Zomer of niet, we gaan rustig door met Kort van stof. Deze keer geen volle bak, wel een hoge dekking: er verscheen in juli wat minder – omdat het vakantie is, vermoedelijk. Ideaal voor ons, zo kunnen we alles bij de horens grijpen. Dus weer, zoals altijd: kort, snel, kundig en eerlijk.
We mogen niets meer zeggen (Davidsfonds Uitgeverij): Lectrr, Vlaanderens bekendste cartoonist, geeft zijn vrije mening over censuur. Een goed geschreven en zeer duidelijke uiteenzetting over een actueel en heet hangijzer. Eerder dan eigen ervaring en eigen mening lijkt het dat we hier vooral een synthese lezen van dingen die we elders al eens zagen passeren. In het licht daarvan vrezen we dat dit boekwerkje enkel gelezen zal worden door een instemmend knikkende eigen parochie en niet door de hordes barbaren die aan de hoekstenen van onze vrije beschaving staan te zagen en wiens intellectuele bouwwerk wel nog wat stutwerk kan gebruiken.
Wie is die vogel? (Volt): Boris Peeters, 1/4de van het fantastische striptekenaarscollectief Lamelos, heeft een vogelgids geïllustreerd. De introductie van het boek maakt de lezer bekend met een resem vogel gerelateerde termen, benamingen en hoe je aan het vogel spotten begint. Het grootste deel van het boek bestaat echter uit illustraties van vogels, hoe je die kan herkennen, wat ze eten en wat hun biotoop is, vergezeld van een stippellijn waarop je kan noteren waar en wanneer je die vogel bent tegengekomen. Machtig om te zien hoe Peeters kan vasthouden aan zijn karikaturale tekenstijl maar tegelijkertijd elke vogel überduidelijk en herkenbaar weet weer te geven. Er is ook ruimte voor geinigheid maar dat moet u zelf maar gaan ontdekken.
Willie Nelson – Een getekende levensgeschiedenis (Concerto Books): Verschillende auteurs tekenen een anekdote of een weetje uit het leven van countrylegende Willie Nelson. We kunnen hier kort over zijn: de meeste verhalen ontstijgen het niveau van een amateurstripmaker niet. De tekeningen zijn doorgaans stijf en de anekdotes worden saai, oppervlakkig en allesbehalve doorleefd te berde gebracht. Alsof je een saaie encyclopedie zit te lezen die geïllustreerd werd door een enthousiasteling zonder tekentalent. Enkel voor de die hard Willie Nelson fans.
Dans met mij 2 – Tweede adem (Diedeldus): Magical five is een dansgroepje dat de kans krijgt om te dansen in de nieuwe videoclip van supergroep Urban Gang. Tijdens de voorbereidingen daarvoor duiken allerlei spanningen op in het vriendengroepje. De personages en het sfeertje hebben veel weg van een kauwgombal uit een kauwgomballenautomaat: blinkend, plakkerig, veel te zoet en na enkele seconden wil je er al vanaf wegens toch niet zo smakelijk als je dacht.
Hexeleintje 1 – Later word ik fantasmagoog! (Diedeldus): Hexeleintje studeert cryptozoölogie op een school vol fabelachtige feeën, elfen, vampiers et cetera… Op een dag vinden zij en haar klasgenoten een uitgedroogde hydra. Dat is de start van een spannend mysterie. De reeks heeft alles om tiener(meisje)s te bekoren: glitterige tekeningen, rebellerende meisjes, ietwat dommige jongens, humor en een tikkeltje romantiek.
Jommeke 305 – Het verdwenen hoefijzer (Standaard Uitgeverij): Volkse legende ontmoet avonturenstrip voor de jonge lezertjes in dit nieuwe deeltje van Jommeke. De ket met het strooien dakje raakt verwikkeld in een zaakje omtrent het (in Vlaanderen) bekende Ros Beiaard van Dendermonde. Entertainend verhaal dat meer body krijgt dankzij de historische context. Spijtig genoeg verandert dat niets aan het feit dat Deiremonne stinkt.
