Bastaards is een bijzondere strip, een beetje een vreemde ook. Dat begint al meteen op het heel grijze omslag. Daar staat een blurb uit Forbes: “Wat kun je verwachten als je Silence of the Lambs kruist met All dogs go to Heaven? Wel, dan krijg je Bastaards”. Curieus, en dan niet zozeer omdat er een Amerikaans zakentijdschrift als autoriteit wordt opgevoerd, maar omdat er gevoeglijk vanuit wordt gegaan dat we allemaal All Dogs go to Heaven nog wel kennen. Deze animatiefilm uit 1989 is niet echt een vanzelfsprekende referentie. Het is in ieder geval niet de klassieker die ons op het spoor moet brengen van de bedoeling van deze quote: dat Bastaards een harde thriller is met zielige hondjes in de hoofdrol. In dat verband heeft het schrikachtige hondenkoppie op het omslag meer zeggingskracht.
Dat hondje is Sophia en zij belandt in een huis waar veel meer honden wonen. Het is er een rare toestand, met vreemde regels. En het lijkt alsof Sophia van alles is vergeten en daarin blijkt ze niet de enige. Het baasje is een psychopaat, die er vreemde zaken op nahoudt. Sophia vertrouwt het allemaal niet en krijgt steeds meer honden aan haar zijde. Samen gaan ze op onderzoek uit en ontdekken allerlei gruwelijkheden. Het gaat van kwaad tot erger, maar steeds wint de nieuwsgierigheid het van de angst. Overigens zijn niet alle honden gecharmeerd van Sophia’s geneus. Er ontstaat gedoe onder de viervoeters en dan barst de bom.
Bastaards is een hybride genrestrip, die slaagt in zijn opzet: de honden zijn speels, opgewekt en schattig, maar dragen een geweldig lot met zich mee. De angst voor het baasje, en het onbekende, zorgt voor een lekker thriller-effect. Het is spannend, tot het baasje te ver gaat: dan wordt het gruwelijk. De ontknoping is er eentje met veel duizelingwekkende kanten, zoals dat vaak het geval is bij relatief korte comics – Bastaards verscheen in vijf deeltjes, die hier als hoofdstukken zijn aangegeven. Alles wordt zorgvuldig opgebouwd en met een knal uitgeluid. Dat is bij dit verhaal niet anders.
Fleecs en Forstner kennen elkaar van de My Little Pony-strips. Zo kleurrijk en opgedoft is Bastaards niet, maar er zijn wat zaken die in beide strips voorkomen: de dieren zijn vetter getekend dan de achtergronden, waardoor ze soms op plakplaatjes lijken. En ook de ogen en de uidrukkingen van de honden zouden van een Pony kunnen zijn. Geen punt, dat maakt het thriller-effect van Bastaards alleen maar sterker.
Toch een puntje is dat Bastaards tot het standaard Europese stripalbumformaat is uitvergroot. Het oorspronkelijke comic-formaat is terug te zien aan hoe opgeblazen de pagina’s aanvoelen. Met name de lettering is ineens fors, alsof het een grootletterboek betreft. Niets mis met een leesbare letter, maar ook in het leesgevoel gebeurt er het een en ander: want meer dan in de comic valt hier op dat er soms niet veel tekst op de pagina’s staat. 
Ook grafisch wint de strip niets met de uitvergroting. Waarom niet is gekozen voor een comicformaat is niet duidelijk. Nu is het een vrij zwaar album, vanwege het gekozen papier, en geeft de slappe kaft weinig houvast. Wat overigens ineens wel goed uitpakt is de grijze strook in de vouw van het binnenwerk: omdat een comic een andere verhouding heeft dan een klassiek Europees album moest er nog wat aan de breedte worden gesleuteld. Het zorgt voor een rustige bladspiegel – al blijft het een lapmiddel.
Bastaards is niet hartveroverend, zoals het op het achterplat van het album wordt genoemd. Het is wel een onderhoudende, spannende thriller, waarin genoeg haakjes worden uitgegooid om als lezer aan te blijven hangen. Het is bepaald geen strip die je gemakkelijk kunt wegleggen: oppakken is uitlezen. En dat is een verdienste.
Trish Forstner & Tony Fleecs – Bastaards. Menlu. 152 pagina’s. € 21,99.
