Studio Vandersteen kan creativiteit niet ontzegd worden. Al jaren probeert men de succesreeks Suske en Wiske levend te houden door allerlei nieuwe initiatieven te ontplooien. Terwijl het duo Luc Morjaeu en Peter van Gucht de hoofdreeks onder hun hoede houden met zo af en toe nog verrassend aardige albums, proberen andere auteurs met diverse spin-offs nieuw publiek aan te boren (of oud publiek opnieuw te interesseren) voor de reeks die dit jaar 75 jaar bestaat. Er was al de avonturenreeks Amoras bedoeld voor adolescenten. Voor de allerkleinsten is er Suske en Wiske junior. En voor de oudere lezer met veel jeugdsentiment is nu de fameuze blauwe reeks nieuw leven ingeblazen met De sonometer.
Voor de liefhebbers van Suske en Wiske gelden de verhalen die Willy Vandersteen in de jaren ‘50 maakte voor het weekblad Kuifje tot het hoogtepunt van de serie. Het leverde acht albums op (de zogeheten blauwe reeks) waarin Vandersteen meer zorg besteedde aan zijn tekenwerk en de avonturen minder kolderiek waren, zoals Het Spaanse spook, De Tartaarse helm en Het geheim van de gladiatoren. Jaren nadat Vandersteen zijn samenwerking met Kuifje had stopgezet, bleek hij nog een eerste aanzet te hebben gegeven tot een negende verhaal. Het waren niet meer dan een paar stroken en een werktitel, De sonometer. Het zou zich in Japan afspelen en het zou over geluidsoverlast gaan. Met dat gegeven zette de erven Vandersteen tekenaar Dirk Stallaert en François Corteggiani aan het werk. De door hen afgemaakte Unvollendete van Vandersteen is met zóveel media-aandacht gepresenteerd, dat het eigenlijk niemand ontgaan kan zijn.
In De sonometer krijgt Lambik een pakje dat niet voor hem bestemd is. Er blijkt een klein apparaatje in te zitten dat afgeleverd had moeten worden bij een professor even verderop. Als hij samen met Suske en Wiske langs gaat bij de man in kwestie, blijkt hij bezig met het maken van een apparaat waarmee je geluiden kunt uitzetten. Als de professor wordt ontvoerd door een Japanse bende criminelen, reist het drietal naar Japan om te helpen.
De keuze voor Stallaert en Corteggiani is niet toevallig. De laatste heeft als scenarist al meerdere oude reeksen nieuw leven ingeblazen. Zo maakte hij scenario’s voor De jonge jaren van Blueberry, Snoesje, Alex en Lefranc. Ook kent de Fransman de Vlaamse stripmarkt goed: hij verleende al eens zijn medewerking aan de succesreeks FC De kampioenen.
Tekenaar Stallaert is ook zo’n veelzijdige duizendpoot. Hij werkte aan vrijwel elke grote Vlaamse jeugdreeks mee: Nero, Kiekeboe en bewees in bijvoorbeeld het Suske en Wiske-album Suske de Rat de oude tekenstijl van Willy Vandersteen ook prima te kunnen kopiëren.
Hun gezamenlijke hommage aan Vandersteen is redelijk geslaagd. Het zou – was het door Vandersteen zelf gemaakt – niet tot de beste albums van de blauwe reeks gehoord hebben. Maar het kan qua kwaliteit wedijveren met bijvoorbeeld De groene splinter. Het verhaal leunt meer op humor en minder op avontuur. Helaas zijn de soms wat saaie didactische dialogen waarin de lezer wat uitgelegd krijgt over Japan of over geluid hinderlijke onderbrekingen. Maar al met al is De sonometer goed voor een uurtje ouderwetse ontspanning. Enerzijds doordat het de geest ademt van een gezellige jaren 50-strip, anderzijds doordat Stallaert en Cortegianni het modern genoeg hebben gemaakt om de vaart in de vertelling te houden. Met hier en daar voor de liefhebbers (de kopers van De sonometer zullen vooral oudere verzamelaars zijn) aardige verwijzingen. Zo is er een mini-gastoptreden van Vandersteen zelf op het tweede plaatje van het album en ontmoeten Suske en Wiske in Japan Osamu Tezuka (hier bekend van onder andere Astroboy, Boedhha en MW). En omdat de uitgever aan alles gedacht heeft, past de harde-kafteditie bij de twee bundelingen van de oorspronkelijke blauwe reeks die eerder dit jaar zijn uitgebracht.
Dirk Stallaert en François Corteggiani – Suske en Wiske: De sonometer. Uitgeverij Standaard. 56 pagina’s, slappe kaft. € 7,99
