The-Sandman-Netflix
Berichten

Hoe goed is Neil Gaiman’s The Sandman? Ooit onverfilmbaar, nu dan toch een Netflix-serie

Vandaag de dag is Neil Gaiman bij de meeste lezers bekend van de vele fantasievolle romans die hij schreef, vooral gericht op ‘young adults’. Of van de films en televisieseries die naar aanleiding van zijn romans werden gemaakt. Maar in de jaren 90 stond Neil Gaiman vooral bekend als de schrijver van The Sandman, een baanbrekende comic reeks die een unieke niche binnen de stripwereld wist te bemachtigen en daarmee het striplandschap voorgoed veranderde. De eerste plannen om van The Sandman een film of tv-serie te maken werden al in de jaren 90 bekend gemaakt, maar het liep op niets uit. Het zou zeker niet de laatste keer zijn. The Sandman kreeg de naam onverfilmbaar te zijn, maar sinds afgelopen 5 augustus bewijzen elf afleveringen, te bekijken op Netflix, het tegendeel.

Hoewel de serie enthousiast onthaald werd – met bijvoorbeeld een Rotten Tomatoes publieksscore van 84% en een waardering bij IMDB van 7,8 – ging er desondanks veel aandacht uit naar de kritiek die de serie te verduren kreeg, hoofdzakelijk doordat er veel personages zijn aangepast om aan de huidige roep om inclusiviteit te voldoen en omdat er veel ruimte werd gegeven aan politieke statements. Veel fans van het eerste uur hadden hier moeite mee, hoewel Neil Gaiman heeft aangegeven dat hij deze aanpassingen zelf heeft gemaakt en dat The Sandman er ook zo zou hebben uitgezien als hij de strips vandaag de dag had geschreven.

Het belang van The Sandman voor de stripwereld is nauwelijks te overschatten. In 1992 werd het het vlaggenschip van het zojuist opgerichte Vertigo, een imprint van DC Comics. Het was vanaf het begin de meest succesvolle serie uit het fonds, zorgde voor een hoop spin-offs (zoals Lucifer en Hellraiser) en zette de toon voor wat het publiek van Vertigo series kon verwachten: een (serieus) literair verhaal, gelardeerd met bovennatuurlijke elementen en uitgegeven als een lang, doorlopend verhaal uitgesmeerd over maandelijkse comics. The Sandman, maar in haar kielzog ook uitgeverij Vertigo, werd een doorslaand succes dat een hoop nieuw publiek wist aan te trekken dat voorheen nooit comics had gelezen. Vertigo bestaat inmiddels niet meer, maar het format, dat tegenwoordig ook gebruikt wordt voor ontelbare moderne tv-series, is tegenwoordig niet meer weg te denken. Met name uitgeverij Image Comics verdient er zijn brood mee.

Heb je de stripverhalen nooit gelezen en vraag je je af waar al die ophef goed voor is, dan zou je de video van Comic Tropes eens kunnen bekijken, waarin Chris aan de hand van A Midsummer Nights Dream, een beroemd en bekroond Sandman-verhaal, uitlegt wat de verhalen van Neil Gaiman zo goed maakt.

Wie meer houdt van de pagina-voor-pagina aanpak van Jim Rugg en Ed Piskor, waarbij veel aandacht uitgaat naar het tekenwerk en trivia, die bekijkt misschien liever de recente episode van hun gezamenlijke youtube kanaal Cartoonist Kayfabe, waarin ze de comics 5, 6 en 7 onder de loep leggen. (Links naar meer Sandman analyses staan in de beschrijving.)

Wie wel bekend is met The Sandman en zich vooral afvraagt hoeveel er intact is gelaten van de originele personages en verhalen, die is misschien meer geïnteresseerd in de vergelijkingen van Watch Mojo UK en Marvelous Videos. Er is wat overlap tussen beide, maar over het algemeen richten ze hun pijlen op andere aspecten. Watch Mojo UK heeft wat meer aandacht voor de personages, terwijl Marvelous Videos zich vooral op de verhaallijnen richt en regelmatig de strippagina’s erbij pakt.