Samuel Verdi is jarig en viert zijn vijfendertigste verjaardag alleen. Na een fles wijn wordt hij overmoedig en belt een ex – zoals hij ieder jaar blijkt te doen. Die zet hem op zijn nummer en getergd hangt Samuel op. Als hij daarna een fles champagne over zijn mobiel laat schuimen, kan hij niemand meer bereiken. Of toch? Aan zijn ouderwetse telefoon – zo’n geval met alleen toetsen en een oplaadstation – heeft hij niks. Welke nummers kent hij nu nog uit zijn hoofd? Geen enkel natuurlijk, behalve dat van zijn ouderlijk huis, het nummer waar hij in zijn jongere jaren op bereikbaar was.
Zo begint Iemand om mee te praten, de graphic novel van de Franse stripmaker Grégory Panaccione. Hij bewerkte de roman van Cyril Massarotto tot een prachtig verhaal dat steengoed in elkaar zit en als een trein leest. Panacciones tekenstijl is uitgebalanceerd, hij zet geen lijn te veel. Aan achtergronden doet hij niet echt, en toch zijn de pagina’s bijzonder. Dat komt door de grafische, expressieve frivoliteiten die hij zich permitteert. Soms vliegen de figuren in het rond, wordt een verliefdheid uitgebeeld in een kakofonische hysterie, veranderen hoofden in karikaturen: het is maf, maar treffend. 
Dat komt vooral omdat hij hele delen van zijn verhaal alleen laat zien: dan komt er geen woordje aan te pas. De lezer slaat rustig de bladzijden om, en beweegt zo mee met Samuel en zijn entourage. En als zijn gedachten verward zijn, tja: dan zien we dat.
Er zijn momenten dat het verhaal een wending krijgt – in woord en beeld. Dat is als Samuel het enige nummer belt dat hij nog kent. Het is geen spoiler, het wordt op het achterplat ook al keurig aangekondigd: Samuel krijgt namelijk een tienjarig jongetje aan de lijn. Zijn naam? Samuel Verdi.
In die gesprekken stappen we in het verleden, lopen beide Samuels met elkaar op, en praten ze over het leven. De jonge vindt de oude maar een lapzwans. Hoezo is hij geen voetballer? Of schrijver? En waarom heeft hij nog geen vriendinnetje? Hij is niks en nog steeds alleen. Het zet de oudere op scherp, hij zal zichzelf eens wat bewijzen – als het ware. Voetballer zit er niet meer in, maar dat andere wel, denkt de vijfendertigjarige overmoedig.
Het idee van contact met het eigen verleden, of iets soortgelijks, is niet nieuw, maar Panaccione brengt het met veel schwung, met name door de aanstekelijke grafische uitwerking. Het leest enthousiasmerend. Als er dan aan het einde ook nog eens een flinke draai in het plot plaatsvindt, wordt het ook nog eens echt gevoelig – waar het verhaal toch al in uitblinkt.
Iemand om mee te praten is een herkenbaar verhaal, dat van een richting kiezen, ambities waarmaken of juist laten varen en een beetje geluk hebben in het leven. Samuel had een schop onder zijn kont nodig om er echt iets van te maken. Dat hij het uitgerekend zelf is die de veranderingen in gang zet, is een levensles van jewelste. En dat het allemaal ook nog goed komt, ach ja: zo gaat het in het leven. Alles komt altijd goed.
Grégory Panaccione (naar de roman van Cyril Massarotto) – Iemand om mee te praten. Lauwert Uitgeverij. 256 pagina’s hardcover. € 38,95.
