In Kort van stof behandelt de 9e Kunst in sneltreinvaart een aantal nieuwe strips. December is altijd een soort halve maand, want in de laatste weken verschijnt er – op een enkele uitzondering na – niets meer. In die eerste weken worden er vooral cadeaus verkocht en omdat niemand de plank wil misslaan, zijn het met name nieuwe delen van (goed verkopende) series en auteurs dat de klok slaat.
Androïden 5 – Synn (Daedalus): Androïden is een reeks one-shots met robots in de hoofdrol en dat levert al vier albums lang meesterlijke sciencefiction op. Dit vijfde deel slaat evenwel de bal mis. Vrijwel heel het verhaal wordt verteld als monologue interieur en is dankzij de lange, saaie teksten echt een hel om door te worstelen. Bovendien, en ik heb het naast de originele Franse versie gelegd, slaagt de vertaler erin om de tekst nog onlogischer en houteriger te maken dan hij al was. Voeg daarbij de plot, die een ontknoping kent die je van mijlenver ziet aankomen en je begrijpt dat dit album geen aanrader is.
Angel Wings 6 – Atomic (Silvester): De tweede cyclus van deze reeks rond vrouwelijke piloten tijdens WO II wordt bevredigend afgerond. Angela McCloud komt eindelijk achter de ware toedracht rond de dood van haar zus. De strip is goed gestoffeerd met historische en technische weetjes, maar de plot wordt daar gelukkig nooit door versluierd. De aantrekkelijke pin-up tekenstijl van Hugault draagt daar wellicht veel aan bij.
Aristophania 2 – Progredientes (Dargaud): De wereld is niet wat het lijkt. Goede en kwade machten strijden in 1909 in het verborgene om de zeggenschap over het Azuur, iets wat lijkt op de brandstof van onze ziel en wat bepaalde mensen speciale krachten geeft. In dit deel zijn de drie jongeren in opleiding en wordt bepaald of ze het Azuur in zichzelf kunnen vinden. Een nogal traag vertelde steampunk fantasy, met net genoeg originele ideeën om boven de middenmoot uit te steken.
Generatie Asterix (Dupuis): Dit hommagealbum is ook een manier om je zestigste verjaardag te vieren. Het is vooral leuk voor de horde auteurs die eraan heeft bijgedragen want de lezer is met de optocht van mopjes en illustraties vrij snel klaar. De stripmakers zijn vrijwel allemaal uit de Franse stal, het was leuk geweest als er ook een paar Nederlanders en Vlamingen tussen hadden gestaan. Geen idee wie dit wil kopen in plaats van een gewone Asterix. Completisten zullen er even doorheen wapperen en het dan in de kast schuiven. Tik ‘m aan, ouwe.
Arsenal 1 – The Game We Love (Dupuis): Houden kinderen die voetballen van strips? Geen idee, we kunnen het altijd even uitproberen. Baat het niet, dan zetten we er weer net zo gemakkelijk een streep door. In The game we love, dat overigens best lekker getekend is, volgen we twee exponentjes van de doelgroep die idolaat zijn van Arsenal. Plotje van niks, maar eerlijk is eerlijk: De wondersloffen van Sjakie was vroeger ook geen baken van diepgang en avontuur. Het ging uiteindelijk gewoon om voetbal. En dit gaat dan ook nog eens over Arsenal. Moet je nagaan!
Barcelona 1 – La Masia, School van Dromen (Dupuis): Geen half werk, de Sportcollectie komt meteen met drie deeltjes waarvan die rond de spelers van Barcelona het meest aansprekend is. Suarez, Messi en dat soort rakkers zijn iconen en bij iedereen bekend. Een strip over zulke types is meteen leuk, vooral omdat ze ook nog eens optreden als echte rolmodellen. Ze nemen bovendien alle tijd voor hun fans, waardoor de doelgroep helemaal in katzwijm valt. Een soort Penny, maar dan voor stoere jongens en meiden.
Standard Luik 1 – In het hart van Sclessin (Dupuis): De Sportcollectie bevat naast albums over Barcelona en Arsenal ook een strip over Standard Luik. Klinkt logisch? Nee, natuurlijk niet. Standard verhoudt zich tot de andere twee als Jezus-Eik tot New York. Bovendien is er geen Nederlands kind of zelfs Vloms mènneke fan van deze Waalse club, die het ook nog eens moet doen zonder sterspelers. Het verhaal is ontieglijk beroerd getekend: houterig, kaal, werkelijk vreemd. Zal uiteindelijk uitsluitend in pakket als 3 voor de prijs van 2 bij de kids terecht komen. En zelfs dan…
Blake en Mortimer – De vallei der onsterfelijken Deel 2 (Blake en Mortimer): Het vervolg op, u raadt het nooit: ‘De vallei der onsterfelijken Deel 1’. Door de tientallen personages en het nogal ingewikkelde plot is het aan te raden om deel 1 nog eens te herlezen. De tekeningen van Peter van Dongen zijn oogverblindend mooi. Verwacht u verder, in de geest van E.P. Jacobs, aan een stortvloed aan overbodige tekst. Niet speciaal mijn meug, maar wel goed geëmuleerd van de originele reeks.