De 7 levens van de Sperwer – De Ninon-Cyclus 2 – Wat een wereld (Dargaud): Prachtig in beeld gebrachte historische avonturenreeks over de belevenissen van de beeldschone Ariane de Troïl. De plot wordt doorweven met echt bestaande personen, gebeurtenissen en anekdotes uit de zeventiende eeuw. De vaart die daaraan opgeofferd wordt laat het geheel soms nogal rigide overkomen. Desalniettemin is deze reeks een topper in het genre. Bovendien wordt de lezer intrigerende mysteries voorgeschoteld. Op het achterplat van deze strip staat bijvoorbeeld dat “Ariane de Troïl puur op wilskracht de heldin geworden is van een van de meest buitengewone avonturenreeksen in de stripwereld”. Wij lezen dat alsof stripfiguur Ariane de Troïl zo slinks is te beseffen een stripfiguur te zijn en nadien betracht heeft om de heldin te worden van de buitengewone stripreeks waarin ze meespeelt. Wie ons daar de metafysica van kan uitleggen wint een positie als copywriter bij Dargaud.
West Legends 2 – Billy The Kid – The Lincoln County War (Daedalus): Het eerste deel in deze reeks oneshots over quasi mythische personen uit het wilde westen handelde over Wyatt Earp en was een shot in de roos. Dit deel over Billy The Kid kan heel wat minder bekoren. Teveel slecht geïntroduceerde personages buitelen over elkaar heen in een vrij ondermaats geschreven monster-van-Frankensteinachtig allegaartje van aan elkaar genaaide dode stukjes plot. De helft van de tijd begrijp je niet wie wat doet en waarom. Wellicht zou een tweede lezing wat meer licht op de zaak werpen, maar wie heeft daar in godsnaam tijd voor en/of zin in?
Black Squaw 2 – Scarface (Dupuis): Bessie is half zwart, half native American en 100% pilote. Spijtig genoeg voor haar leeft ze in Amerika rond 1925. De Ku Klux Klan is bijvoorbeeld niet zo opgezet met de aanwezigheid van jonge gekleurde vrouw met zoveel ambitie. Gelukkig vindt Bessie werk als pilote voor Al Capone en heeft ze een resem zwerfkinderen bevriend die haar met hand en tand bijstaan. U leest het: de plot van deze strip is een beetje een hutsepot. Wonder boven wonder smaakt die eigenlijk best lekker, gesteld dat uw suspension of disbelief één en ander aankan. De gelikte tekeningen zitten daar zeker ook voor iets tussen.
Mooie Zomers 6 – Les Genêts (Dargaud): Elke aflevering Mooie Zomers vertelt over één van de vakanties die het knotsgekke en beminnelijke gezin Faldérault beleefd heeft in een tijdspanne van enkele decennia. In deze aflevering schrijven we het jaar 1970 en het gezin strandt met een kapotte wagen in een plattelandsdorpje in Frankrijk. Ze worden opgevangen door twee dames die samenhokken op een boerderij. We houden van high concept, en in deze reeks is dat high concept menselijkheid. Elk album is een juweeltje en een testament van wat liefde, begrip en tolerantie vermogen. Voor u ons statement klasseert onder de “S” van schmaltz vragen we u om minstens één strip uit deze reeks te proberen. U zou weleens versteld kunnen staan. Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
Esther 16 – Drijfzand & Mascara (Oogachtend): Kim Duchateau bouwde met Esther Verkest de afgelopen twintig jaar aan een geheel eigen niche: absurde grappen in een poppy tekenstijl, met genoeg silly sexiness om ook diegenen aan wie surrealistische gags niet besteed zijn tot fan te maken. Het is absoluut geen straf om naar de roodharige babe Esther te moeten kijken, maar wie wat verder graaft ontdekt een schat aan goed geëxecuteerde nonsens, met een zwarter en actueler randje dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.
