Is het een stilte voor de najaarsstorm of begint het geraas alvast? In ieder geval lazen we een flinke stapel strips die nodig van commentaar moest worden voorzien. Dat doen we zoals gebruikelijk én gewaardeerd. Gaan we:
De Arabier van de toekomst 5 – Een jeugd in het Midden-Oosten (1992 – 1994) (De Geus): Het voorlaatste deel van Riad Sattoufs autobiografische strip stelt niet teleur. In dit deeltje zijn we aanbeland in de puberteit van Sattouf. Riad woont als half-Arabier in Frankrijk met zijn moeder en broertje. Zijn vader heeft Riads jongste broertje ontvoerd naar Syrië. Terwijl de moeder van Riad langzaam gek wordt van verdriet, worstelt Riad met zijn hormonen en de onzekerheden die het God beliefd heeft uit te storten over tieners. Hoewel de thema’s in dit boek grauw en intriest kunnen zijn bewaart Sattouf de nodige afstand tot zijn jongere zelf en pepert hij zijn vertelling met veel humor. Een betere strip zal u deze maand niet lezen.
Zandstraal 3 (Belgisch Stripcentrum): Het derde nummer van het tijdschrift van het Belgisch Stripcentrum is een hele verbetering op nummer 1. Drie interessante artikelen en een boeiende kortstrip van Greg Shaw over het leven van Frans Masereel. Toch zijn er nog heel wat verbeterpuntjes. Het tijdschrift blijft aandoen als een best wel gelukt amateurblaadje. Het Belgisch Stripcentrum zou er bijvoorbeeld goed aan doen om meer aandacht te besteden aan lay-out en redactie.
Het vaderland van de gebroeders Werner (Daedalus): Aan de hand van de geschiedenis van twee broers ontdekken we de levensomstandigheden van de mensen in de DDR voor de val van de muur. Het boek volgt de broers van het einde van WOII tot nu, met als dikke middenmoot het leven in het door de Berlijnse muur verdeelde Duitsland. Het orgelpunt bevindt zich in 1974 waarvan we de historische voetbalmatch tussen Oost en West voorgeschoteld krijgen. De historische inslag wordt opgeleukt met een spionageplot. Qua spanningsboog zit het dus wel snor. De personages gedragen zich af en toe nogal ongeloofwaardig en worden niet tot op het bot uitgewerkt, maar de tekeningen maken dan weer veel goed. Sfeervolle, monochrome kleuren maken het geheel af. Een gebalanceerd boek dat een mooie aanwinst is voor de collectie van ieder die zich voor deze materie interesseert.
Aria – Reisverslag (Dupuis): Michel Weyland is gaan reizen in zijn hoofd, zoals hij ons bij wijze van inleiding vertelt. Maak daar een strip van, zouden we zeggen, maar deze keer kiest hij voor een reeks statische plaatjes met tekstblokken. Het leest niet plezierig, het oogt allemaal wat oubollig. De drie korte verhalen uit de jaren tachtig, die achterin zijn opgenomen, redden het geheel niet bepaald. Voer voor completisten, Aria zal hier niet werkelijk nieuwe lezersgroepen mee bereiken. Maar daar zal dit niet om te doen geweest zijn – vraag is: wat wel?
Roodbaard 2: Sea Dogs (Dargaud): De actie speelt zich in deze strip af op een eiland waar vier verschillende facties een kat- en muisspel met elkaar spelen. Verstoppertje wordt afgewisseld met actie en wisselende loyaliteiten tieren welig. Naar het einde toe wordt dat wat potsierlijk, maar deze strip is dan ook niet bedoeld als hoogstaande literatuur. Scenarist Kraehn creëert een origineel sfeertje door met veel tekstkaders in de derde persoon te strooien en Carloni kwijt zich goed van zijn taak als tekenaar. Met mooie, zwierige lijnen van zijn penseel zet hij de duistere en ruige wereld van Roodbaard voor u neer. Een degelijke piratenstrip die volgens ons het potentieel heeft uit te groeien tot een topreeks.
