Februari, terecht geen maand waarover heel veel liedjes zijn geschreven. De korte maand inspireerde toch genoeg stripuitgevers om hun uitgavebeleid weer langzaam op te starten. Het januaridal hebben we intussen achter de rug, dus we namen toch weer een flinke tas strips mee naar ons bespreekuurtje. Gaan we, in volle vaart:
Normandië juni ’44 1 en 2 (Silvester): Een tweeluik over, u raadt het al: de landing in Normandië. Puike tekeningen, beetje stijfjes, maar puik. De geschiedenislesjes zitten vaak de ontwikkeling van de personages in de weg, maar voor de WOII buff is dit gefundenes fressen. Uitgebreide dossiers ronden beide strips af en bereiden u voor op de eerstvolgende WOII kwis.
De grote veldslagen: Tanks – El Alamein: Van zand en vuur (Daedalus): Toch liever deze strip over de crew van een tank in Noord-Afrika. De tekeningen zijn technisch niet zo denderend, maar wel heel expressief en dat is wat de actie en het verhaal van dit boek nodig hebben. De personages zijn naarstig uitgewerkt en daardoor geloofwaardig. Ook deze strip krijgt een interessant dossiertje mee. Geen hoogvlieger, maar wel de winnaar op punten van de wedstrijd “beste-WOII-strip-van-deze-maand”.
Suske en Wiske 361: De grot van Gregorius (Standaard uitgeverij): Op sociale media allerhande zagen wij deze strip al enkele keren verguisd worden wegens een zwak verhaal. Na grondige lezing moeten we dat tegenspreken. Het is waar dat het verhaal vrij simpel is, maar dat is het meestal bij Sus & Wis. We denken dat het probleem van de verguizers vooral ligt in het feit dat dit verhaal meer gegrond is in de realiteit dan anders: geen sprekend speelgoed, geen tijdreizen, geen ondergrondse koninkrijken. Wel een klopjacht in een bos met wisselende loyaliteiten en wat milieubewustzijn. Verandering van spijs doet blijkbaar niet iedereen eten, maar wij vonden dit hapje best wel smakelijk.
De kronieken van het universum 1: In het hart van de ster (Diedeldus/Daedalus): Vijf leerlingen, hun decaan en een mysterieuze gevangene bevinden zich op een ruimteschip met educatieve doeleinden. Ze maken deel uit van de Academie van Universele Historische Wetenschappen en zijn op verkenningsmissie in de ruimte. Tegen alle wetten van de fysica in worden ze een ster ingezogen waar ze vreemde relieken, bouwwerken en wezens aantreffen. Een spannende strip met veel boeiende ploteindjes. De personages kunnen nog wat uitdiepwerk gebruiken, maar dit is dan ook nog maar het eerste deeltje. Een veelbelovende opzet. Laat ons hopen dat de volgende delen die belofte kunnen inlossen.
Jommeke 308: Het verpeste kamp (Standaard uitgeverij): Kristof Berte mocht een album van Jommeke schrijven en hij deed dat goed. Met een frisse blik, maar stevige grip op de eigenheden en karakters van de personages schotelt hij ons een verhaal met een onderliggend thema over pesten voor. Berte weet het evenwicht tussen respect voor de geschiedenis van de reeks en aanpassen naar een meer hedendaags idioom perfect te bewaren. Blij om Kwak en Poemel nog eens te zien ook.
Nottingham 2: De klopjacht (Le Lombard): Het tweede deeltje van deze reeks over de sheriff van Nottingham wordt gebouwd op de zwakke fundamenten van het eerste deel en doet het bijgevolg niet veel beter. Hoewel de reeks alles heeft om goed te zijn: gedetailleerde tekeningen, spannende gevechten, aantrekkelijke personages en een meeslepende setting, ontbreekt er één héél belangrijk ding: samenhang. De plotdraadjes lijken door een kind met slechts zes vingers aan elkaar geknoopt en als je even heel goed kijkt krijg je het gevoel dat de personages door de strip hossen als kippen zonder kop.
