Veel Japanse series, zeker van het slice of life genre, hebben de prettige gewoonte om in een rustig tempo eindeloos door te gaan. Waar een Europees albumverhaal het meestal na 48 of 64 pagina’s voor gezien houdt, stomen de Japanners gerust door naar het dertigvoudige.
Zo liggen er nu zes delen van Sunny van Tayio Matsumoto naast de leesstoel; toch een flinke 1350 pagina’s. Geen probleem natuurlijk, want als het mooi is, dan is het tenminste heel erg lang mooi, maar toch: even een manga’tje lezen klinkt al gauw als een tijdrovende onderschatting van de werkelijkheid.
Het was daarom een prettige verrassing toen ik onlangs in de charmante stripwinkel Inky Fingers in Oxford het one-shot The gods lie van Kaori Ozaki tegenkwam, dat aanmerkelijk korter was: ik schat ongeveer 200 pagina’s, bij gebrek aan paginanummering.
De tekenstijl van Ozaki oogt veel rustiger dan gebruikelijk bij manga, dus zonder de karikaturale expressie en schreeuwerige personages, en neigt daarmee naar de Europese strip. Alleen de speelse kaders en de filmische perspectieven verraden de traditionele afkomst.
Het is moeilijk om het verhaal te vertellen zonder iets te verklappen, dus vergeef me deze misschien wat cryptische verhandeling: Het verhaal gaat over de elfjarige Natsuru die vriendschap sluit met de even oude Rio, een meisje dat erg gesloten is. Zij leeft met een groot geheim en neemt Natsuru in vertrouwen. Als hij vervolgens op voetbalkamp gaat, besluit hij niet te gaan en bij Rio en haar broertje in te trekken. Zo proberen zij het tij te keren, maar dat gaat gruwelijk fout. Het blijkt onmogelijk om de buitenwereld te misleiden en de kinderen worden ontmaskerd. Maar zij niet alleen…
Vanwege de omvang en ongebruikelijke vaart van het verhaal is het misschien een interessant opstapje voor mensen die nieuwsgierig zijn naar manga. Het is een levendige vertelling, maar er is meer: het mooie van The gods lie is het maatschappelijke thema dat aan het verhaal ten grondslag ligt. Veel slice of life manga gaat over problemen die voortkomen uit feodaliteit, schaamte en familiedruk.
Goodnight Punpun van Inio Asano is in dit verband een heel goed voorbeeld: dit coming of age verhaal van bijna 4000 pagina’s is een geweldige inkijk in de Japanse samenleving, met al zijn gewoontes, regels en ongeschreven wetten. The gods lie pakt het wat subtieler en kleiner aan, en is daarmee als verhaal even krachtig als Punpun, maar leunt meer op een emotie en inleving. Dat maakt The gods lie een completere manga die – ook vanwege de omvang – een plekje in de kast verdient.
