Mooi staaltje uitgevers-gogme: In november verschenen net zoveel titels als in de periode van juli tot en met oktober. Waarom is ons een raadsel. Alsof we nu ineens vier keer zoveel tijd en geld hebben om alles te kopen en te lezen. Maar goed, dat lost u mooi zelf op, met behulp van weer een goedgevulde ruif met vooral erg veel sterke titels. Hier leest u ze, in sneltreinvaart, zoals u van ons gewend bent.
Shi 6 – The great stink (Dargaud): Shi staat al geruime tijd heel hoog aangeschreven in onze lijst van topreeksen. Dit zesde deel sluit de tweede cyclus af en scheert opnieuw hoge toppen. De exotische mix van personages en setting, Oosterse mystiek en demonen in het Victoriaanse London, zorgt voor een originele invulling van het verhaal. Een groepje onderdrukte vrouwen en kinderen wil een eind maken aan kinderarbeid. Ze bedenken daarvoor een hoogst origineel plan. Daarnaast lees je ook nog over een perverse familie die langzaam ten onder gaat en een hedendaags kidnappingsmysterie. De reeks straalt een grote kennis uit van het London uit de negentiende eeuw, met kleine details die de stad tot leven brengen. En dan zijn de tekeningen ook nog eens van topniveau. Deze reeks mag echt niet in uw boekenkast ontbreken.
Robbedoes Door… – Robbedoes en de blue gorgon (Dupuis): Scenarist Yann en tekenaar Dany slaan de handen in elkaar voor een oneshot van Robbedoes. Je zou denken dat dat een match made in heaven is, maar blijkbaar zijn er heel wat strubbelingen aan de publicatie van dit album voorafgegaan. Meningsverschillen tussen de makers onderling en de uitgever zelve. Gelukkig kan je dat niet zien aan de strip want het plezier spat er vanaf. Het verhaal is op zich niet heel origineel, maar de kleine nootjes maatschappijkritiek die Yann erin verwerkt zijn dan weer wel heel fijn. Het beste aan dit boek zijn de tekeningen van Dany. Terwijl de meeste tekenaars van zijn leeftijd (80 jaar!) op hun retour zijn, levert Dany nog altijd fantastisch werk af, dat hij bovendien nog eens kundig zelf inkleurt. Hij maakt het zichzelf ook niet makkelijk met een boek tjokvol drukke scènes. Eenvoudig entertainment van de hoogste plank!
Het fortuin van de Winczlavs 3 – Danitza 1965 (Dupuis): Jean Van Hamme blijft maar zijn pensioen aankondigen en nadien toch nog nieuw werk uitbrengen. Daar zijn wij niet rouwig om. Dit afsluitende deel van de geschiedenis van de voorouders van Largo Winch is bijvoorbeeld opnieuw niet minder dan geweldig. Het verhaal speelt zich af in twee tijdlijnen en onder het vertellen van het wedervaren van de familie Winczlav leren we ook heel wat bij over de conflicten in de Balkan. Dit boek is allesbehalve een saai geschiedenislesje. Actie, seks en spannende verhaallijnen lopen kriskras door elkaar, allemaal prachtig in beeld gezet in de prachtige jaren vijftig lijn van Berthet.
De kattenkeizerin (Daedalus): Bastet en Pythagoras, de twee katten die het in het vorige deeltje van deze trilogie alleen moesten rooien in een post-apocalyptisch Parijs, zwerven nu door het niemandsland. Ze moeten het hoofd bieden aan groepen andere dieren die uit zijn op eten en vlees. Als bij wonder stoten ze op een enclave mensen die technologie ontwikkelen waardoor de katten met de mensen kunnen praten. Het kat-mensverbond gaat voortaan samen de strijd aan. Het verhaal op zich is entertainend genoeg en de tekeningen adequaat. De geschiedenis en natuurkundelesjes tussendoor wat minder. We snappen waar de makers heen willen en hebben op zich niets tegen dit soort mengvormen, maar het beklijft hier allemaal wat minder. Toch een heel genietbaar boek voor elke dierenvriend.