De nieuwe avonturen van Bruno Brazil 1 – Black program (Le Lombard): Meer dan veertig jaar na zijn laatste avontuur staat Bruno Brazil er weer. Hij is nog altijd een geheim agent uit de jaren ’70. De nieuwe auteurs vermengen oorspronkelijke elementen met het tempo en de aanpak van de hedendaagse strip. ‘Black Program’ is vooral veel opbouw en aanloop, het valt af te wachten of het tweede deel de terugkeer van Bruno zal maken dan wel kraken.
Dan krijg je dat weer – Peter van Straaten in duizend-en-een tekeningen (De Harmonie): Peter van Straaten, de man die de mens kon vangen in één cartoon, wordt voor de duizend-en-éénste keer verzameld. Opvallend in deze mammoet-verzameling is dat van Straaten toch best veel recycleerde qua thema en zelfs qua tekeningen. Dat valt des te meer op omdat de uitgever ervoor koos om vier tekeningen per pagina te plaatsen en ze losjes te sorteren op onderwerp. Wanneer je door het boek bladert komt er gewoonweg te veel op je af om alles rustig te laten bezinken. Het effect daarvan is een devaluatie van de appreciatie van het grote talent van Van Straaten.
Eleonora – De zwarte legende 6 (Daedalus): Deze reeks in de collectie Bloedkoninginnen wordt afgerond met een zesde deel. Op haar oude dag kijkt Eleonora terug op haar laatste wapenfeiten als koningin van Engeland en haar verdere leven als moeder. Een waardig slot van een grootse historische sage.
F.C. De Kampioenen 105 – Patatten en saucissen (Standaard Uitgeverij): Een strip die stilletje aan populairder is bij de (Vlaamse?) jeugd dan de televisiereeks waarop hij gebaseerd is. We zien waarom: aandoenlijke en herkenbare personages, simpele humor en een plot rond Belgisch volksfeest nr. 1: carnaval. Verwacht daarom van de strip niets meer als van een volksfeest: weinig hoogstaand, maar wel een portie simpel vertier.
Gung Ho 4 – Woede (Silvester): We mogen Silvester dankbaar zijn dat ze deze reeks verderzetten na de stopzetting van Uitgeverij Strip2000. Gung Ho is één van de beste nieuwe series van de laatste paar jaren. In de nabije toekomst leeft de mensheid in ommuurde nederzettingen want daarbuiten jagen vervaarlijke monsters, de rippers, op alles wat beweegt. Binnen de muren van één van die steden broeit een gigantisch generatieconflict. In dit deel vallen de maskers en verandert een smeulend kooltje in een vuurzee. Woehee!
Jeremiah 37 – Het beest (Dupuis): Zoals altijd komen Jeremiah en Kurdy terecht in andermans problemen en wassen ze dat varkentje met veel geweld. Gemakzuchtige pulp van de auteur die de wereld ooit liet zien waartoe strips in staat waren. Het plot is voorspelbaar, iedereen praat als een B-acteur aan lager wal, de tekeningen zijn afgeraffeld en het ergste is dat Jeremiah en Kurdy elk album onsympathieker worden. Je weet bijna niet meer wie je de overwinning gunt.
Jerome K. Jerome Bloks 27 – Namaak (Dupuis): Het uitzien naar een nieuw album van de sympathieke Jerome Bloks is altijd een genoegen. In deel 27, voor de gelegenheid zelfs anderhalf album van 72 pagina’s, gaat Jerome aan de slag om de malafide zoon van een rijke weduwe te ontmaskeren. Helaas werkt het verhaal veel minder dan we van Bloks gewend zijn. Er zijn te veel betrokkenen, de bijrollen van vaste waarden Babs en vader Arthur komen niet goed uit de verf, het klunzig-humoristische van Jerome – een pijler – is meer dan gehalveerd en de plot is al vrij snel duidelijk: de lezer loopt achter de geschiedenis aan en hoeft slechts te volgen. Geen topdeel in deze succesreeks.
