Met De mensheid volgens Crocodile Charly levert Victor Meijer zijn tweede album af. Zijn debuut maakte de 46-jarige Meijer pas twee jaar geleden met Hondsdol. Hij is dan ook een laatbloeier.
Toch is hij al vroeg begonnen met tekenen. “Ik heb het na de kunstacademie geprobeerd als kinderboekenillustrator. Dat is heel erg mislukt. Ik kreeg zulke vernietigende recensies over mijn eerste geïllustreerde kinderboek, dat ik teleurgesteld ben gestopt.”
Dat stoppen met tekenen duurde twaalf jaar, een tijd waarin Meijer boeken en toneelstukken schreef. Tot hij rond zijn 35ste kampte met een writer’s block. “Er kwam niets meer uit me. Ik ging langs bij mijn uitgever en daar lagen allemaal tekeningen. Ze zochten een omslag voor een nieuw boek waar ze mee bezig waren over een oude man in een tehuis, maar ze kwamen er niet uit. Ik vroeg of ik het eens mocht proberen.”
Het boek was Het geheime dagboek van Hendrik Groen, een van de best verkochte boeken van de afgelopen tien jaar. Meijers naam als illustrator was in één klap gevestigd. Het succes bezorgde hem meer opdrachten en zo werd de oude liefde voor het tekenen ‘gereanimeerd’, zoals hij dat zelf noemt.
Als je Victor Meijer naar zijn invloeden vraagt, noemt hij veel kinderboekenillustratoren. Carl Hollander (bekend van veel boeken van Paul Biegel), Jaap Wesseling (bekend van onder andere verschillende boeken van Jan Terlouw en Thea Beckman) en Jan Marinus Verburg (Tom Tippelaar van Annie M.G. Schmidt).
“Ik hou van die tekenaars uit de jaren ’70. Carl Hollander was wel echt een klasse apart. Bij hem ben ik als achttienjarige ook thuis geweest”, vertelt Meijer. “Hij vond mijn tekeningen goed en dat was voor mij destijds een enorme stimulans. Ik weet nog dat hij zei: ‘Iedereen kan tekenen, maar niet iedereen kan vertellen’. Ik weet nog steeds niet of het waar is wat hij toen zei, maar het heeft wel indruk op me gemaakt.”
Wie net als Meijer in de jaren ’70 is geboren herkent in zijn tekeningen wel meer invloeden van illustratoren van kinderboeken die in zijn jeugd in de schoolbibliotheek waren terug te vinden. Namen als Jaap Nieuwenhuis, Alfons van Heusden of Bert Bouman zeggen waarschijnlijk niet veel mensen direct iets, maar hun gebruik van grote vlakken, lichte arceringen en aandacht voor typografie was modieus in die jaren en sierde talloze verhalen en decorstukken voor tv-programma’s.
Meijer maakt ook gebruik van grote vlakken, arceringen en bijpassende typografie. Zijn werk oogt dan ook op een aangename manier retro. En behalve dat zijn albums ogen als de illustraties van oude kinderboeken, zijn ze ook inhoudelijk voor een jonger publiek geschikt (“Al heb ik geen specifiek publiek in mijn hoofd. Ik maak wat ik zelf leuk vind.”). Dat was zo met zijn debuut Hondsdol waarin een jongen de scheidingsperikelen van zijn ouders ontvlucht door in een droomwereld te duiken. En dat is ook in zijn nieuwe album De mensheid volgens Crocodile Charly.
De mensheid volgens Crocodile Charly is een heerlijk parabel die zich afspeelt in een apocalyptische wereld waar krokodillen de mensen hebben verdreven. Mensen zijn eng en gevaarlijk in hun wereld. De jonge krokodil Charly is echter maar wat gecharmeerd van de erfenis die mensen hebben achtergelaten, zoals van de platen van Jacques Brel. Volgens zijn vader ‘sentimentele cultuurarmoede’ en ‘een overblijfsel van een verwerpelijke in en in decadente heerschappij’, maar Charly is er dol op. Hij fantaseert hoe de mensenmaatschappij eruit moet hebben gezien. En dan ontdekt hij een mensenkind, een die leeft in de riolen onder de stad.
De figuur Crocodile Charly ontstond toen Meijer met Hondsdol bezig was. “Terwijl ik daar aan werkte, zat ik in de kantlijn wat te droedelen. Ik tekende allemaal vliegende krokodilletjes. Ik dacht: daar moet ik iets mee doen. Het album is uiteindelijk heel natuurlijk uit mijn pen gevloeid, zonder dat ik er lang over heb hoeven nadenken. Inmiddels ben ik bezig aan een tweede deel. Het is de bedoeling dat het een drieluik wordt.”
Het is de manier waarop Meijer zegt altijd te werken. “Ik heb veel aanzetjes voor stripverhalen die nergens op uitlopen, dan loopt het dood na twintig pagina’s. Als ik gegrepen wordt, schrijf ik het verhaal in een paar dagen als storyboard uit, waarna ik het hele album uitwerk. Als het er niet in één keer uitkomt, vind ik het niet interessant genoeg.”
Na jaren geen tekenpen te hebben aangeraakt, beschouwt Meijer zich nu prima als tekenaar. “Het schrijven is doodgebloed. Illustreren doe ik nog steeds graag, maar voor het maken van een strip moet je een figuurtje hebben waar je van houdt. Ik ben wel eens door scenaristen benaderd om hun verhaal uit te werken, maar dat vind ik lastiger. Strips maken vergt veel discipline, meer dan een losse illustratie. Met Crocodile Charly ben ik toch nog een half jaar bezig geweest. Als je er zo veel werk in moet steken, is het makkelijker als het echt jouw eigen figuur is.”
Sinds zijn debuut Hondsdol heeft hij als stripmaker stappen gemaakt. Meijers nieuwe album is lichter van toon. Bij zijn debuut kreeg hij veel adviezen van Theo van den Boogaard. Bijvoorbeeld hoe hij in sommige scènes, waarin de hoofdpersoon tegenover zijn boze ouders staat, meer drama kon overbrengen door de tekening vanuit een kikvorsperspectief te tekenen, te spelen met lichtval van onderen zodat een personage een meer diabolische uitstraling krijgt, of door meer te werken met schaduw.
“Hondsdol was mijn debuut, het was echt een eerste keer. Ik heb lang geworsteld met het kleurgebruik, de grootte van de tekstballonnen en het persklaar maken van het album. Ik ben nog steeds enorm blij dat ik de kans heb gekregen dat album te maken, maar ik ben met De mensheid volgens Crocodile Charly veel meer tevreden. Even heb ik met het idee gespeeld het met waterverf in te kleuren, maar dat combineerde niet goed met de arceringen in mijn tekeningen. Dus heb ik voor een steunkleur gekozen. Ik vind dit album evenwichtiger geworden.”
Victor Meijer – De mensheid volgens Crocodile Charley. Concerto Books. 72 pag. hardcover. € 24,99
