In de enorme hausse aan stripalbums dat tegen het einde van het jaar in de winkels ligt, wil er nog weleens een klein pareltje over het hoofd worden gezien. Dus tijd om nog wat aandacht te vragen voor Ik ben hun stilte, de nieuwste strip van Spanjaard Jordi Lafebre die in die hoge stapel nieuwe uitgaven zat.
De 44-jarige Lafebre onderscheidt zich al een aantal jaar met zijn aanstekelijk vrolijke tekenstijl: elke lijntje zwiert op zijn pagina’s. Ieder personage is vol dynamiek afgebeeld met theatrale houdingen en gezichtsuitdrukkingen. Het maakt bijvoorbeeld de reeks Mooie zomers die hij maakt op scenario van Zidrou tot onweerstaanbare feelgood-lectuur.
Sinds een aantal jaar maakt hij ook albums in zijn eentje. Zijn solodebuut Ondanks alles was een charmant liefdesverhaal dat opviel door de vertelvorm die Lafebre koos: achterstevoren, of post rem zoals dat in chique literatuurstudies heet. 
En ook in zijn tweede soloproject Ik ben hun stilte puzzelt hij met de tijd. Dit keer kiest hij voor een in medias res-vorm: je wordt als lezer middenin het verhaal gegooid, waarna je eerst leest wat er daarvoor is gebeurd, je weer teruggaat naar het nu waarna het verhaal nog even verder gaat tot je het met een glimlach weglegt.
Ik ben hun stilte is een in de kern simpel detectiveverhaal. Maar door de gekozen vertelvorm en door een hoofdpersoon met een bipolaire stoornis te kiezen, is het toch een verrassend originele whodunnit geworden. Het verhaal begint als de jonge psychiater Eva Rojas op de sofa ligt bij een collega die een rapport moet maken of ze nog wel geschikt is haar beroep uit te voeren. Eva gedraagt zich namelijk nogal raar. Wat heet. Ze lijdt onder extreme stemmingswisselingen en praat voortdurend met haar dode oma en twee overleden oudtantes. Op de sofa begint Eva te vertellen hoe ze betrokken is geraakt bij een familievete over een testament, een moord en hoe ze denkt te hebben ontrafeld hoe de zaak in elkaar steekt.
De drie geestverschijningen bemoeien zich voortdurend met wat Eva doet, wat zorgt voor een komische noot in het verhaal. Tussen de bedrijven door vertelt Eva over hoe ze zo labiel is geworden en hoe ze een manier heeft gevonden om zich staande te houden, wat weer zorgt voor een emotionele noot. 
En zo is Ik ben hun stilte een lichtvoetige mix van vertelvormen geworden waarbij je na lezing denkt: o, is het alweer zo laat? Verrukkelijk divertissement in vrolijke kleuren!
In het verleden maakte Lafebre los van de reeks Mooie zomers ook losstaande albums op scenario van Zidrou: La Mondaine en Lydie. Hij kan Zidrou echter net zo goed de laan uitschoppen: Lafrebre’s soloprojecten zijn aanzienlijk verrassender. Voor Ondanks alles sleepte hij de nodige prijzen in de wacht. Het moet raar lopen wil dat voor Ik ben hun stilte anders zijn.
Jordi Lafebre – Ik ben hun stilte. Standaard Uitgeverij. 112 pagina’s hardcover. € 24,99