De nieuwe avonturen van Roodbaard 3 – Mami Wata (Dargaud): De eerste twee delen van deze herlancering van Roodbaard waren nog een beetje op zoek naar zichzelf. In dit derde deel vallen gelukkig heel wat radertjes van het mechaniek op hun plaats. De personages beginnen karakter te krijgen en de verschillende dynamieken beginnen hun vruchten af te werpen. Beste vondst is de omgang van Roodbaard, de ouderwetse piraat, met zijn zoon, die staat voor vernieuwing en meer geciviliseerde omgangsvormen. (Al schuwt ook die laatste het niet om te moorden indien nodig.) Daaraan wordt een spannende plot toegevoegd met, hoe kan het ook anders, een piratenschat, en een scheutje voodoo. Het resultaat is een zeer genietbare piratenstrip.
Rock & Stone (Silvester): Op een verre planeet is de AI doorgedraaid en heeft die beslist om alle mensen te vermoorden. As you do. Stanny, of Stone, is een jongetje dat de genocide overleefd heeft en alleen op een afgelegen plek woont. Op een dag krijgt hij bezoek van een robot die niet zoals alle andere robots is. Hij wil bijvoorbeeld eens niet alle mensen afmaken. Samen gaan ze op tocht om de mensheid te redden. Mooi getekend scifi epos met een kundig opgezet verhaal. De onthulling van het geheim van de robot is nogal ongeloofwaardig, maar als je daar kan naast kijken heb je een prachtige, actievolle oneshot met ruimte voor emoties in handen.
De tooghangers (Oogachtend): Ben Gijsemans lijkt een evolutie door te maken die van zijn debuut Hubert, met gedetailleerde tekeningen en geen tekst, lijkt uit te monden in het totale omgekeerde daarvan. De tooghangers is nog spaarzamer van tekeningen dan voorganger De kerkgangers. Eigenlijk is dit nieuwe boek een collectie van pratende hoofdjes. Twee tooghangers en een barman raken in dit boek in een gesprek verwikkeld over de zin en onzin van moraliteit en geloof. De personages praten als volleerde filosofen dus we kunnen niet echt spreken van natuurlijke dialogen. Als je dat eenmaal gewend bent kan je je richten op wat ze zeggen en dat is op zich niet zoveel nieuws. De personages zijn bovendien ook nog eens zo vol van zichzelf en nemen zichzelf zo godsgruwelijk serieus dat elk weldenkend mens hen in het café zou vermijden. Toch maakt dat het boek niet slecht. Wie weet was het Gijsemans zelfs te doen om dit soort egocentrische figuren te typeren. Mensen die enkel bezig zijn met zichzelf interessant te maken door onleefbare, en voor weinig mensen interessante, dramatische theorieën te verkondigen. De tooghangers is in elk geval een uniek boek dat ook voor een unieke leeservaring zorgt en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Dat we dit geen meesterwerk vinden zoals sommige van zijn vorige boeken is dus vast wel oké .
Bloedkoninginnen – Roxelana de vreugdevolle deel 1 (Daedalus): Roxelana, een Oekraïense slavin komt in een zestiende-eeuwse Turkse harem terecht. Roxelana is aantrekkelijk maar ook buitengewoon intelligent en dankzij enkele slimme plannetjes rijst ze naar de top in het huishouden van de padisjah. Zeker geen slechte toevoeging aan de Bloedkoninginnen reeks, al valt er hier en daar wel wat op aan te merken. De tekeningen zijn bijvoorbeeld nogal klungelig en de dialogen nogal uitleggerig. De setting, een harem, en de informatie over de werking daarvan, zijn echter zo origineel en interessant dat die het geheel toch boeiend houden.
