Een jonge, onervaren soldate is op reis met een blauwe tijger. Ze zijn voorzichtig, vijanden liggen overal op de loer en meerdere malen komt het dan ook tot confrontaties. Het is belangrijk dat de tijger de reis overleeft want ze is in werkelijkheid een betoverde koningin. Om de betovering te verbreken, moet ze het dodeneiland Isola zien te bereiken en dat valt nog niet mee, want Isola is slechts een mythe en staat op geen enkele kaart. Het enige houvast dat de twee hebben, zijn visioenen.
Het is het begin van de serie Isola. Makers Brendan Fletcher, Karl Kerschl en Msassyk doen niet geheimzinnig over hun inspiratiebronnen: Hayao Miyazaki en Moebius. Die invloed is al op het omslag zichtbaar. Het tuniek van de soldate is duidelijk geïnspireerd op het werk van Moebius, de dieren en geesten die het bos bevolken komen dan weer uit de koker van Miyazaki. Dat lijkt zijn effect niet te missen, de eerste twee comic deeltjes werden herdrukt om aan de grote vraag te voldoen. Iets wat niet al te vaak (meer) voorkomt.
Zoals de lezer vanaf het begin een situatie krijgt voorgeschoteld die hij niet kent en die gaandeweg duidelijk moet worden, zo gebeurt dat ook met de wereld van Isola, die vol elementen zit die voor de personages vanzelfsprekend zijn, maar die je als lezer mondjesmaat leert begrijpen. Je voelt je daardoor in het begin net zo verloren als de soldate en haar koningin, maar met het begrip komt ook de waardering voor de wereld die de makers hebben geconstrueerd en die dankzij die geleidelijke ontdekking des te tastbaarder aanvoelt.
Wat minder goed slaagt is het vinden van de juiste toon. De dialogen zijn sterk en lezen aangenaam weg, maar de handeling is in dit eerste deel sterk gericht op vluchten en vechten en biedt maar beperkt ruimte voor verhaalopbouw, ontwikkeling van de personages en algehele verdieping. Dat is des te spijtiger aangezien dat nu juist sterke punten zijn van Miyazaki en Moebius. Bovendien moesten de auteurs een keuze maken. Moebius schreef verhalen waarin goed en kwaad duidelijk van elkaar te onderscheiden waren, terwijl er in de werelden van Miyazaki nu juist geen absoluut goed of kwaad bestaat. In Isola kiest men duidelijk voor de invalshoek van Moebius. Personages zijn goed of kwaad en het is ook al snel duidelijk aan welke kant van de streep ze zich bevinden. Dat is jammer, want juist in deze mysterieuze wereld waar zoveel zelf ontdekt moet worden was het fijn geweest als ook de personages zich niet direct zouden laten doorgronden. (Gelukkig kunnen we vast verklappen dat het tempo in het tweede deel zakt en er meer ruimte komt voor de ontwikkeling van zowel personages als verhaal.)
Wat ook een tikje voorspelbaar aanvoelt is de politieke correctheid. Wat dat betreft is Isola een kind van zijn tijd. Er wordt voortdurend gesuggereerd dat de twee vrouwen heimelijk verliefd zijn op elkaar, ondanks het feit dat beide uit verschillende sociale lagen komen en de soldate wit is en de koningin gekleurd. Daarmee kunnen we gelijk een aantal (moderne) thema’s – LGBT+, princess and pauper, interraciale relaties – afvinken. Op zich niks mis mee, maar soms voelt het aan alsof het er in is geschoenlepeld.
Ook een ding van nu, is de manier waarop inkleurder en letteraar zich laten gelden. In de VS is al een tijdje een trend gaande waarbij inkleurders en letteraars steeds meer hun stempel proberen te drukken op de strip. Jordie Bellaire en Dave Stewart zijn twee inkleurders die zich daar duidelijk mee profileren en wiens namen steeds vaker op het omslag te vinden zijn bij de opsomming van auteurs. Het is interessant om te zien dat inkleuringen in Europa de laatste jaren steeds realistischer (en voorspelbaarder) worden, terwijl men in de VS steeds vaker de vrijheid pakt om dat juist niet te doen. In Isola zien we dat terug door pagina’s die nagenoeg in één tint zijn ingekleurd waardoor een bepaalde sfeer versterkt wordt, en tekeningen die dankzij een afwijkend palet scherp afsteken en daarmee een plotselinge emotie vertolken en versterken.
Adityar Bidikar doet iets vergelijkbaars met uitroepen en geluidseffecten. Ze gebruikt dikke, schetsmatige lijnen die Japanse karakters suggereren, maar in werkelijkheid niets betekenen. Dat is geen enkel probleem. Als lezer kun je meestal wel een voorstelling maken van wie of wat het geluid produceert en hoe het ongeveer klinkt. Zo ontstaat er ineens een onverwachte, maar welkome interactie tussen strip en lezer.
Brendan Fletcher, Karl Kerschl & Msassyk – Isola, Chapter One. Image Comics. 144 pagina’s. Dit volume bevat de losse delen 1-5. $ 9,99.
