Hermann Huppen is inmiddels al 83 jaar oud, maar weet nog niet van ophouden. Hij heeft ooit eens gezegd te blijven doortekenen tot hij er bij neervalt. Met de regelmaat van de klok levert hij nog nieuwe albums af, de laatste decennia helaas veelal op scenario van zijn zoon Yves die toch duidelijk minder getalenteerd is dan zijn vader.
De enorm hoge productie is de kwaliteit van Hermanns werk niet ten goede gekomen. Eigenlijk heeft hij sinds de eeuwwisseling geen albums met eeuwigheidswaarde meer gemaakt. Maar het enthousiasme waarmee de Belgische gootmeester doortekent doet niets af aan de enorme berg klassiekers die de tand des tijds wél zullen doorstaan. Natuurlijk de baanbrekende westernserie Comanche waarin hij op scenario van Greg zijn grenzen als tekenaar verlegde, de eerste tien à vijftien delen van de postapocalyptische avonturenstrip Jeremiah, oneshots als Missié Vandisandi en Sarajevo Tango en bovenal de ridderstrip De torens van Schemerwoude. In die laatste serie die liep van halverwege de jaren ’80 tot halverwege de jaren ’90 was hij zowel als tekenaar als verhalenverteller op zijn absolute top.
De torens van Schemerwoude handelt over ridder Aymar die met zijn schildknaap Olivier op missie is: de herovering van zijn geboortegrond Schemerwoude. Een missie die na tien delen eindigde met zijn dood zonder dat hij de torens van het kasteel waar hij al die jaren over droomde nog terugzag. Maar Hermann houdt dan ook niet van happy ends, zei hij ooit in een interview.
De reeks kreeg nog wel een vervolg onder de naam Schemerwoude (op scenario van zoon Yves), waarin nazaten van Aymar overal in de wereld nog avonturen beleefden, maar dat vervolg heeft nooit kunnen tippen aan de hoofdreeks. Net als met veel van zijn latere strips was het te vaak formulewerk: hoofdpersoon komt ergens, raakt betrokken in een gewelddadig verhaal van anderen en trekt na veel bloedvergieten weer verder.
De liefhebber van Hermanns oude werk zal het dan ook deugd doen dat hij voor een nieuw deel van de Schemerwoude-serie (het laatste verscheen alweer bijna tien jaar geleden) Aymar weer van stal heeft gehaald. De man met de bijl speelt zich af in een niet nader te noemen periode, maar kan chronologisch vóór het eerste album Babette worden geplaatst. In dit verhaal is hij op bezoek bij een edelman wiens land aan Schemerwoude grenst. Als Aymar zich heimelijk op zijn oude geboortegrond waagt, wordt hij opgewacht door een mismaakte bruut die hem bijna de dood in jaagt. Aymar weet te ontsnappen, maar weet ook dat iemand hem verraden heeft.
Met De man met de bijl doet Hermann het eindelijk weer eens zonder zijn zoon. En het moet gezegd, Yves wordt niet gemist. Het verhaal is misschien niet verrassend, maar bevat wel weer alle ingrediënten die horen bij een Hermann-strip: laffe personages, personages met een trauma, geweld, liefdeloze seks en heel, heel veel lelijke koppen.
De tekenstijl van Hermann is ook niet meer zo verzorgd en gedetailleerd als dertig jaar geleden. Hier en daar lijkt hij de pagina’s in een race tegen de klok te hebben afgerond, alsof hij ook wel voelt dat hem als 80-plusser niet veel tijd meer is gegund om nog een keer te laten zien wat hij waard is. Maar het is hem wel gelukt. De man met de bijl is een ouderwets fijn, groezelig Hermann-album.
Hermann – Schemerwoude 16: De man met de bijl. Uitgeverij Glénat. 48 pag. slappe kaft. € 8,99