Stripgids 14 (Strip Turnhout Vzw): De vernieuwde versie van Stripgids slaagt er intussen al veertien nummers lang in om torenhoge kwaliteit te bieden voor ongeveer elke persoon met een gepaste interesse in strips. Het blad is op groot formaat, op prachtig papier gedrukt en is 140 pagina’s dik. Die pagina’s worden gevuld met kwalitatieve artikelen en interviews over populaire strip, graphic novels, actuele en meer archeologische stukken tot teksten over buitenlandse strips, Amerikaanse comics en dies meer. Voor elk wat wils dus, maar voor de striplezer met een open smaak een ware schatkamer aan informatie. Er zijn mensen die vallen over de kostprijs van 29,95 euro voor een stripinformatieblad, maar de tijd die je zoet bent met het lezen van deze turf en het titanenwerk dat in elke aflevering moet kruipen, rechtvaardigen die kostprijs voluit. Kopen dus, die handel, of we kunnen over een paar jaar weer beginnen te klagen dat er te weinig deftige stripinformatiebladen op de markt zijn.
Vampire State Building (Silvester): We vermoeden dat deze strip een voorbeeldje is van eerst de titel bedenken en dan pas het verhaal. Niet erg, want dat zorgt deze keer voor een bloedstollende rollercoasterrit. In het Empire State Building wordt een verborgen tombe van een vampiergod ontdekt en al snel wordt het gebouw overspoeld door bijtgrage nachtwezens. Wat volgt is een soort van kruising tussen Die Hard, The Tower Inferno en Fright Night. Heel spannend allemaal en met veel scènes vol verbluffend spektakel. De personages gedragen zich allemaal nogal Amerikaans, zo van: “Ik hou van je”, “Vergeef me” en “We hebben geen keuze!”, maar dat hoort wellicht bij een blockbuster als dit. Extra bonus: de tekeningen zijn van Charlie Adlard, de man die jarenlang The Walking Dead van prenten voorzag. Op dat vlak zit de strip dus ook meer dan snor.
Mobius 1 – Kinderen van de wind (Silvester): We kunnen niet veel over het verhaal van deze strip vertellen zonder de plot te verraden. Laat ons dus zeggen dat Mobius een scifi strip is die volledig gebouwd wordt op een zeer origineel idee. De makers lijken vermoedelijk wel de fout te zullen gaan maken dat simpele idee te overladen met té veel uitleg en té ver doorgedreven verklaringen, maar dat zal pas duidelijk worden in de volgende delen. Wat kunnen we wel zeggen over deze eerste aflevering? Excellente dialogen, oogstrelende tekeningen van Igor Kordey, een beetje humor en veel boeiende plotelementen die vooralsnog meer vragen dan antwoorden oproepen. We kijken reikhalzend uit naar het volgende deel!
De kronieken van Atlantis 1: Eoden, de krijger (Daedalus): Stefano Martino, de tekenaar van De wouden van opaal heeft zich ook eens aan zijn schrijverstafel gezet. Zo’n gok kan alle kanten op, maar zie: Martino brengt het er heel goed vanaf. Hij mikt ook niet té hoog met dit drieluik. Zijn doel is een spannend actievol avontuur afleveren dat zich afspeelt in een Atlantis dat iets meer weg heeft van de Middeleeuwen dan we gewend zijn. Politiek gekonkel, twee broers die aanspraak kunnen maken op de troon, een duistere sekte en een koningin waar beide broers op vallen zorgen voor de nodige intriges. Het zijn vooral de fantastisch gedetailleerde tekeningen die deze strip nog iets hoger in de ranking zetten.
We mogen niks meer zeggen: humor, vrije meningsuiting en censuur (Davidsfonds uitgeverij): Lectrr, Vlaanderens bekendste cartoonist, geeft zijn vrije mening over censuur. Een goed geschreven en zeer duidelijke uiteenzetting over een actueel en heet hangijzer. Eerder dan eigen ervaring en eigen mening lijkt het dat we hier vooral een synthese lezen van dingen die we elders al eens zagen passeren. In het licht daarvan vrezen we dat dit boekwerkje alleen gelezen zal worden door een instemmend knikkende eigen parochie en niet door de hordes barbaren die aan de hoekstenen van onze vrije beschaving staan te morrelen en wiens intellectuele bouwwerk wel nog wat stutwerk kan gebruiken.