Lucky Luke door Ralf König: Lekker smeuïg (Lucky Comics): Ralf König is één van de meest succesvolle Duitse stripauteurs van het moment en een groot voorvechter van LGBTQ+ rechten. Ook in deze hommage aan Lucky Luke tapt König uit dat vaatje. Niet met een geheven vingertje, maar met bakken vol humor. König mengt de plot van Brokeback Mountain met een typisch Lucky Luke verhaal en komt op de proppen met één van de grappigste Lucky Luke strips die we ooit gelezen hebben. Bovendien grijpen de gebeurtenissen je ook nog eens emotioneel naar de keel. Een prachtig, doorleefd en positief album. Faut le faire! Lees hier een andere, uitgebreide recensie.
Lijn – Held in de Hofstad (Uitgeverij Haes z’n P.Pers): Lekker eclectisch eerste deel van de comicreeks van Hugo Seriese rond superheld De Lijn. Het verhaal Lege schappen, dat inhaakt op de actualiteit en mens- en maatschappijkritisch is, ziet er heel goed uit: mooi werk, goed ingekleurd, vette sfeer, top. Het geheel is in een comicvormpje gegoten, dus inclusief reclame tussendoor. U voelt ‘m al: het is zogenaamde reclame, even ongewenst. De aankondiging achterop van een album van Kiosk, het eerste lange Lijn-verhaal, is dan weer echt én gewenst. Zo zie je maar.
De grote pest deel 1 (van 2): De vierde ruiter (Daedalus): Het is de veertiende eeuw en hospitaalridder Baldus lijkt achtervolgt te worden door de pest. Samen trekken zij vanuit het zuiden een spoor door Europa. Alice, een jong meisje, zakt dan weer vanuit het noorden af naar het zuiden, op de hielen gezeten door bijgeloof, heksenvervolging en achterdocht. In een volgend album zullen zij elkander ontmoeten. De hoofdstukken van deze strip zijn opgevat als anekdotische belevenissen van de twee hoofdfiguren en worden telkens afgerond met wat historische toelichting in prozavorm. Dit hebben we nog nooit gezien, maar het werkt wel. Toch zijn het vooral de tekeningen die de show stelen. Die creëren een claustrofobische sfeer wanneer nodig door veel in te zoomen op gezichten, maar gooien de actie met grote prenten in het gezicht van de lezer als het verhaal daarom vraagt. Leuke strip, ons eindoordeel volgt na deel 2.
Supergroom 2: De olympische oorlog (Dupuis): Robbedoes als superheld voor een jonger publiek. Supergroom wordt ontvoerd en moet het in een soort van Battle Royale opnemen tegen een hele hoop andere superschurken en superhelden. Fantastisch tekenwerk met veel vaart dat de plot boordevol actie doet stomen. Daar zal het dus niet aan liggen. Wat wel wat stoort is dat er enorme gaten in de plot zitten. Alsof er verschillende pagina’s opgegeten werden door de drukpers. Op zich een leuk half uurtje vertier, maar we blijven dat soort geklooi niet door de vingers zien…
Suske en Wiske Junior 6: In het hol van de beer (Standaard uitgeverij): Charel Cambré (tekeningen) en Kim Duchateau (scenario) lijken op kruissnelheid te zijn met hun reeks Suske en Wiske gags voor de allerjongsten. Intussen voelen de personages aan als oude bekenden. Duchateau wisselt weer gezwind van thema en put deze keer uit sprookjes en westerns, wat ook deze aflevering weer fris doet smaken. Dikke aanrader om voor te lezen of voor de beginnende lezertjes.
Wild geraas – Sint (Menlu): De nieuwe uitgeverij Menlu trapt af met een curieuze jeugdstrip over Sinterklaas, die bang is dat de Kerstman zijn feest wegdrukt. Of bang, de Sint is eerder boos. In een prima euromanga-stijl zet Kimberly Legito Geelen zich aan het vreemde verhaal dat veel elementen leende van het Sinterklaasjournaal, inclusief een paniekerige nieuwslezeres die niet weet waar de Sint is gebleven. Je kunt je afvragen voor wie het bedoeld is: voor kinderen in de Sinterklaasleeftijd is het te verwarrend, met name in het begin. De Sint moet rechttoe rechtaan zijn, geen fratsen.
