Heel wat strips kennen twee hoofdpersonen: Bollie en Billie, Johan en Pirrewiet, Robbedoes en Kwabbernoot. In de hoek van de sciencefiction kennen we verschillende series waarin een man en een vrouw de centrale figuren zijn: Arman en Ilva, Arad en Maya en Ravian en Laureline. Van dat laatste duo, getekend door Jean Claude Mézières op scenario van Pierre Christin, verschijnt een luxe reeks heruitgaven bij uitgeverij Sherpa: in harde kaft, gerestaureerd en met bijlagen. Onlangs verschenen deel 13, Aan de grenzen, samen met het veertiende deel, De levende wapens.
Bij de samenwerking van twee hoofdpersonen is er vaak een vaste rolverdeling. Ravian is aan de ene kant de man die de vrouw Laureline moet redden als ze in de problemen zit, maar gelukkig is de rolverdeling niet zo stereotyp. Heel vaak is Ravian onhandig, klunzig zelfs, en is Laureline de verstandige of de slimme. De onhandigheid van Ravian zorgt vaak voor luchtigheid, wat de strip toegankelijk maakt voor een breed publiek. Er is genoeg spanning, maar die loopt nooit zo hoog op dat iemand ervan zal wakker liggen. Ook in de dialogen is er humor. Degenen die de reeks volgen, weten intussen dat het altijd goed afloopt.
In deel 13, Aan de grenzen, zien we Ravian en Laureline in een setting die niet zou misstaan in een film van James Bond: speeltafels, smokings en avondjurken. In het begin zijn Ravian en Laureline afwezig. We maken dan kennis met een aardling, een man die zichzelf aankijkt in de spiegel en zegt dat hij een schoft is. Onze twee helden zullen nog met hem te maken krijgen. De titel Aan de grenzen komt op allerlei manieren in het verhaal terug. Aan het eind krijgen Ravian en Laureline te horen dat ze ‘aan de andere kant’ van het centrale punt moeten zijn. Dan is het verhaal vrij plotseling voorbij.
Het dossier aan het eind van het album is bescheiden, maar de artikelen zijn altijd aardig om even door te nemen. Het eerste gaat over samenwerking tussen Ravian en Laureline, het tweede over de charmes van Laureline. Ten slotte is er een opmerkelijk voorbeeld van censuur in de Britse uitgave: blijkbaar wilde men in het Verenigd Koninkrijk borsten liever bedekt hebben.
Deel 14 bevat een luchtig verhaal, waarin we Laureline als een spreekstalmeester in een circus zien. Zoals zo vaak zit er een maatschappelijk element in het verhaal: iemand verklaart de oorlog de oorlog, wat nogal paradoxaal is: oorlog voeren onder het motto ‘nooit meer oorlog’. Het wezen is een soort centaur, maar met een stierenlichaam in plaats van een paardenlichaam. Op de slottekening horen we het wezen ook nog variëren op Shakespeare door hem met een flauwe grap te citeren: ‘De oorlog de oorlog verklaren of de oorlog niet de oorlog verklaren? Dat is de vraag!’
Het dossier van dit deel bevat een artikel over experimenten en reizen van Pierre Christin en over het beeld dat hij schetst van de Verenigde Staten en als toetje nog een kort verhaal, Terug naar de natuur, dat verder niet veel voorstelt, maar wel een leuke plot heeft.
Pierre Christin & Jean-Claude Mézières – Ravian en Laureline 13 Aan de grenzen, 14 De levende wapens. Sherpa. 72 pagina’s per deel, hardcover. € 24,95 per deel.