XIII Trilogy – Jones 1: Zwart azuur (Dargaud): Na het lezen van een ware lawine aan spin-offs, prequels en revamps die nog niet tot aan de hielen van het origineel reiken waren we op onze hoede toen we deze spin-off van XIII opensloegen. Bovendien is scenarist Yann er één van het Hit or miss type. Maar kijk: Jones, dat zich afspeelt tijdens de pilotenopleiding van de luitenante die XIII in de hoofdreeks al zoveel uit de stront geholpen heeft, is een voltreffer. Yann kiest ervoor om het verhaal gevrijwaard te houden van de loodzware continuïteit van de hoofdreeks en schrijft een spannende thriller met veel ademruimte. De tekeningen van Taduc zijn bovendien perfect voor een reeks als deze. Net als in de hoofdreeks en andere spin-offs zijn ze in se realistisch maar Taducs pagina’s zijn vooral ook heel dynamisch. Vaart steken in een realistische tekenstijl is niet veel tekenaars gegeven, dus we kunnen met een gerust hart spreken van een meesterlijk getekende thriller. Meer van dit!
Hoka Hey! – Deel 2: Little red bird (Daedalus): Georges is een Indiaans jongetjes dat door een dominee werd opgevoed als blanke. Wanneer die dominee gedood wordt door de wraakzuchtige Lakota Little Knife, de Ierse Sully en de verminkte Indiaanse No Moon, gaat Georges met dit drietal mee op pad. Het echte leven ontsluit zich vervolgens voor hem. We waren al zwaar onder de indruk van deel één van dit tweeluik en dit afsluitende deel lost alle verwachtingen in. Zonder in clichés of zwart-witte personages te vervallen weet auteur Neyef de karakterbogen van elk personages, soms verrassend, soms abrupt, maar altijd bevredigend af te ronden. Voeg daarbij de prachtige tekeningen die kundig variëren tussen Amerikaanse Far West vergezichten en scènes die veel extreme close-ups gebruiken voor persoonlijke drama’s en je hebt een topstrip in je handen.
Robilar, de meesterlijke kat 3 – Beestenburcht (Silvester): We schrijven dit stukje met spijt in het hart. Dit is namelijk het laatste deeltje van deze stripreeks en het is dan nog eens het beste van de drie. Robilar schopte het tot kamerheer van de door hem op de troon gemanoeuvreerde boeman en geniet van een luilekkerleventje, tot de dieren op de boerderij in opstand komen. Robilar moet de boel oplossen en wat volgt is een strip tot de nok toe gevuld met parodieën op Animal farm en het communisme in het algemeen, met geslaagde grappen op haast elke pagina. Niet enkel de kat is meesterlijk. Dit drieluik is dat ook.
Frigiel en Fluffy 7 – Het rode poeder (Silvester): In deze strip voor jonge lezertjes komen Frigiel en zijn vrienden terecht in een stad waar alles perfect lijkt te zijn. Uiteraard is niets, maar dan ook écht niets, minder waar. De opzet van de plot is begrijpelijkerwijze simpel, maar wordt mooi uitgewerkt. De gigantische vechtrobots zijn ook een plus. Kundig gemaakte strip die elke tienjarige veel plezier bezorgt.
Een kerstvertelling (Daedalus): Wij hebben niets tegen deze strip. Het verhaal wordt vloeiend en entertainend verteld en de tekeningen zijn niet slecht, maar alweer een adaptatie? En dan nog van A Christmas Carrol? Er is zeker publiek voor te vinden hoor. De strip is een goed cadeau voor een kind dat nog nooit van dat verhaal gehoord heeft. Maar dan wel de zoveelste in een lange rij. Nogmaals: niets op tegen, maar we kunnen er met ons kleine verstandje gewoon niet bij wat schrijvers en tekenaars bezielt om dit verhaal nog maar eens te herkauwen. En iets niets kennen of begrijpen leidt tot angst, bezweren ons allerhande sociologen, en zie: de verkiezingsuitslag. We weten niet of er een verband is, maar is dit écht toeval?