Jomme 2 – Paradijseiland (Ballon): Een tweede album in een reeks met hommages aan Jommeke door bekende stripmakers. Steven Dupré neemt paradijseiland onder handen en slaagt er met glans in om de knaap met het strooien dakje aan te passen aan deze tijd. Dupré toont net genoeg respect voor het bronmateriaal om de hommage te rechtvaardigen en veegt daar ook net genoeg zijn broek aan om het experiment te laten slagen. Voeg daarbij de tekenpen van een meester en je hebt een pareltje in handen.
De Kiekeboes 154 – Iemand moet het doen (Standaard Uitgeverij): De Kiekeboes leveren al jaren constante kwaliteit, maar dit album is een uitschieter. Dat is helemaal gelegen aan een nieuw personage: Dries Teene. Die werkt voor het Controle Comité voor Ethisch en Politiek Correct verantwoorde strips en moet erop toezien dat de Kiekeboes mooi binnen de lijntjes kleuren. Telkens wanneer iets politiek incorrect gebeurt krijgen ze strafpunten. Bij een score van 300 wordt de strip opgedoekt. Een gegeven dat leidt tot hilarische situaties.
De Kinderen van de Wind – Het Bloed van de Kersentijd 1 (Daedalus): François blijft verhalen toevoegen aan de eerste cyclus van zijn meesterwerk: De Kinderen van de Wind. Ik had deze strip graag gelezen en er u één en ander over verteld, echt waar. Maar de vertaling is zo slecht – fouten, harkerig, onnatuurlijk, vol dialect, stijf, archaïsch en irritant – dat ik het na tien pagina’s al opgaf.
Lonesome 2 – De Ruffians (Le Lombard): Een mysterieuze cowboy met geheugenverlies jaagt de killer van zijn ouders op. Die trekt met een bende gespuis doorheen het wilde westen en richt slachtpartijen aan onder mensen die het te goed kunnen vinden met zwarte slaven. De strip wordt voorgesteld als een occulte western. De cowboy zonder naam heeft bovennatuurlijke gaven. Een beetje spijtig omdat het westerngedeelte klopt als een bus en retestrak is, maar het occulte gegeven er met de haren bijgesleept lijkt.
Largo Winch 22 – Scharlaken Zeilen (Dupuis): Het tweede album over ‘de miljonair in spijkerbroek’ op scenario van Eric Giacometti is een voltreffer. Giacometti moest de grote schoenen van Jean Van Hamme trachten te vullen. Hij heeft de personages volledig in de vingers, introduceert enkele interessante nieuwe figuren en brengt een perfect gedoseerde mix van hightech actie en humor. De tekeningen van Philippe Francq worden er ook niet slechter op.
S.O.S. Geluk – Seizoen 2, Deel 2 (Dupuis): In ons thema ‘scenaristen die Jean Van Hamme moeten opvolgen’ doet ook Desberg het niet slecht. Hij schreef voor rastalent Griffo een vervolg op de maatschappelijk geïnspireerde sciencefiction thriller over een toekomst waarin we geregeerd worden door een conservatieve, ultra-rechtste regering. Middels een mooi geregisseerde veelkoppige cast raken de makers enkele hete hangijzers en schrikwekkende toekomstbeelden aan. Spijtig genoeg relevanter dan ooit.
Lucky Luke door… 3 – Het stalen ros (Lucky Comics): Onder ons andere thema van de maand: een hommagealbum. Deze keer van Mawil over Lucky Luke. Onze lonesome cowboy komt door omstandigheden zonder Jolly Jumper te zitten en moet het land doorkruisen op de fiets. Enkele booswichten willen om duistere redenen niet dat hij slaagt en zetten de jacht in. Mawil bedenkt enkele ronduit briljante situaties en grappen rond de fiets in het Wilde Westen. Dat het verhaal soms wat moeilijk te volgen is door de te grote drukte in de tekeningen en wat er allemaal wel niet tegelijkertijd lijkt te gebeuren is hem daarom bij deze vergeven.
Moeder met kind (Daedalus): Het Louvre sponsort al enkele jaren bekende stripmakers om strips te maken waarin dat bekende Parijse museum figureert. Christian Lax levert een poëtisch verhaal af over een Malinese vluchteling die een Afrikaans beeldje tot in het Louvre probeert te krijgen. De focus ligt vooral op wat vluchtelingen lijden moeten. Lax laat vaak de beelden voor zich spreken en weet die tegelijkertijd gruwelijk veelzeggend en pijnlijk treffend te maken.
Olympus Mons 3 – Loods 754 (Daedalus): Na twee afleveringen met nogal veel gebabbel en expositie schiet deze sciencefictionreeks eindelijk deftig uit de startblokken. Kundig weven de makers verschillende tijdslijnen door elkaar: van de oude Vikingen tot de toekomst op Mars. Er is één constante: in elk tijdvak worden de personages geconfronteerd met neergestorte UFO’s. Maak dat mee zeg!
