Wanneer een internationale succesreeks door een Nederlandse tekenaar wordt overgenomen, komt toch al snel de chauvinist in je naar boven. Veel liefhebbers staken hun trots niet onder stoelen of banken toen Peter van Dongen en Teun Berserik zich op Blake en Mortimer mochten storten. En alleen al de aankondiging dat Paul Teng een nieuwe cyclus van de papieren blockbuster De klaagzang van de Verloren Gewesten ging maken, zal veel winkeliers hebben doen besluiten nog eens wat extra exemplaren van het album te bestellen.
Maar mooie tekeningen alleen maken nog geen goed stripalbum. Zeker bij de verhalen die scenarist Jean Dufaux op zijn naam heeft staan, is het altijd maar weer afwachten. Dufaux is een veelschrijver die onderhoudende avonturenverhalen op zijn naam heeft staan, maar wiens werk geen eeuwigheidswaarde heeft. Nou is daar helemaal niets mis mee, integendeel zelfs, ware het niet dat Dufaux nog al eens de neiging heeft om zijn verhalen topzwaar te maken met literaire pretenties en ronkend, semi-filosofisch taalgebruik. Zijn hitserie De klaagzang van de Verloren Gewesten lijdt daar ook onder. Het aanhoudende gewauwel over ‘het kwaad dat huist in het hart van de liefde’ was ronduit storend en leidde af van het verder ongecompliceerde sword en sorcery-verhaaltje over een land waar magiërs en ridders elkaar bestrijden.
In de nieuwe cyclus die hij start over dit universum, voert hij het personage Sioban weer op uit de eerste vier albums van de serie. Sioban is een jonge vrouw, een meisje eigenlijk nog, die na een strijd met een boze tovenaar heerst over het land Eruin Dulea, een fantasieland geïnspireerd op oude Keltische legenden, vol kastelen, ridders en vreemde wezens. In dit nieuwe album, Lord Heron, gaat ze samen met haar trouwe metgezel Seamus op bezoek bij haar oom. Daar ontmoet ze haar kwaadwillende nichtje die probeert zich van Sioban te ontdoen.
Het scenario van Dufaux vertoont hier en daar wat gemakzuchtige slordigheden. Zo zijn de begeleidende tekstblokken dan van een alwetende verteller, dan zijn ze de uitgesproken woorden van een personage dat uit beeld is, dan weer eens de gedachten van een ander personage. En de manier waarop hij Sioban ineens laat worstelen met het kwaad dat in haar hart huist (ja, daar zijn we weer) wordt er wat onbeholpen bijgesleept.
Maar die slordigheden staan een uurtje aangenaam verpozen niet in de weg. En dat is toch vooral op het conto van Teng te schrijven. Dat hij mooi kan tekenen, bewijst hij al sinds de jaren ’80 met zijn zwart-wit strips Delgadito, Libertair Intermezzo en De vrienden van Igor Steiner. Helaas valt in zijn latere ingekleurde werk soms minder op wat een begenadigd tekenaar hij is. Maar in Lord Heron heeft inkleurster Bérengère Marquebreucq puik werk afgeleverd. Tengs fijne lijnvoering blijft er ook in de scènes die zich in het donker afspelen overeind. Zeker de scene waarin Sioban in een donkere grot tegenover een vuurspuwende draak staat, is prachtig in beeld gebracht.
Tengs tekenwerk heeft een aangename onbekommerdheid, waardoor elk album dat hij maakt vrijwel vanzelf gemakkelijk wegleest. Dat is ook met dit nieuwe deel van De klaagzang van de Verloren Gewesten het geval: een onderhoudend avonturenverhaal met wat intrige en een vleugje erotiek. Ook wie dit album alleen uit chauvinisme aanschaft, zal ontdekken dat dit misschien wel het beste deel is van de reeks.
Jean Dufaux en Paul Teng – De klaagzang van de Verloren Gewesten: Lord Heron. Dargaud. 64 pag. softcover. € 10,50