Oorlog en liefde 9 – Schemeravond (Casterman): Na een hiaat van acht jaar volgden nu in recordtempo de laatste twee delen van dit WO II-epos elkaar op en wij konden daar niet gelukkiger om zijn. Oorlog en liefde is een reeks waarin een grote cast aan personages te maken krijgt met alle gevolgen van de oorlog aan het thuisfront: collaboratie, de zwarte markt, afrekeningen onder gewone burgers, verraad, deportaties en dies meer. De makers vertellen dit alles in een gezapig tempo zonder sensatie, wat voor een extreem aangename leeservaring zorgt. In dit laatste deel kennen wij eindelijk het lot van alle opgevoerde personages. Voor sommigen zorgt een onverwacht toeval voor een noodlottig einde, anderen worden geconfronteerd met de oneerlijkheid van het leven en sommige slechteriken komen zonder boe of ba weg met wat ze allemaal op hun kerfstok hebben. De makers verwerken kundig de willekeur van het echte leven in dit verhaal. De zeldzaamheid van die aanpak maken van deze reeks meteen een niet te missen toevoeging aan uw collectie.
Stem Lectrr – Het jaar in cartoons (Davidsfonds uitgeverij): De jaarlijkse bundeling van cartoons van Lectrr kan bij ons thuis altijd op grote belangstelling rekenen en zorgt steeds voor heel wat glimlachjes op de lippen. Het kan aan ons liggen, maar we hebben de indruk dat Lectrr dit jaar scherper stond dan ooit. Het kan natuurlijk ook te wijten zijn aan de onderwerpen die dit jaar de revue passeerden. Een cartoonist die de actualiteit onder de loep neemt heeft niet te kiezen, maar de hoeveelheid messcherpe observaties in dit boek liggen hoog. Uiteraard zijn bundelingen en bloemlezingen intrinsiek bezaaid met goede en minder goede grappen. Het is echter de originele manier waarop Lectrr zijn plaagstoten en steken onder of boven water aflevert die ervoor zorgen dat in dit boek de balans zwaar doorslaat naar de goede kant.
Lynx 3 (Silvester): Veel afsluitende delen deze maand. Zo ook Lynx 3. De voorgaande delen waren prettig leesvoer, met een goed gevonden premisse. Lynx is namelijk een soort van interplanetaire milieuwaakhond. De voorgaande deeltjes hadden elk hun eigen verhaal maar daardoorheen liep de rode draad van de vermiste dochter van een agent van Lynx: agent Bor. Die rode draad wordt in dit derde deel afgeraffeld. Hoewel de strip nog steeds beter is dan de meeste meuk die op de markt wordt gegooid, konden we ons niet van het gevoel ontdoen dat de makers beter nog een deeltje of twee de tijd hadden genomen om de reeks af te ronden. Té veel toevalligheden, té veel uitleggerige dialogen en een deus ex machina van jewelste maken dat de lezer met een kluitje het riet is ingestuurd.
Zij schreven geschiedenis – Alexander de grote (Daedalus): Alexander de grote: nog zo’n personage dat al uitentreuren werd opgevoerd. Toch weet deze strip een nieuwe invalshoek te belichten. Dat er een historicus tussen de credits staat, suggereert dat die invalshoek misschien zelfs enige waarheid in zich draagt. Twee oude mannen die Alexander gekend hebben blikken terug op hun tijd met hem . In plaats van de grote legende wordt hier de mens belicht, met al zijn kleine kantjes. Ook de tekeningen zijn zwaar te pruimen. Binnen het genre van de leerrijke historische strip is deze beslist een hoogvlieger.