Lady S 15: In de muil van de tijger (Dupuis): Tekenaar Aymond schrijft al 5 albums lang de verhalen voor zijn Lady S, nadat sterscenarist Jean Van Hamme er de brui aan gaf. Aymond komt de vergelijking met Van Hamme goed door. De verhalen zijn entertainend met spannende plots en een scheutje seks: alles wat je van een spionagestrip mag verwachten. In dit deeltje gaat Lady S op reis met haar tante die aan Alzheimer lijdt. Die laatste is meteen het enige minpuntje aan deze aflevering. De manier waarop haar ziekte wordt weergegeven getuigt van weinig inzicht in de aandoening en verzandt ongewild in een respectloos staaltje comic relief.
Bloedkoninginnen – De drie Iuliae 1: Prinses van de woestijn (Daedalus): Toen we dit album in handen kregen en doorbladerden begon het heel hard te kriebelen om het lezen aan te vangen. De tekeningen zagen er immers fantastisch uit: bloederige actiescènes, broeierige liefdesscènes en een sfeervolle inkleuring. Bij het lezen zakte de moed ons, pagina per pagina, steeds meer in de schoenen. Opnieuw laat de vertaling te wensen over. Toen we lazen dat “Het Romeinse Rijk zich nog nooit in zulk een paradoxale situatie” had bevonden legden we deze strip met spijt in het hart weer weg.
De laatste mens (Menlu): Tegelijk met Wild geraas (zie hierboven) verscheen De laatste mens, een album van de jonge stripmaker Merel Moonen die twee losstaande kortverhalen bundelde in één boek. Het eerste verhaal gaat over de ontmoeting van een robot en een mens en lijkt nog het meest op een apocalyptische versie van een Poolse arthouse film over een man en een pratend schaap. Echt een ontwikkeling of een plot zit er niet in: we moeten het doen met een algemeen idee over de mensheid en onze plaats op aarde. Het ziet er echt mooi uit, volledig geschilderd in sfeervolle kleuren, maar we missen de urgentie, de noodzaak. Zo van: verdomd zeg, dat verhaal heeft me flink bij de strot gegrepen.
F.C. De Kampioenen – Scheurkalender 2022 (Standaard uitgeverij): Scheurkalenders zijn blijkbaar de rigueur in de stripwereld. Dit is al de derde die we in korte tijd onder ogen krijgen. Dit exemplaar is echter niet minder dan een juweeltje voor fans van F.C. de Kampioenen. Elke dag van het aankomende jaar kan uw kroost een strip lezen of een kampioenen-gerelateerd spelletje spelen. Bovendien is de kalender in kleur, wat bij andere kalenders spijtig genoeg niet het geval is. De kalender pretendeert niet meer te zijn dan wat hij is: 5 minuutjes dagelijks vertier voor kind en gezin. Wij zagen dat dat goed was.
Shaolin Deel 1: Het kind van het lot (Daedalus): Een fijn getekend verhaal over een Shaolinklooster waar een troep kinderen wordt opgeleid tot shaolinkrijgers. Eén van hen, Witte Wolk, heeft vreemde, voorspellende visioenen en wordt gepest door enkele andere leerlingen. We hopen dat hij ooit zal kunnen bewijzen dat hij eigenlijk, stiekem, toch gelijk heeft en zal uitgroeien tot de beste krijger ooit. We zijn daar vrij gerust in. Als je alle voordehandliggendheden naast je neerlegt, ontdek je in dit eerste deel net genoeg mysterie en spannende plotlijntjes om ook het tweede deel te willen lezen.
Alex Senator 12: De schijf van Osiris (Casterman): Alex Alext rustig door als oude en wijze senator in deze spin-off reeks. Spijtig dat er op deze albums evenveel stof ligt als op de hoofdreeks. De personages praten alsof ze plattelandspastoors uit de jaren vijftig zijn die uit een boek uit de jaren twintig staan te declameren. We vermoeden dat dat de bedoeling van de auteurs is, maar dat de vertaler er nog een emmertje stijfsel heeft bijgegoten. Het verhaal is flauw en hangt aaneen van de toevalligheden en ongeloofwaardige plotwendingen. We kunnen ons niet inbeelden dat een strip als dit ooit een stripleek tot het medium zal overtuigen. Enkel voor de fans die heden ten dage nog in leven zijn.