De Drager 2 – Stad van de duizend pijlen (Le Lombard): Het eerste deel van deze nieuwe sciencefiction reeks ontvingen we met open armen om de originele concepten die erin geïntroduceerd werden. In dit tweede deel worden die verder uitgewerkt en doorgedreven. Iets té ver zelfs want wat in deel één nog innovatief was rekt in deel twee hier en daar de grenzen van potsierlijkheid op. Er zijn gelukkig nog genoeg elementen aanwezig om onze interesse levend te houden en we houden wel van het “niets is veilig of wat het lijkt”-sfeertje dat door deze strip waart. Benieuwd wat deel drie zal bieden.
Onmenselijk (Daedalus): Een ruimteschip stort neer op een onbekende planeet. De bemanning wordt vreemd genoeg opgevangen door een primitieve mensenstam. Een goed begin van een sciencefiction strip met een krachtig mysterie als motor. Onmenselijk lijdt echter aan dezelfde aandoening die vele Franse strips treft: onnoemelijk saaie, onrealistische en uitleggerige dialogen die de plot naar de lezer toe moeten telefoneren, een stortvloed aan halfbakken filosofisch gewauwel en als klap op de vuurpijl: minstens één “verrassende” plotwending die verklapt wordt op de achterflap. Bareuh!
Elric 4 – De droomstad (Glénat): Het gaat Michael Moorcocks creatie Elric niet voor de wind. De witte elf moest zijn keizerrijk opgeven en zijn ziel werd gebonden aan een levend zwaard dat dorst naar bloed. Dit vierde deel sluit de eerste cyclus af. Met de hulp van een hele hoop medestanders van divers pluimage keert Elric terug naar huis om zijn tegenstanders van antwoord te dienen. Dit hele album bestaat quasi volledig uit gevechten met daarover een soort van epische gedichten geplakt. Mooi gedaan voor wie daarvan houdt. Voor wie niet zo van epische teksten houdt zijn er de meer dan excellente tekeningen. Bloed en drama spatten van de pagina’s. Voor een echt verhaal gelieve zich te wenden tot andere strips.
FRNK 5 – Kannibalen (Daedalus): Frank is een tiener die op mysterieuze wijze in de prehistorie terechtgekomen is. Hij sluit zich al snel aan bij een stam oermensen, waar zijn integratie niet zonder slag en stoot verloopt en die niet gespeend is van enige humor. In dit vijfde deel wordt er ook nog een mysterie met verschillende tijdslijnen geïntroduceerd. Het verhaal en de personages uit deze reeks zijn aangrijpend en beklijven, maar het zijn de tekeningen die de hoofdprijs wegkapen. De manier waarop Olivier Bocquet beweging en vaart in zijn pagina’s steekt verdient de grootste lof.
Travis 13 – IJzeren Killers (Daedalus): Travis staat al dertien albums lang garant voor sciencefiction met ambitie. De ideeën en concepten die aangedragen worden zijn globaal van aard en fantastisch in hun omvang en originaliteit. Voeg daar de grote en diverse ensemblecast aan toe en je beseft dat dit scifi van de bovenste plank is. Deze cyclus speelt zich af in Midden-Amerika waar grote multinationals, de Mexicaanes en Amerikaanse regering en de narco’s strijden om de controle van het grondgebied.
Carmen McCallum 13 – Bandiagara (Daedalus): Deze reeks over de niet onaantrekkelijke (hoe kan het ook anders?) huurlinge Carmen McCallum speelt zich af in hetzelfde universum als Travis. U weet inmiddels al dat we fan zijn van vernoemd universum. De thema’s stellen ook in deze reeks niet teleur. Onder andere de controle over de slinkende watervoorraden van de planeet aarde en de gevaren van de ontwikkeling van artificiële intelligentie passeren de revue. Carmen McCallum had al een tijdje te lijden onder slechte tekeningen maar dat euvel lijkt in dit album min of meer verholpen. Het kan beter, maar het kan ermee door.
