De Britse politiek wemelt van de sappige schandalen die ook jaren later nog scenarioschrijvers inspireren. Zoals de Britse ex-minister John Stonehouse die spioneerde voor de Russen en in 1974 nogal klungelig probeerde net te doen alsof hij verdronken was om zich uit de problemen te helpen. Het leidde recent tot een televisieserie. Of de liberale leider Jeremy Thorpe die in de jaren ‘70 werd vervolgd omdat hij zijn homoseksuele minnaar wilde laten omleggen door een huurmoordenaar. Het verhaal werd een paar jaar geleden verfilmd onder de titel A very British scandal.
Maar het beroemdste schandaal is ongetwijfeld de Profumo-affaire. In 1963 trad de Britse minister van Defensie John Prufomo af nadat hij had gelogen over een buitenechtelijke affaire met de 19-jarige Christine Keeler. Het schandaal beheerste maandenlang de voorpagina’s omdat Keeler tegelijkertijd ook een relatie bleek te hebben gehad met een militair attaché van de Russische ambassade in Londen. 
Over het schandaal verschenen boeken, films en nu ook een beeldverhaal van scenarist Jean-Luc Fromental en tekenaar Miles Hyman: Een Engelse romance. Een paar jaar geleden maakte dit duo al het album De Praagse coup.
Net als dat album over de Engelse schrijver Graham Greene is ook Een Engelse romance een mengeling van fictie en feiten. Fromental vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Stephen Ward, een alternatief genezer wiens rol in de affaire nooit helemaal is opgehelderd. Onopgehelderd bleef bijvoorbeeld wat zijn relatie met Keeler precies was. Hij werd ervan beschuldigd dat hij haar pooier was. Maar voordat de rechter tot een oordeel kwam, pleegde Ward zelfmoord door een overdosis slaappillen in te nemen. Al gingen er ook geruchten dat hij zou zijn vermoord omdat er zich onder zijn clientèle veel hooggeplaatste personen bevonden.
Fromental kiest ervoor om het verhaal met de nodige afstand te vertellen. Een gevoel van afstand dat wordt versterkt door de onderkoelde manier waarop Miles Hyman de personages in beeld brengt: stuk voor stuk lijken ze weggelopen uit een schilderij van Edward Hopper waarin de afgebeelde personen altijd in isolement lijken te verkeren, zelfs al zijn ze samen.
De afstandelijke manier van vertellen voorkomt dat het smeuïge relaas rond Christine Keeler verzandt in goedkoop effectbejag. De auteurs kiezen ervoor Ward neer te zetten als de stereotype stijve Engelsman voor wie zijn goede naam zijn belangrijkste bezit is. Iets wat begin jaren ‘60 in veel gevallen ook nog echt zo was in beter gesitueerde kringen in Engeland. De preutse deken die over de Britse samenleving hing, zorgde er juist voor dat schandalen als die rond John Prufomo zo konden escaleren. 
Uiteindelijk viel het Engelse conservatieve kabinet er over. Het schandaal luidde tevens de meer liberale jaren ‘60 in. Daarmee is Een Engelse romance ook meteen een mooi tijdsbeeld.
Daarnaast is Een Engelse romance ook een meeslepend album geworden, doordat de onafwendbare neergang van Ward vanaf het begin als een donkere schaduw over de gebeurtenissen hangt. Verrassend meeslepend eigenlijk, want het verhaal van Christine Keeler is toch overbekend.
Het is fijn dat een Nederlandse uitgever dit album alsnog heeft uitgebracht. Net als De Praagse coup verscheen Een Engelse romance oorspronkelijk in Dupuis’ Vrije Vlucht-reeks. Maar helaas is de Nederlandstalige markt inmiddels zó klein geworden dat zelfs grotere uitgevers de gok niet meer aandurven om hun hele fonds te laten vertalen. Gelukkig is dit onverwacht sterke album toch voor het Nederlandstalige publiek ontsloten.
Miles Hyman en Jean-Luc Fromental – Een Engelse romance. Concerto Books. 72 pagina’s hardcover. € 29,99.
