De Amerikaan Jesse Lonergan timmerde al een aantal jaar aan de weg in het alternatieve comic-circuit toen hij vijf jaar geleden geleden genomineerd werd voor een Eisner Award met zijn tekstloze sciencefiction-strip Hedra. Dat album was een grafisch meesterwerk. Maar wie van Hedra al van zijn stoel viel, moet zeker Lonergans nieuwste aanschaffen: Drome. Daarin trekt hij werkelijk alle grafische registers open. En het moet wel heel gek lopen als hij dit keer niet meerdere Eisners of andere prijzen binnensleept. Drome is zonder overdrijven een van de beste albums van het jaar.
Drome heeft een minimum aan tekst. Desalniettemin is het verhaal bijzonder makkelijk te volgen. Het is een mythisch scheppingsverhaal waarin goed en kwaad met elkaar strijden. In het begin is er een gehoornde god die leven schept op aarde. Maar de eerste mens die uit de grond kruipt is al direct niet bereid de aarde te delen met de volgende mens. Wat volgt is een cyclus van geweld, waarna de goden besluiten orde op aarde aan te brengen door een blauwe halfgodin te scheppen die de vechtende mensheid onderwerpt, waarna er een eerste vorm van beschaving ontstaat. Maar de mens wil zelf aan het roer staan en komt in opstand. En ook de goden hebben niet alleen maar het beste voor met hun schepping.
Lonergan heeft zich duidelijk laten inspireren door epossen als dat van Gilgamesj, zonder dat Drome ergens een duidelijke adaptatie van is. Maar doordat het refereert aan allerlei elementen uit bekende oerverhalen, leest het als een verhaal dat je al je hele leven kent.
Lonergan heeft vijf jaar aan Drome gewerkt. Toen hij begon aan dit album, wist hij niet of hij dat wat hij in zijn hoofd had ook op papier kon krijgen. En hoewel hij zelf zegt nooit tevreden te zijn over wat hij maakt, heeft Lonergan de grenzen van het medium met Drome weer een stukje verlegd.
Drome is niet zo bijzonder om de mythische verhaallijn. Het is bijzonder om de manier waarop Lonergan het in beeld heeft gebracht. Net als in Hedra geeft hij de kaders en de lay-out van zijn pagina’s een eigen rol in de vertelling, waardoor de vaste leeservaring waarbij je van links naar rechts en van boven naar beneden leest wordt doorbroken. Hij doet dat in een realistische tekenstijl met karikaturale elementen. Alsof Moebius en Chris Ware een kind hebben gebaard en hem Jesse Lonergan hebben genoemd.
Het lezen van Drome is door die aanpak een beetje als een koortsdroom. Vanaf de eerste pagina maken je hersenen allerlei associaties die je bij het lezen van andere beeldverhalen niet gemaakt zou hebben.
De titel is geen bestaand woord in het Engels, maar Lonergan was op zoek naar een vijfletterig woord, omdat het album ook uit vijf hoofdstukken bestaat met evenveel hoofdrolspelers. In een interview vertelde hij dat het woord ‘drome’ hem deed denken aan hippodrome (renbaan voor paarden) of velodrome (wielerrenbaan). ‘Drome’ staat, in de betekenis die Lonergan eraan geeft, voor ‘de weg die we hebben te gaan’. En dat is precies waar zijn album ook over gaat.
Door het minimum aan tekst kun je het ruim 300 pagina’s dikke album in een uurtje uit hebben. Maar je kunt je ook laten opzuigen door de pagina’s en Drome tot je nemen zoals je een dure wijn drinkt: slik het niet te snel door om te kunnen genieten van alle finesses.
Jesse Lonergan – Drome. 23rd Street Books. 312 pagina’s. hardcover. $29,99 (import).
