De wereld is een beestenbende waarin de jagers continu op zoek zijn naar hun prooi. De zwakke lammeren onder ons zijn geen partij voor het oerinstinct van de hongerige wolven. Zo is het in de politiek en op school. De mangahit Beastars van Paru Itagaki neemt dit gegeven zeer letterlijk.
Beastars speelt zich af op de Cherryton Academy waar herbivoren en carnivoren op gespannen voet met elkaar samenleven. De ene groep vertrouwt de andere voor geen meter, maar ook onderling zijn er in beide groepen zo de gebruikelijke vetes. Als alpaca Tem dood wordt aangetroffen bij de theatervereniging valt de verdenking bijna meteen op Legoshi. Deze door angststoornissen geplaagde eenzame wolf moet op zijn beurt al zijn instincten bedwingen om zich niet te vergrijpen aan het schattige en promiscue konijn Haru. Gelukkig wordt Legoshi in bescherming genomen door edelhert Louis die zo zijn eigen motieven blijkt te hebben voor zijn gedragingen binnen en buiten de Academy. Inmiddels zijn er zeven delen uit, is de moord op Tem nog steeds niet opgelost en is Beastars (mede dankzij een anime op Netflix) uitgegroeid tot een van de grootste mangahits van het laatste jaar.
Antropoformisme in de (strip)literatuur is natuurlijk niks nieuws. De oude Grieken kenden al de fabels van Aesopus waarin dieren zich gedragen als mensen en ook Van den Vos Reynaerde, het hoogtepunt van de Middelnederlandse literatuur, gebruikt het als middel om personages vorm te geven. Bekende meer hedendaagse voorbeelden zijn de bewoners van Duckstad en de stripreeksen Blacksad en De 5 Rijken.
Waar de figuren van Walt Disney zeer kindvriendelijk zijn, is Beastars meer gericht op volwassenen. Itagaki schuwt niet om heftige, actuele onderwerpen een plaats te geven in haar dierenwereld. Zo komen in de eerste volumes onder meer klassenverschillen, racisme, genderproblemen en ‘toxic masculinity’ aan bod. Dit alles wordt de lezer niet opgedrongen, maar subtiel verweven in het verhaal van de dieren op Cherryton.
Het verhaal van Beastars staat vanaf volume 1. Het duurt wel even voor alle hoofd- en bijfiguren zijn voorgesteld (inclusief kader met de naam van de soort), maar de dialogen zijn snel en er zit genoeg humor en spanning in om de lezer te vermaken. Waar Itagaki gaandeweg de delen steeds meer groeit, is in haar tekenwerk. In het eerste volume is dat af en toe bijna schetsmatig en ontbreken nogal wat fijnere details. Vanaf volume drie is ook op het tekenwerk niks meer af te dingen en is Beastars echt de mangaklassieker in wording waar nog jaren over gesproken gaat worden.
Paru Itagaki – Beastars – Viz Media. 208 pagina’s, tpb. $ 12.99 per deel.
