Dat voelden we op onze klompen aan. Na zo’n drukke decembermaand waarin de stripliefhebber volkomen werd overvoerd, volgt een stille januari. Erg stil, als je het ons vraagt. We konden met moeite een fatsoenlijk rijtje strips bespreken. De sneltreinvaart is er nog, maar de route is die van een stoptrein. Kan gebeuren. Hier gaan we:
Waar gebeurd (Concerto Books): Een verzameling een-pagina-verhaaltjes van Backderf die ooit verschenen in free papers, krantjes die overal en nergens in Amerika worden verspreid. Waar gebeurd is exact wat het is: situatieschetsjes, anekdotes en observaties uit het dagelijks leven. Sommigen onthutsend zwak, anderen weer verrassend spitsvondig. De kracht zit ‘m dus in de hoeveelheid en het complete, wat op zich nooit echt een aanbeveling is. Je zou nog iets kunnen vinden van de ontwikkeling van Backderfs tekenstijl die je in deze collectie terugziet, maar zo kun je wel aan de gang blijven. Niet echt een aanrader.
100 Goedkope lollen (Eigen beheer): Tekenaar Fleriek is een vuil mannetje. Gelukkig laat hij ons daarvan meegenieten. Fleriek bespreekt en bekakt de actualiteit van 2022 in soms melig vulgaire en soms hilarisch rake cartoons. Zijn tekenstijl en karikaturen doen denken aan die van Kamagurka in die zin dat ze bedrieglijk simpel zijn, maar wel heel herkenbaar en duidelijk. Het grootste verschil tussen de twee is dat Fleriek nog altijd geen aanstalten maakt om braaf en zoet te worden. Fleriek tekent voor het eigen plezier en in eigen beheer dus hoeft hij zich voor niets en niemand in te houden. Dat zorgt voor symptomen die aan diarree doen denken: soms is het platte kak, nog vaker krijgt men buikkrampen. Maar dan wel van het lachen. Het boekje wordt verspreid via de officiële kanalen dus als uw stripwinkel het niet in stock heeft zou die het wel op uw vraag kunnen bestellen. Wij raden u aan dat te doen.
Bloedkoninginnen – Cleopatra, koningin des doods deel 3 (Daedalus): We durven sterk te twijfelen aan de ratio fictie/historisch feit in deze verstripte biografie van Cleopatra. Als dat, zoals in deze reeks, op entertainende wijze gebracht wordt hebben we daar weinig op tegen. De tekeningen zijn spijtig genoeg wat onevenwichtig. De anatomie van sommige personages lijkt te fluctueren. De inkleuring komt ook wat té digitaal over, maar al met al staat dit album garant voor een half uurtje leesplezier. Een gedegen avonturenverhaal voor mensen die graag wat vederlichte geschiedenis tot zich nemen.
Limbo – Legatum (Oogachtend): Het derde en afsluitende deel van de tekstloze trilogie van Stephan Louwes stelt niet teleur. Zijn naamloze hoofdpersonage waagt zich in dit boek aan een odyssee, wat voor tal van prachtige vista’s zorgt. Louwes laat zijn fantasie de vrije loop en overdondert met magische fauna, flora, rotspartijen en landschappen. Dat is eens wat anders dan de dia’s van de reis van nonkel Jos naar Benidorm. Naar het einde toe introduceert Louwes ook wat kleur en voegt daarmee nog een extra wapen toe aan zijn tekenarsenaal. Allemaal mooie eye candy natuurlijk, maar naast tekstloos is lijkt de trilogie ook het product van een grafische stream of consciousness. Nu is het enkel wachten op het eerste album met tekst van deze jonge god. We hopen vol overgave dat blijkt dat de man ook goede scenario’s en dialogen schrijft of anders op zijn minst een goede scenarist weet te vinden. Er zijn al genoeg strips met prachtige tekeningen en kutscenario’s. Voor nu stellen we voor dat u zich vol bewondering nog eens vergaapt aan alle delen van deze tekstloze krachttoer.