Het ongedierte (Concerto Books): In zachte pasteltinten debuteert Piero Macola met dit zinderende familiedrama, waarin het onverwerkte verleden op een subtiele maar harde manier inbreekt op het heden. Deze Italiaan is een nieuwe naam om in het oog te houden.
De Schorpioen 12 – De goddeloze Augur (Dargaud): Desberg, de scenarist van deze succesreeks rond Italiaanse avonturiers en edellieden in de pruikentijd, ligt al een tijd in de clinch met meestertekenaar Marini. Met dit twaalfde deel breien ze een voorlopig einde aan de avonturen van hun Schorpioen. Op zich bevredigend maar ook wat afgeraffeld en lauw. Desberg plant nieuwe verhalen met een andere tekenaar. Benieuwd of die meer vonken geven.
Sigmund – Negentwintigste Sessie (De Harmonie): Je haalt de kaap van het negentwintigste album niet door bagger te maken. Zoals bij elke mainstream gagstrip varieert de kwaliteit van de strookjes van brol tot briljant. En welke grap in welke categorie valt hangt ook nog eens af van oog, hart en gevoel voor humor van de lezer. De beste en meest originele grappen hebben niets met psychologie te maken. Is dat misschien toch een teken dat er sleet op de formule zit?
Suske en Wiske 350 – De nacht van de Narwal (Standaard Uitgeverij): Suske, Wiske en Lambik komen terecht in het verleden, meer bepaald in de tijd van de Vikingen. Een goed geschreven verhaal dat de lezer geen moment rust gunt. Opvallend ook hoe de combinatie van de drie personages zo’n goed verhaal oplevert. Met Jerom erbij worden problemen vaak te snel opgelost en Sidonia is, moeten we toegeven, eigenlijk toch echt wel een saaie tante.
Undertaker 5 – De Witte Indiaan (Dargaud): Doodgraver Jonas Crow is in dit deel opnieuw helemaal alleen met zijn doden. Hij komt terecht in een familievete waarin ook Sid Beauchamp betrokken is. Superieur tekenwerk in combinatie met een superieur westernavontuur. Het resultaat is een topalbum uit een topreeks.
Het Venijn 1 – Vuurregen (Daedalus): Emily arriveert in het stadje Silver Creek en lijkt een onschuldig en wat naïef hoertje te zijn. Niets is minder waar en al snel ontpopt ze zich als een furie met een dodelijke missie. De makers switchen slim tussen haar verleden en het heden en onthullen slechts fracties van het volledige plaatje. Al snel wordt duidelijk dat een groepje mannen haar in haar jeugd serieus de duvel heeft aangedaan. Emily zweert wraak en confronteert in dit eerste album kwelduivel nummer één. Het westerngenre viert de laatste jaren hoogtij in stripland en deze nieuwe reeks scheert hoge toppen.
Een leven, Winston Smith (1903-1984) 1 & 2 (Daedalus): Mooie twee delen van een zesluik over Dover Smith, een oude baas die zijn dagboeken nalaat aan de dochter van zijn minnares. Deze Anna duikt in het verleden van de man en dat blijkt veel heftiger dan menig gewone-mensenleven. Fijne vaart, passend tekenwerk en een lekker plot dat goed te volgen is. Een leven is precies wat je verwacht: het vertelt alles van de jonge jaren tot het einde, waarmee het verhaal begon. Aanrader, zeker weten.
XIII 26 – 2132 meter (Dargaud): XIII infiltreert in een geheime, rechtse vereniging van superrijken die achter de schermen de touwtjes in handen hebben. Het geheugenverlies waarop de reeks in de eerste pakweg twintig albums gestoeld was speelt niet echt meer mee, maar de plot op de voorgrond is meer dan spannend genoeg. Vlot vertelde thriller, ook voor de niet ingewijden, met een ijzersterke cliffhanger. Het lijkt of tekenaar Jigounov de geest van originele tekenaar Vance channeled. Zo griezelig gelijkend is zijn stijl.
De Zoon van de Beer (Dupuis): De Ardennen, vreemde middeleeuwse mythes, rare plaatselijke gebruiken en twee niet onaantrekkelijke deernes: alle dada’s van Servais komen samen in deze one-shot. In zijn geheel eigen, trage en bucolische vertelstijl levert Servais een sprookjesachtig boek af over seks met beren. Of lijkt dat enkel zo voor mijn perverse brein? Het antwoord daarop is: nee, berenseks.
