Het vorig jaar verschenen Tot ziens daarboven werd alom bejubeld. De verstripping van de gelijknamige roman van Pierre Lemaitre steunde dan ook op een ijzersterk verhaal. Lemaitre won er de prestigieuze Prix Goncourt mee in 2013, er werden een miljoen exemplaren van verkocht en er volgde ook een verfilming.
Wat de stripversie ook zo goed maakte, is dat de Franse tekenaar Christian de Metter van de vuistdikke roman een knappe adaptatie wist te maken in 160 pagina’s. Het verstrippen van een boek is meer dan het verhaal pagina voor pagina omzetten in plaatjes. Een strip is een ander medium, met andere wetten en een ander ritme. De Metters versie van Tot ziens daarboven las als een trein, ondanks het gelaagde scenario waarin de verminkte oorlogsveteraan Édouard Péricourt een zwendel in oorlogsmonumenten opzet en zo ook wraak neemt op zijn rijke vader die hem ooit verstoten had.
Lemaitre maakte een vervolg op zijn succesvolle roman en ook die is door De Metter verstript: De kleuren van de brand. De vertaling verscheen onlangs bij uitgeverij Scratch. Helaas is dit vervolg niet zo’n verrassing als de voorganger.
Hoofdpersoon in dit album is Madeleine, de zus van Édouard uit het vorige boek. Als haar vader sterft, erft zij het familiefortuin. Wanneer haar kapitaal op slinkse wijze wordt afgenomen, zint ze op wraak.
Waar De Metter in het eerste deel van deze romanserie veel tijd investeerde in het schrijven van een goed stripscenario, heeft hij zich er met De kleuren van de brand een stuk sneller vanaf gemaakt. Hij gebruikt grote tekstblokken om personen te introduceren en scènes aan elkaar te plakken, iets wat hij in Tot ziens daarboven niet nodig had. De kleuren van de brand ontbeert daardoor de vaart en de zeggingskracht van het vorige album.
Het tekenwerk van De Metter is wel een stuk minder slordig dan in het vorige album, waarvan sommige pagina’s destijds echt lachwekkend lelijk waren. Maar de Fransman zal nooit een groot graficus worden. De 52-jarige De Metter maakt expressieve pagina’s, maar de gezichten van zijn personages komen maar niet tot leven.
De kleuren van de brand is geen saai album. De lange wraaktocht van hoofdpersoon Madeleine heeft een aangename spanningsboog. Maar het verhaal heeft veel minder diepgang dan het eerste deel van de serie. De ontwikkelingen zijn voorspelbaar. Het album heeft dan ook geen einde dat nog lang nagalmt, zoals Tot ziens daarboven dat wel had. Waar het personage van Édouard je als lezer een jaar na dato nog bijblijft, ben je dat van Madeleine na het sluiten van het album snel weer vergeten.
Lemaitre maakte een trilogie over de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog op gewone mensen. Het slot daarvan, Miroir de nos peines (De spiegel van ons verdriet) verscheen vorig jaar in Frankrijk. In dat boek is de hoofdpersoon het meisje Louise dat zich in het eerste deel ontfermde over Édouard. Het is te hopen dat De Metter bij een bewerking van deze roman tot een beeldverhaal het betere tekenwerk uit De kleuren van de brand combineert met de aandacht voor het scenario van Tot ziens daarboven. Dan is dat iets om naar uit te kijken.
Pierre Lemaitre en Christian de Metter – De kleuren van de brand. Scratch Books. 174 pag. hardcover. € 29,95
