Afgelopen juni publiceerde uitgeverij Silvester Zeven Superhelden. Het is het achttiende verhaal in de Zeven-serie. Zeven Superhelden is geschreven door Mathieu Salvia en getekend door Philippe Briones, met inkleuring door Romain Huet. In 2016 verscheen dit verhaal onder de titel Sept Héros bij de Franse uitgever Éditions Delcourt. Nog drie nieuwe Zeven-verhalen moeten in het Nederlands verschijnen: Zeven Kannibalen, Zeven Atleten en Zeven Makkabeeën. Daarmee zal het derde seizoen van deze serie, die in 2007 begon, worden afgerond. In de afgelopen dertien jaar hebben telkens andere scenaristen en illustratoren van naam paarsgewijs het thema Zeven vormgegeven.
Nadat Hector Kadinsky, een bejaarde man die een teruggetrokken bestaan leidt in de grote stad, op een dag zijn vermiste kat is gaan zoeken, wacht hem bij thuiskomst een nare verrassing. In zijn huiskamer zit een geheim agent met een drankje in de hand, om het einde van een vijftienjarige zoektocht te vieren: hij heeft de laatste bejaarde superheld gevonden! Hector wordt in no time per regeringsvliegtuig afgevoerd naar een geheim onderzoekscentrum waar men zich zal buigen over zijn specifieke superkracht: Hector kan namelijk vliegen. Men wil zijn superpower in de toekomst op positieve wijze in gaan zetten voor de maatschappij. Hiervoor is het wel zaak dat Hector in strikte afscheiding van diezelfde maatschappij gehouden wordt, met andere woorden: hij zit gevangen. In het onderzoekscentrum ontmoet Hector vier andere senioren met superkrachten. Al snel wordt duidelijk dat zij maar één wens hebben: ontsnappen en op eigen houtje de wereld redden! Het zwaarbewapende personeel van de kliniek is hierbij niet het enige probleem dat ze moeten overwinnen. Hector wil aanvankelijk niet meewerken en de andere magische bejaarden hebben elk nog wel wat persoonlijke geheimen die roet in het eten kunnen gooien. En wie is toch die mysterieuze, zesde superheld die – volgens geruchten – ergens in het gebouw in een kooi opgesloten zit en bevrijd moet worden? En als er zes gevangenen in het onderzoekscentrum zijn, waarom verhaalt de titel van het verhaal dan van zeven superhelden?
Eerdere verhalen uit de Zeven-serie hebben bewezen dat verschillende groepen protagonisten voor sterk verschillende verhalen zorgen. Welke insteek zouden Salvia en Briones kiezen om hun zeven helden eer aan te doen? Het onderwerp is natuurlijk niet nieuw. Nog vorig jaar was er de ‘super hero comedy’ Supervized, waarin de combinatie ‘bejaard’ en ‘superheld’ vooral goedkope slapstick opleverde. Met aandoenlijke oudjes in superheldenpakken om wie vooral gelachen mag worden. Incontinentieluiers, kunstgebitten, warrig gedrag: blijkbaar zijn het nog altijd valkuilen van jewelste voor wie een verhaal over ouderen wil vertellen. Gelukkig benaderen Salvia en Briones in Zeven Superhelden hun protagonisten op een eerlijke manier, en weten zij versleten clichés (grotendeels) te mijden. Als het gaat om het op integere wijze zichtbaar maken van ouderen in de mainstream cultuur, is dit verhaal beslist een stap in de goede richting.
De tekenstijl in Zeven Superhelden oogt hoekig en masculien en ademt de sfeer van klassiekers uit het superheldengenre. Dat is niet verwonderlijk, want illustrator Philippe Briones is in dit genre meer dan thuis. Eerder werkte hij onder andere mee aan X-Men (Marvel), Suicide Squad en Justice League (DC Comics). Zijn bejaarde superhelden zijn authentiek, hoewel met opvallend ‘jonge’ lichamen: de vrouwen zijn slank en de mannen gespierd. De enige superheld van kleur heeft zelfs zijn donkere haren weten te behouden en lijkt geen dag ouder dan vijfendertig – tot hij zijn kunstgebit uit doet. Ook heeft het vijftal opvallend weinig echte ouderdomskwalen, de enige negatieve effecten die ze ervaren lijken eerder een logische keerzijde van hun superkracht. Toch een gemiste kans, want juist de tegenstelling superkracht versus lichaam in verval zou interessante leermomenten kunnen opleveren voor ons lezers, die het eerste begeren en het tweede vrezen.
De inkleuring door Romain Huet is zowel stevig als warm, en sluit goed aan bij een even heroïsch als menselijk verhaal. Opvallend is het gebruik van chiaroscuro (licht-donker contrasten), waardoor Zeven Superhelden oogt als een toneelstuk met theaterbelichting. Dit heeft een sterk dramatisch effect.
Scenarist Mathieu Salvia levert met Zeven Superhelden een goed doordacht en strak afgeronde vertelling af. Een verhaal over zeven helden in slechts vierenzestig pagina’s gieten is niet iedereen gegeven. Hier en daar zie je dat hij keuzes heeft moeten maken. Zo wordt de backstory van de personages gepresenteerd in korte flashbacks die een beetje karig zijn. Zeker als je bedenkt dat het om oude mensen gaat met al een heel leven achter zich! Maar de helden in dit verhaal zijn nog lang niet levensmoe. Zo willen zij niet ontsnappen om hun familie weer te zien of om hun winterjaren in vrijheid en eenvoud door te brengen. Nee, ze willen stormenderhand de wereld verbeteren! De enige echt oude knar in het verhaal lijkt hoofdpersoon Hector te zijn, die het liefst thuis zit met de poes op schoot. De anderen zijn een en al daadkracht. Toch zal het uiteindelijk – en hier toont Salvia zijn kwaliteiten als schrijver – niet de superkracht, maar juist de fysieke kwetsbaarheid van een van de hoofdpersonages zijn die het verhaal een beslissende wending geeft.
Mathieu Salvia, Philippe Briones – Zeven superhelden – Zeven bejaarden die met superkrachten proberen de wereld te redden. Silvester, 64 pagina’s, hardcover, € 17,95