Karolus Magnus – De barbarenkeizer II: Brunhildes verraad (Daedalus): Dit tweede deeltje over de politieke besognes van het Karolingische rijk gaat voort met hetzelfde elan als deel 1. Wellicht zitten in de strip heel wat historisch correcte details, maar die worden overschaduwd door het brute en vaak nogal ongemotiveerde geweld van de brulboeien die de strip bevolken. De tekeningen zijn absoluut niet slecht en brengen al dat wapengekletter op kleurrijke manier tot leven. Als u deze strip benadert als hersenloze pulp wacht u zeker een aangenaam halfuurtje kijk- en leesplezier.
De erfenis van Nero – De ultieme editie (Davidsfonds uitgeverij): In de ultieme edities van Nero wordt het oorspronkelijke tekenwerk van Marc Sleen op vakkundige wijze gerestaureerd en in prachtig zwart-wit weergegeven. Het resultaat is fantastisch. Leg deze editie naast ieder ander deel en je zal zien wat we bedoelen. Bovendien wordt het geheel rijkelijk becommentarieerd door kenners Yves Kerremans en Noël Slangen. Alsof je naar een Blu Ray van een perfect gerestaureerde film kijkt met een erudiete commentaartrack. Kerremans en Slangen zijn een onuitputtelijk vat van weetjes en anekdotes, strooien die kwistig in het rond en schuwen daarbij de humor niet. Een must voor de echte Nero fan maar misschien ook een perfecte manier voor de doorsnee lezer om het personage te (her)ontdekken.
Mandarijntje 1 – Week om week (Diedeldus/Daedalus): Amanda, of Mandarijntje, is negen jaar en krijgt te maken met iets verschrikkelijks: haar ouders gaan scheiden. In korte verhaaltjes behandelen de makers van deze strip alle twijfels, verdriet en vragen waarmee een negenjarig kind kan zitten in zo’n situatie. Ze doen dat bedachtzaam en met veel tact en proberen zoveel mogelijk perspectieven de revue te laten passeren. Ook de zachte tekenstijl draagt bij aan de troostende werking van deze strip. In veel gevallen blijft de inhoud wel heel braaf en soms zelfs naïef, wat ons het gevoel gaf dat de strip misschien eerder een hulpmiddel kan zijn voor scheidende ouders die hem kunnen voorlezen aan zevenjarigen. Sommige echte negenjarigen zouden zich gemakkelijk als klein kind behandeld voelen als ze in een scheidingsgeval deze strip voorgeschoteld krijgen. Los daarvan is het boek uitmuntende lectuur voor kinderen van niet gescheiden ouders. De strip geeft hen een inkijkje in wat dat allemaal kan betekenen en zoiets kan alleen maar helpen in een wereld vol onbegrip. Mooi boek.
Scheisseimer (Oogachtend): Koenraad Tinel is tekenaar en beeldhouwer. Toen de nazi’s binnenvielen in Gent was hij zes jaar. Zijn familie was nazigezind. Dit boek bestaat uit tekeningen, voorzien van commentaar, die het wedervaren van Tinel tussen zijn zesde en zijn twaalfde levensjaar beslaan. Zelden hebben we een boek onder ogen gekregen dat er harder inhakt. Het relaas van een kind dat opkijkt naar zijn ouders en hoe dat geïndoctrineerd raakt door hun levensvisie is niet enkel enorm tragisch, maar bovendien ook een harde getuigenis van de honderd en één schakeringen die tussen wit en zwart liggen en het feit dat het leven en elk individu immens complex in elkaar zit. Niemand is door en door slecht of goed en Tinel biedt ons in dit boek de open en onbevooroordeelde blik van een kind aan. Het kind ziet bijvoorbeeld geen zwaargewonde nazibeul die zijn verdiende loon krijgt. Hij ziet een mens dat lijdt. Tinel is doodeerlijk en beperkt zich in zijn commentaren tot neutraal vertellen wat er aan de hand is. Dat staat in enorm contrast met de tekeningen die elk, dankzij hun enorme expressiviteit, op het punt lijken te staan om te ontploffen van emotie. Een moedig boek dat de lezer nog lang aan het denken zal zetten. We kunnen niet anders dan Koenraad Tinel vol bewondering dankbaar zijn voor deze ongecensureerde kijk in zijn ziel en één van de zwartste periodes in de historie van de mensheid.