Blackbeard 2: Mijn dood is zoet (Glénat): Wie deze strip koopt voor goede dialogen en geloofwaardige personages is eraan voor de moeite. Ook de gewild geschiedkundige details hobbelen elkaar als mankepoten in de weg. Desalniettemin is deze strip voor de juiste lezer een pareltje, want auteur Jean-Yves Delitte doet in het boek gelukkig ook waar hij goed in is. De tekeningen met historisch correcte schepen, zeegevechten en massascènes zijn om duimen en vingers bij af te likken. Een gewaarschuwd leespubliek is er twee waard en laat dat nu net zijn waar de stripwereld op zit te wachten: een verdubbeling van het leespubliek! Hiep hoi!
Antananarivo (Daedalus): De buurman van een notaris op rust geeft de pijp aan Maarten. De notaris maakt het tot zijn missie om de erfgenaam van zijn avontuurlijke vriend op te sporen en ontdekt dat toch niet alles wat die hem verteld heeft helemaal waard is. Gelukkig ontdekt hij ook dat hij, ondanks tal van ouderdomsperikelen toch meer mans en gelukkiger is dan hij dacht. Fabelachtig goede tekeningen die een meeslepende en goed gevonden plot voorstuwen gecombineerd met weldoordachte, ontroerende personages. Eén van de toppers van deze maand! Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
Migali 1: Welkom op de koninklijke academie! (Silvester strips): Migali wordt aangenomen op de Koninklijke Academie. Dat is geen gewone school want ze wordt bevolkt door eenhoorns, pratende dieren en dies meer en de campus barst van de mysteries, labyrinten en geheime gangen. Echt origineel kunnen we deze opzet niet noemen, maar toch valt er hier iets te rapen. Migali beleeft haar avonturen in gagstripjes die voor het doelpubliek (12-jarigen schatten we) best wel grappig zijn. Ook de krabbelende tekenstijl en de felle kleuren bekoren wellicht.
De toren 1 (Daedalus): Eén of ander vuil virus heeft de wereldbevolking bijna volledig uitgeroeid. Er is nog slechts één broeihaard van menselijke activiteit: een gigantisch appartementsgebouw: de toren. De overlevenden (over)leven daar al zo lang dat er heel wat puberende exemplaren rondlopen die nooit iets anders dan de toren gekend hebben. En dat pubers graag rebelleren weet iedereen (behalve de pubers in kwestie). Deels inventieve sciencefiction, deels psychologisch drama, helemaal goed. Eerste deel van een nieuwe reeks met heel veel potentieel.
Dans met mij 3: Het verontrustende refrein (Diedeldus/Daedalus): Je zou denken dat het veel inspanning kost om als witte, geprivilegieerde, oude CIS-man een strip te lezen en te bespreken die gericht is op een multicultureel publiek van pre-puberende meisjes. Niets is minder waar. Het met hormonenstormen vechtende tienermeisje in ons was meteen mee met het drama, de glamour en de liefdesperikelen die deze strip over jonge dansers te bieden heeft. Schot in de roos.
De Verhoeven Brigade 1 en 2 (Silvester strips): Prijs voor de beste nieuwe reeks van de maand gaat naar deze De Verhoeven Brigade. In deze reeks wordt kond gedaan van de exploten van rechercheur Camille Verhoeven en zijn agenten. In deel 1 krijgen we te maken met een bommenlegger, deel twee draait om een hoogst interessante seriemoordenaar. Het verhaal van deze strips zit meticuleus in elkaar en krijgt ook het aantal pagina’s dat nodig is om het geheel mooi uit te werken en te laten ademen. Tel daarbij op dat de teksten swingen als een tiet en de personages zo doorleefd zijn dat je de emotionele mokerslagen die ze te verwerken krijgen haast zelf voelt en je weet dat je te maken hebt met een kwaliteitsreeks.
