed in het humoristisch overdrijven van expressie, denk Tom & Jerry na het drinken van een fles tabasco, al verraden de achtergronden af en toe wel dat het tekenen soms haastwerk is. Niet de beste gagstrip op de markt, maar wel leuk vertier.
Zandstraal 8 (Belgisch Stripcentrum): In deze aflevering van Zandstraal krijgen we twee artikelen voor de kiezen. Marius Jouanny schrijft een verhelderend en boeiend artikel over het gebruik van camerastandpunten in strips en hoofdredacteur Greg Shaw heeft het over Carlos Trillo en Domingo Mandrafina, twee Argentijnse stripmakers die vanaf de jaren tachtig tot ver in de jaren 2000 prachtige strip noirs maakten. Het geheel wordt afgerond met een biografische strip over Marcel Jaspar en oud archiefwerk van die man. Een mooi geheel met slechts één gigantisch probleem: de inleiding van Greg Shaw en zijn artikel lijken geschreven door een tienjarige. De man weet wellicht massa’s van strips en is zelf een interessant stripmaker, maar artikelen schrijven is helaas niet zijn forte.
De vier van Baker Street 9 – De kanarietrainer (Diedelus/Daedalus): De vier van Baker Street nemen het op tegen een malafide nachtclubuitbater met een voorliefde voor jonge meisjes. Beter dan dit wordt het niet: personages die spreken en handelen als echte mensen en niet als plotrobots, een spannende intrige en prachtig, levendig tekenwerk. Eén van de beste reeksen van uitgeverij Daedalus.
Chez Adolf 1 – 1933 (Daedalus): 1933, Adolf Hitler wordt verkozen tot rijkskanselier. Duitsland glijdt langzaam meer en meer af naar het fascisme met de alom gekende afgrijselijke gevolgen. Hoewel WOII absoluut geen originele setting is weet Chez Adolf toch te boeien door de invalshoek. Hier geen oorlogsgeweld. Het verhaal speelt zich af in het Duitsland van Fritz met de pet en volgt de onderwijzer Karl en de mensen rondom hem. Een mooi geregisseerde ensemblecast toont ons hoe verschillende mensen op het oprukkende rechtse gedachtengoed reageren en wat de gevolgen daarvan zijn voor de gewone man. Mooi gebalanceerde strip. We kijken uit naar deel 2!