Barmhartigheid (Dupuis): Jean Van Hamme schreef voor dit boek zeven kortverhalen voor toptekenaars die nog maar eens bewijzen dat hij een meesterverteller is. De verhalen bestrijken verschillende genres, van romantiek naar scifi en van actie naar historisch drama en eindigen bijna allemaal met een plottwist. De ene twist is al wat origineler en onvoorspelbaarder dan de andere, maar geen enkel verhaal uit deze bloemlezing is minder dan genietbaar. Jean Van Hamme heeft, terecht, de tekenaars voor het uitkiezen, dus ook op dat vlak is dit boek onder te verdelen in de categorie: blind te kopen.
Golden city 15 – Een dag vol angst (Silvester): Eerst, voor alle duidelijkheid: we zijn enorm grote fans van Golden City. Misschien is het net daarom dat we dit album zo afschuwelijk vinden. Het lijkt alsof de makers volledig van het padje zijn. Een ruimtemicrobe met een diameter van zo’n tachtig centimeter infiltreert de ruimtestad Golden City en wil die laten crashen op Aarde. Wat volgt is een warrig boeltje met personages, dat als bij wonder tot allerhande conclusies komt of zich zo dom als het achtereinde van een varken gedraagt om de wankele plot toch maar recht te houden. Bovendien lopen de personages constant naar elkaar te telefoneren om te vertellen wat er gebeurt om zo op knullige wijze de plot over te brengen op de lezer. Geen enkel lijntje dialoog komt natuurlijk over en elke zin lijkt zuiver op papier gezet om het van de pot gerukte verhaal voort te stuwen. Als kers op de taart wordt er niet eens uitgelegd waarom de microbe door een crash van de ruimtestad naar de Aarde wilde, als ze er gewoon rechtstreeks naar had kunnen vliegen. Hopelijk wordt dat in een volgend deel verklaard, maar we vrezen ervoor.
Bellatrix – 1e Episode (Dargaud): Bellatrix is, als je alle voorgaande delen en cyclussen meetelt, het zevenentwintigste deeltje in de wereld van Aldebaran van scenarist en tekenaar Leo. De vorige cyclus was zoutloos en ongeïnspireerd en we verwachten eigenlijk niet zoveel meer van Dhr. Leo, vooral omdat de man intussen toch ook al zo’n 150 jaar oud moet zijn. En toch wist die ouwe rekel ons te verrassen met deze nieuwe reeks. Kim en Manon, twee ruimteambassadeurs, worden incognito gedropt op een nieuw ontdekte planeet die veel wegheeft van de Far West. Een rechtse politieke beweging is daar goed bezig met het verzieken van de maatschappij en zal wellicht de volgende verkiezingen winnen. Kim en Manon mogen zich vooral niet te veel mengen in interne politiek maar al snel komen ze onzacht in aanvaring met de rechtse brulapen. Deze vernieuwende en originele insteek zorgt ervoor dat deze nieuwe strip van Leo, wat ons betreft, zijn beste is van de laatste tien jaar.
Klei (Daedalus): Klei vertelt het wedervaren van een tiental personages dat op drie afgelegen boerderijen buiten een plattelandsdorpje wonen. En oh ja: het is weer WOII. Deze graphic novel is gebaseerd op een boek en de makers slagen er wonderwel in om de juiste stukken te behouden en zo de lezer laten vergeten dat dit een adaptatie is. Adapteren is altijd een moeilijk evenwicht vinden dus: petje af. De personages zijn geloofwaardig en al snel leef je met ze allemaal mee. Zelfs de grootste klootzak kan van ons nog op een minimum aan medelijden rekenen. De tekeningen en inkleuring neigen naar expressionisme wat het verhaal een extra laagje diepgang geeft. Mooi boek.