Rode Ridder 277 – Tuan de Barbaar (Standaard uitgeverij): Na het vorige deel, waarin alles en iedereen werd opgeschud dan wel vermoord, is het nog niet gedaan met de gruwelijkheden. Johan ontmoet Tuan, een barbaar met het uiterlijk van de leadzanger van Satyricon. De corpse paint in combinatie met de keurige volzinnen van Tuan doen wat clownesk aan. Verder is het vooral vechten en juist daar laat Bono het afweten: het ultieme duel tussen de Rode Ridder en Tuan is een mispeer. Met dit deel neemt scenarist Marc Legendre afscheid van de reeks. Als Peter van Gucht deze stijl en verhaallijn voortzet, dan wordt de Rode Ridder heftiger en ranziger. Het voelt allemaal wat minder urgent en plat. Afwachten.
Suske en Wiske 366 – De geplaagde Plantijn (Standaard uitgeverij): Suske, Wiske en Lambik flitsen met de teletijdmachine terug naar Antwerpen in 1585 om een geheimzinnige schat te trachten vinden. Hier en daar wordt de geloofwaardigheid serieus opgerekt, maar kan men daar een punt van maken in een strip waarin men tijdreist alsof men naar de krantenwinkel gaat? De plot gaat vooruit en entertaint en de humor is vaak raak, dus ons hoor je niet klagen. De Sus en Wis verhalen die zich in het verleden afspelen behoren zelfs vaak tot onze favorieten. Dat er totaal ongerelateerde reclame voor een Tv-programma op de cover staat vinden we echter minder tof. Er is geen enkele link met de strip, buiten dat de tv-reeks zich eveneens afspeelt in het Vlaanderen van weleer. Het is een kleinigheid, waar zich wellicht weinig mensen aan storen, maar wij zijn nu eenmaal pezewevers. We hebben niets tegen commercialiteit, maar nogal vaak is dat een synoniem voor minder kwalitatief. Gelukkig is dat in het geval van dit album niet zo.
Heksenkind 1 (Diedeldus/Daedalus): Tekenaar Stedho lijkt zijn draai gevonden te hebben in de strips voor jongere lezertjes. Deze nieuwe reeks, op scenario van L’ Hermenier, gaat erin als zoete koek. Een geheimzinnige magieslurper heeft het voorzien op een familie met quasi enkel vrouwelijke telgen. Allemaal heksen natuurlijk. Jan, het enige mannelijke familielid en tevens nog van schoolgaande leeftijd, heeft als penisdrager geen magische krachten. Toch zal hij het zijn die zijn familie uit het slop moet trekken, misschien zelfs met de hulp van zijn al lang afwezige vader. Verhaal en personages zijn met veel metier uitgewerkt en we vermoeden dat er weinig kinderen zijn die dit geen superstrip zullen vinden. De tekeningen van Stedho zijn bloedmooi en sfeervol. We gunnen het de jeugd om hier met volle teugen van te genieten, maar kan iemand eens het nummer van een briljant scenarist van strips voor volwassenen geven a.u.b.?
Pigalle, 1950 (Daedalus): Pierre Christin, het bekendst van zijn scenario’s voor Ravian, heeft al heel wat ander stripwerk bij elkaar geschreven. De bulk van dat werk bleef echter onvertaald. Daedalus brengt daar nu verandering in en daar zijn we hen dankbaar voor. Pigalle, 1950 vertelt het verhaal van de naïeve Twanne die aankomt in het Parijs van de jaren 50. Hij vindt werk in een nachtclub en raakt al snel betrokken bij allerhande duistere zaakjes. Verwacht echter geen flitsende actiestrip. De actie is aanwezig, maar dit boek is toch eerder een zacht voortkabbelende bespiegeling van een man die met veel gevoel terugkijkt op zijn leven, zijn keuzes en de gevolgen daarvan. De monochromatisch gekleurde pagina’s van Arroyo blinken uit in de opzet van de bladspiegel en hun leesbaarheid. Het is Arroyo die, met de grafische opbouw en zijn heldere verteltrant, zorgt voor het perfect lijzige tempo dat de materie nodig heeft. Prachtig boek.
