Nóg maar een keertje Zorro dan. Omdat we intussen écht niet meer weten waarover we nog verhalen moeten bedenken. Het lijkt alsof een bepaald deel van de stripgemeenschap voorgoed de vernieuwing heeft afgezworen. Nooit meer iets fris, nooit meer iets anders: vanaf nu herhalen we alles net zo lang tot de structuur en het reliëf voorgoed zijn weggeërodeerd. We zijn al een aardig eindje op weg, met alle westerns, piratenstrips en zeeslagen. Agatha Christie, HG Wells en Sherlock Holmes zijn ook al uitgewrongen. En aan dit rijtje kunnen we Zorro toevoegen. Met de opmerking dat Don Vega geen slechte strip is. Alleen… een keertje iets anders is toch niet teveel gevraagd?
Het verhaal van Don Vega is weer zo klassiek als wat: een horde keuterboertjes die onder de knoet zit van een rijke en meedogenloze blanke grootgrondbezitter, die met allerlei slinkse truukjes zoveel mogelijk bezit probeert te vergaren. Dat lukt hem verbazend goed omdat hij het tij mee heeft: in 1849 is het Mexicaanse gezag in rap tempo zijn invloed aan het verliezen in de grensstreek, van wat nu Amerika is. Ze zijn Texas al kwijt en Alta California is aan beurt om te vallen. Kortom: wetteloosheid en een wisseling van de wacht. Daar kun je goed van profiteren. Immers, afspraken die je met de ene maakt, zijn niets meer waard als er nieuwe machthebbers zijn. Of als je zelf bij de machthebbers gaat horen.
Het cliché-abc van een goede western derhalve. En dan voegen we nog een paar goudklompjes aan het geheel toe en hop, alle ingrediënten zitten in de stoofpot. De boef in dit geheel heet Gomez, met zijn onsympathieke rechterhand Borrow die de vuile zaakjes opknapt. Gomez heeft al heel wat grond toegeëigend waaronder het gebied dat ooit toebehoorde aan de familie van Don Vega, een viriele knaap die in Madrid leefde en daar naar de militaire academie ging.
De boeren worden massaal onder druk gezet om hun grond te verkopen, zeg maar: af te staan voor een habbekrats. Ze zijn ten einde raad en grijpen terug op het oeroude verhaal van El Zorro, de man die de machthebbers ooit op de knieën dwong. Wanhopige boertjes verkleden zich als Zorro en willen zo een daad stellen, maar zonder veel impact. Dat verandert als Don Vega zich ermee gaat bemoeien…
Alary is niet van gisteren. Dat bewees hij al met de robuuste detectivestrip Silas Corey, toch ook al een genre dat behoorlijk afgedraaid is. Hij is een vaardige tekenaar met een perfecte cameravoering: de pagina’s zijn een en al actie, de figuren acteren levensecht, al heeft hij zijn voorkeuren: de held en de slechterik heeft hij goed in de vingers, de wanhoop van de boeren gaat hem wat minder af. Maar dat zijn de finesses: het is om Alary dat deze strip gemakkelijk boven de middelmaat uitsteekt – want ook in sleetse genres heb je sterren en mindere goden. Sterker, zijn prettige kleurenpalet en de bijzondere toevoeging van plakrasters en moirépatronen maken Don Vega stiekem toch heel fraai.
En ja, dan is het nog een keer Zorro, nog een keer alle westernclichés op een hoopje, maar als het dan zo lekker wordt gebracht als Alary doet, dan mag het. Tenminste, precies nog één keer. Nu is het genoeg geweest. Zorro mag zijn cape aan de wilgen hangen.
Pierre Alary – Don Vega. Standaard Uitgeverij. 96 pagina’s hardcover. € 19,95.
