Wauter Mannaert heeft de vaart er flink in. Na een zeer succesvolle lancering in 2019 van Yasmina en de aardappeleters, die prompt de Willy Vandersteenprijs won voor beste jeugdalbum, zag de uitgever wat Mannaert zelf al had bedacht: Yasmina is een interessante figuur voor een eigen serie. Het meisje is een bevlogen hobbykok, met een voorliefde voor tuinieren, duurzaamheid en alle biologisch-dynamische buzzwords die het vandaag de dag goed doen. De juffrouw heeft verfijnde smaakpapillen en een hart voor de natuur, zogezegd.
Na De aardappeleters volgde er dus een eerste deel van de serie Yasmina. Mannaert (1978) liet met Het geheim van de chef zien dat Yasmina prima geschikt is voor verantwoorde verhalen over onze aarde – gezien vanonder een koksmuts – zonder dat het er te dik bovenop ligt. De strip leest niet als een pamflet; ze is zeker geen betweterig typje dat iedereen de les leest – al krijgt de oudere generatie er regelmatig van langs.
Toch begint het tweede deel, Honger als een konijn!, met een politiek statement. Er is geen plan(eet) B, precies zoals de slogan van de Partij voor de Dieren. Misschien dat Mannaert en zijn Vlaamse uitgever zich daar niet bewust van waren, maar tegelijk: wat boeit het? Het is een waarheid als een koe.
In dit verhaal zijn er twee prominente lijntjes: in het ene krijgt Yasmina het aan de stok met de opwarm-koningin van de schoolkeuken, mevrouw Beulings, en in het volkstuintjescomplex heerst er een ware konijnenplaag. En de vader van Yasmina wordt verliefd, dat ook. En zo zijn er nog een paar verhaallijntjes waarvan je je kunt afvragen of die allemaal bij elkaar passen en moeten: het is alsof Mannaert bang is dat hij zijn leuke ideetjes vergeet als hij ze niet meteen in het verhaal inpast.
Dit tweede deel is geen afgerond verhaal, het eindigt met het klassieke Wordt vervolgd…. Daarmee wordt het een soort eco-soap, maar voor jonge lezers die een compleet verhaal verwachten toch wat vreemd. Zijn zij dit ouderwetse stripconcept wel gewend? Iets minder hooi op de vork en het past prima in één album. Veel blijft nu hangen. Aan de andere kant: Mannaert heeft de sokken er flink in, dus wie weet dat we na de zomer al het vervolg kunnen lezen.
Ondanks de snelheid zien de pagina’s er beslist niet als haastwerk uit. Het swingt en het ontbreken van de stijve kaders doet wonderen: Mannaert weet de ruimte goed te gebruiken. Het levert vaart op en dat past goed bij het verhaal. De mimiek van Yasmina, vooral als zij boos of verongelijkt is, zijn treffend en stoer.
Yasmina is een succes, zoveel is duidelijk. Er lijkt zelfs een voorzichtig voorschot genomen te worden op een kinderkookboek met de stoere jeugdkok. Achterin het album staan een paar striprecepten. Niet nieuw, wel leuk vanwege de keuze: Yasmina maakt een Japanse lunch – een bentobox met onigiri. Het ziet eruit als kleien met rijst, dus succes verzekerd. Masterchefwaardig? Mwoa. Yasmina een leuke toevoeging voor het junior striplandschap? Jazeker!
Wauter Mannaert – Yasmina 2: Honger als een konijn. Dargaud. 48 pagina’s. € 7,50
