Hoever durf je te gaan om succesvol te worden en te blijven? Komiek Pryor Brice wil maar één ding: doorbreken in de wereld van standup comedy. Helaas lacht niemand om zijn grappen, tot hij overlijdt en weer opstaat uit de dood.
Schrijver Eliot Rahal dook voor Knock Em Dead onder in de wereld van kleine podia en tobbende komieken die op zoek zijn naar die ene doorbraak die leidt tot grotere podia, een eigen show en, wie weet, een rol in een film. De harde wereld van standup comedy, waarin eigenlijk maar bar weinig te lachten valt, zou op zichzelf al genoeg stof moeten kunnen leveren voor een strip. Maar daar laat Rahal het niet bij: hij gooit er een flinke horrorsaus overheen inclusief een duivels uitdrijvende priester, doden die maar niet echt dood willen blijven en een onderwereld met demonen.
De Italiaanse tekenaar Mattia Monaco weet wel raad met zowel de rokerige kroegen als de demonenwereld. Zijn tekenstijl doet denken aan die van Sean Murphy (Batman: White Knight, Punk Rock Jesus); de gezichten zijn een beetje hoekig, maar alles is zeer dynamisch. Vooral de momenten waarop Brice een nieuwe komiek tot zich neemt, maar ook het optreden van de priester, doen sterk denken aan de film The Exorcist.
De horrorelementen in Knock Em Dead werken goed. Helaas zijn het vooral de standup optredens die het zwaktebod vormen van deze strip. Rahal kiest ervoor zijn hoofdpersonage geen enkele grap te laten maken. Op het moment dat Pryor Brice het podium betreedt, praat hij in emoticons zoals een hamburger en aubergine. Juist van een strip over standup comedy verwacht je op zijn minst een paar goede grappen.
Wellicht heeft Rahal geconcludeerd dat een grap op papier anders overkomt dan op het podium, of heeft hij beseft dat hij net zoveel of weinig komisch talent heeft als zijn hoofdpersoon, maar een gemis is het wel. Knock Em Dead is als een mop waarbij de clou ontbreekt.
Eliot Rahal & Mattia Monaco – Knock Em Dead. Aftershock. 128 pag. $ 16.99
