Achttien jaar na zijn eerste ademstoot kruipt Bloeddorst opnieuw uit het graf. 160 pagina’s met korte horrorstrips van eigen bodem, onder redactie van Menno Kooistra en gepresenteerd door Martin Koolhoven. Zij zorgden voor de medewerking van een bonte verzameling filmmakers, stripmakers en AI. Crowdfunded en zelf uitgegeven. Bloeddorst #2 is een serieuze poging om het horrorgenre in de Nederlandstalige strip nieuw leven in te blazen. En dat lukt, gedeeltelijk.
Wat als eerste opvalt, is de enorme breedte van het project. Niet minder dan 25 verhalen, afkomstig van zowel gevestigde namen als opkomend talent. Makers als Fred de Heij, Erik Kriek, Milan Hulsing, Floor de Goede, en Ludwin Schouten delen het boek met regisseurs als Ate de Jong, Peet Gelderblom en David-Jan Bronsgeest. Het resultaat is een bundel die zich in de traditie plaatst van pulp-magazines als Creepy en Eerie, maar tegelijk iets van een Nederlandse ‘showcase’ wil zijn. Een staalkaart van wat horror hier kan betekenen.
Dat levert een bonte verzameling op, in toon en kwaliteit. Sommige verhalen zijn overtuigend opgebouwd en grafisch ijzersterk, andere voelen eerder als vingeroefeningen of genre-etudes. Daar is niks mis mee, een bundel als deze hoeft geen aaneengesloten meesterwerk te zijn. Door die verschillen komt de vaart er soms moeilijk in. Je leest niet altijd door omdat je benieuwd bent, maar omdat je wil zien wat het volgende verhaal brengt.
Er zitten verhalen tussen die beklijven. Doorligplekken, een samenwerking tussen Floor de Goede en Nina Noël Raaijmakers, maakt indruk door zijn sobere toon. In plaats van de ‘makkelijke weg’ (bloed, schreeuwen) draait het hier om de sluipende horror van machteloosheid en fysieke aftakeling. Het raakt precies het ongemakkelijke spanningsveld waar horror het best werkt.
Ook R.I.P. 2 is geweldig. Ralf van der Hoeven en Jan Doense maakten in zeven pagina’s een heus horror-liefdesverhaal met een kop en staart en serieuze spanningsboog. Elke pagina leest als een affiche, helder, spannend en stijlvol.
Hoogtepunt van de bundel is Poldergeist, door Michiel Offerman en Bas Schuddeboom. Het uitgangspunt is eenvoudig. Een doorsnee Vinex-wijk, ergens achter de dijk, waar onder de tegels een oud trauma verborgen zit. Ooit stond hier een molen die bij iedere onweerbui een gruwelijk offer eiste. Een klassiek mysterie, maar ontzettend grappig uitgevoerd, in een lekker plat Hollands decor.
Anderzijds zijn er ook verhalen die vooral lijken te bestaan om te choqueren, zonder dat er iets op het spel staat. Het concept Turbo Video 2000 heeft charme als hommage aan de video-horrors van weleer, maar blijft steken in stilistische knipogen. De AI-gegenereerde strip Het Nest fascineert dan weer door vorm, maar voelt meer als experiment dan als afgerond verhaal.
Bloeddorst #2 opent en sluit met een tweeluik dat niet toevallig in deze volgorde is geplaatst. Beide verhalen zijn geschreven door Martin Koolhoven en getekend door Ludwin Schouten, en functioneren als stevige pilaren voor de bundel. In De Man zoek een angstaanjagende wolf een man op die eveneens een jager blijkt te zijn. De Wolf, aan het einde van het boek, keert de rollen om. We volgen de man en leren dat het echte monster misschien wel in ons zit. De toon is afstandelijk, de afloop onheilspellend.
De anthologie wordt overeind gehouden door de overtuiging waarmee het gemaakt is. In het voorwoord beschrijft Koolhoven horror als “bootcamp for the psyche”, een plek waar angsten gesublimeerd en getraind worden. Die serieuze benadering wordt gedragen door de makers die een statement maken. Over horror, over strips, over wat er mogelijk is in Nederland als je een genre serieus neemt.
Bloeddorst #2 is een bundel die niet op alle fronten overtuigt, maar wel indruk maakt. De kwaliteit schommelt, zoals bij de meeste verzamelwerken, maar de beste verhalen bewijzen dat horror in stripvorm prima gedijt op Nederlandse bodem. Het genre hoeft hier helemaal geen randverschijnsel te zijn.
Voor wie horror liefheeft is dit boek een feest van herkenning en verrassing. Voor wie er niets mee heeft, is het misschien geen ommekeer, maar wel een bundel die laat zien hoe spannend en eigenzinnig het genre kan zijn in het Nederlands. Bovenal spat het plezier en de samenwerking van de pagina’s en verdient het initiatief alle lof.
Diverse makers – Bloeddorst #2. Bloeddorst. 162 pagina’s softcover. €35,00.