Blake en Mortimer in New York 1 – De kunst van het oorlogvoeren (Blake en Mortimer): Floc’h, een meester van de klare lijn en Bocquet presenteren ons met veel bombarderie een nevenreeks van Blake en Mortimer. Het valt ons extreem moeilijk om te oordelen over dit boek. De tekeningen zijn niet slecht maar de klare lijn die Floc’h gebruikt is wel heel erg dik, wat het geheel laat lijken op een netjes ingekleurd kleurboek. Het scenario zelf doet niet de minste moeite om ook maar iets van vernieuwing te brengen en volgt alle klassieke regeltjes van de intussen drieënzeventig jaar oude stripreeks. Meer zelfs: in deze moderne tijden zorgt dat ervoor dat je de indruk krijgt een parodie op het origineel te lezen krijgt. Een voorbeeldje: een haveloze man wordt opgepikt en niemand herkent er Olrik in tot hij zijn haar gekamd heeft en schone kleren aantrekt. Dat doet op z’n zachtst gezegd nogal oubollig aan. We zouden kunnen zeggen dat het doelpubliek van deze strip de die hard Blake en Mortimer fan is, maar die zal wellicht vallen over de tekenstijl, waardoor deze reeks tussen twee stoelen valt en geen al te lang leven lijkt beschoren.
Lady S. 16 – Zelfmoordoperaties (Dupuis): Meesterscenarist Jean Van Hamme schreef voor toptekenaar Philippe Aymond negen delen van deze internationale spionage- en actiereeks. Na de zoveelste aankondiging van Van Hamme dat hij zou stoppen als scenarist nam Aymond over. Na een valse start slaagde Aymond er echter in om zes lezenswaardige delen te produceren. Voor dit zestiende deel werd scenarist LF Bollée aangetrokken en nu is de boel helemaal om zeep. Het is onbegrijpelijk dat in een topreeks dit soort gekwakkel wordt toegelaten. Ongeloofwaardige, uitleggerige dialogen en onlogisch handelende personages, geschreven voor de domst mogelijke lezer, teisteren deze strip. Alsof wij deze recensie zouden beginnen met “Dit is een recensie van Lady S. daarin zullen we u onze mening over deze strip uit de doeken doen. Daar dienen recensies immers voor, toch?”. Protserig. Bovendien wordt Lady S. in deze strip gedegradeerd tot eye candy en stoeipoes. Ik denk dat we intussen allemaal akkoord zijn dat ook vrouwen mogen neuken zoveel en met wie ze maar willen en vaak wordt dat in een verhaal verwerkt als bewijs van vrijgevochtenheid en individualiteit, maar in deze strip heeft de scène waarvan sprake enorm veel weg van het plezieren van de lezende witte cis man. We zijn er zelf zo eentje én zijn grote fan van vrouwelijk naakt, dus als wij het al te gortig vinden moet je je wel afvragen waar ze in godsnaam naartoe willen met deze reeks. Duimpje omlaag.
Het geheim van de witte wolvin deel 2: Saî Mina (Diedeldus/Daedalus): In het vorige deel vond Aléa, een weeskind van dertien jaar, een vreemde ring die haar magische krachten gaf. Een queeste drong zich op en daarbij komt ze ook in dit tweede deel in contact met fantastische wezens als tovenaressen en kobolden. Deze stripreeks is gebaseerd op een boekenreeks, maar de adaptatie is zo goed gedaan dat je dat als lezer niet merkt. In principe is dit een soort Lord of the Rings met een stoere meid in de hoofdrol. Goed verteld en met mooie tekeningen dus een aanwinst voor de bibliotheek van elke tienermeid.
24 uren van Le Mans: 1952-1957: De triomf van Jaguar (Daedalus): Het genre van de extreem factuele historische strip begint meer en meer aan dezelfde euvels te leiden: stijve tekeningen, houterige dialogen en bordkartonnen personages. In dit boek wordt de geschiedenis van de Jaguar, sportwagen par excellence, uit de doeken gedaan en dat is meteen de enige troef van het boek. Wie daar interesse in heeft is hier op z’n plaats, maar daar blijft het bij.