De Rode Ridder 273: De duivelspenning (Standaard uitgeverij): Een zeer zwak deeltje van de reeks waarin Johan en Allis een nogal wankel verhaaltje beleven rond een vervloekt muntstuk. Ook de rode draad van de reeks, het feit dat Allis ofwel een goede ofwel een kwaadaardige toverkol zal worden, lijkt zichzelf in de modder vast te rijden. Zelfs de tekeningen van Fabio Bono lijken wat aan bloedarmoede te lijden.
Dune Huis Atreides 1 & 2 (Silvester strips): Deze prequel van het alom bekende Dune kan elke rechtgeaarde fan blind kopen. Ook voor de leek valt er echter heel wat te rapen. De mix van sciencefiction en feodale gemeenschappen, de goed bedachte en uitgewerkte werelden en de actie alleen al zijn genoeg om een liefhebber van fantasy en toekomstverhalen te doen watertanden. Iets minder goed is dat de plotlijntjes hier en daar wat lijken te raffelen. Bepaalde verhaallijnen lijken in het ijle te zullen gaan oplossen. Gelukkig hebben de makers nog minstens één deel om te tonen dat ze weten wat ze doen.
Schatjes 4: in voor- en tegenspoed (Silvester strips): We zijn megafan van het uiterlijk van de expressieve pop-trash-achtige schatjes van tekenaar Arthur de Pins. Meer nog: af en toe spat de sensualiteit ervan af. Dit vierde deel van deze relatiecomedy sluit de reeks af. We zien aan de gags zelf dat die wellicht heel grappig zijn, maar de vertaling laat enorm te wensen over. Pointes worden letterlijk vertaald waardoor de grap soms quasi onbegrijpelijk wordt.
De 5 rijken 4: Dezelfde wreedheid (Daedalus): We kunnen het niet genoeg staan toeteren: De 5 Rijken is één van de beste reeksen die Daedalus momenteel publiceert. Op een moment dat we dachten dat er niet nog meer personages en facties konden geïntroduceerd worden in deze antropomorfische wereld vol politieke spelletjes, verraad en messen-in-de-rug-stekerij, voegen de makers nu fluks een opstandige bende studenten toe aan de mix. En dat allemaal zonder dat het moeilijk te volgen wordt. Nice? Nice!
Detectives 7 (Silvester strips): Het afsluitende deel van detectives lost alle verwachtingen in. Zes, makkelijk apart te lezen, oneshots lang strooide scenarist Hanna met kruimels in de plot. Al die kleine details weeft hij nu tot een minutieus gecomponeerd afsluitend deel. Gelukkig wordt het boek ook voorzien van de nodige humor en hommages (of zijn het pastiches?) op het genre. Die worden prachtig in de verf gezet door tekenaar Guinebaud. Nu het afsluitende deel verschenen is kunnen we formeel zeggen dat dit één van de beste reeksen van de afgelopen jaren is. Zo.
Lynx 2 (Silvester strips): Het tweede deel van de stripreeks over een intergalactische milieuorganisatie maakt de beloftes van deel één helemaal waar. Originele fauna en flora, een boeiende en tot nadenken stemmende insteek en actie à volonté. De tekeningen bestaan uit fijne lijntjes die dankzij de inkleuring toch wat meer body krijgen. Die inkleuring was in het vorige deel nog iets te artificieel, maar staat in dit tweede deel meer op punt. Doe zo voort, bank vooruit en kus van de juffrouw.
Irena 1: Het getto (Silvester strips): Irena Sendierowa werkte voor het bureau welzijnswerk en redde om en bij de 2.500 kinderen uit het getto van Warschau. In deze strip wordt het principe gehanteerd dat wreedheden best afgebeeld kunnen worden door middel van schattige tekeningen. True that, maar soms wordt het iets te veel slapstick. We kunnen ons ook niet van de indruk ontdoen dat er hier en daar sprake is van té veel dramatisering van de feiten. Geen probleem: de reeks heeft nog vier delen lang om ons te overtuigen van haar kunnen. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