De Jeugd van Alex 2: Volk van het vuur (Casterman): De tweede spin-off van Alex van deze maand is, spijtig genoeg, geen sikkepit beter. Een strip voor een jonger publiek maken wil blijkbaar zeggen dat men het niet al te nauw moet nemen met de kwaliteit van de tekeningen. Kinderen letten daar toch niet op. Aan het verhaal en de ontwikkeling van de personages werd blijkbaar evenveel aandacht besteed: op het moment dat Alex plots, vanuit het niets en zonder verdere verklaring, wilde wolven met de blote hand tot bedaren kan brengen en ze hem naar een veilige schuilplaats leiden, hadden wij onze buik al meer dan vol. Geef onze portie maar aan Fikkie!
Circe de tovenares (Standaard uitgeverij): Oftewel: twee witte mannen willen tonen hoe woke ze wel niet zijn. Het verhaal van Oedipus en Circe wordt verteld vanuit het standpunt van Circe. Spijtig genoeg verliezen de witte mannen alle subtiliteit uit het oog en maken ze van quasi elk mannelijk personage een verkrachtende bruut. Erger nog is dat ze daarmee ook Circe tot een karikatuur maken. Daardoor schiet dit boek zijn doel ver voorbij. Voeg daar nog eens aan toe dat het verhaal op een onmogelijke hoogdravende manier verteld wordt, met onder andere dieren die in onbuigbaar taalgebruik de plot vooruit lullen, en je eindigt met een graphic novel die vooral hoog scoort op de schaal van cringe. Hoe meer graphic novels met sterke vrouwelijke personages: hoe beter. But this is not the way.
In de schaduwen – boek 1 (Dupuis): Maar dan dit… Een sprookje dat kan bogen op tekeningen van een ontstellend hoog niveau. Beetje Munuera, beetje Disney (maar dan duister), allemaal goed. Tekenaar Vincent Mallié kan zich helemaal uitleven in een verhaal dat smeekt om sfeervolle en duistere tekeningen en bloederige actie. Een aan lagerwal geraakte ridder wordt ingehuurd om een prinses te redden, maar komt voor enkele verrassingen te staan. Niet alles wat goed of slecht lijkt is dat ook en omgekeerd. Tegelijkertijd spelen de makers met genderrollen en presenteren ze een kijk op sterke vrouwen die wél genuanceerd is en wél stoelt op sterk schrijfwerk. Zo kan het dus ook…
Krank, Jordanees in space (Scorpio Press): Hahaha, wat hebben we gelachen. Henk is een zuipschuit die – je gelooft het niet – door een intergalactische muur valt (“Sssswepp”) en zo op een andere planeet belandt. Die planeet heet Krank en zo voelt het daar ook. De bewoners zijn tuig, Tokkies en geteisem. Henks doel is even helder als Heineken: terug naar de Jordaan en wel zo snel mogelijk. Het verhaal stuitert als een malle, de tekeningen zijn zozo (en dan drukken we ons mild uit), maar dat boeit niet: het is geestig en je verveelt je niet. Ook wat waard, of niet dan Henk?
Eternum 2 – De bouwers (Daedalus): De crew van een ruimteschip ontdekt ergens in de onmetelijke ruimte een toren van wel 2.000 meter hoog. Die zendt bovendien een mysterieus signaal uit. Wat volgt is een spannende scifi-strip met net genoeg hoofdknikjes naar de klassiekers om serieus genomen te worden. De sfeer is zweterig en vaak zelfs sexy en de tekenaar heeft goed naar H.R. Giger gekeken. Spijtig dat de dialogen niet van een leien dakje lopen. Ze lijken er zelfs eerder in tegenovergestelde richting weer op te willen klimmen.
Reinaert van Morlange (Diedeldus/Daedalus): De graaf van Morlange is een rijke klootzak die zijn onderdanen op dagelijkse basis de duvel aandoet. Op een dag wordt hij door een vreemde oude man betoverd en door een samenloop van omstandigheden moet de graaf verder door het leven als een vos. Een nogal voor de hand liggend sprookje, bestemd voor een jong publiek, dat soms vreemde vertelkundige sprongen maakt. Dat deze strip een adaptatie van een roman is, zit daar wellicht voor iets tussen. De levendige tekeningen maken een middelmatig verhaal toch nog lezenswaardig.
