Er zijn mensen wier stem je nooit hoort. Tijdens de Nationale Collecteweek 2019 vroeg de Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind aandacht voor een probleem waar kinderen en jonge mensen met een beperking mee te maken hebben: uitsluiting en eenzaamheid. Velen gaan ver weg naar school en de ontmoetingsplekken in hun woonomgeving zijn vaak niet voor hen toegankelijk. Onlangs is uit onderzoek duidelijk geworden dat hun isolement door de Coronacrisis alleen maar groter is geworden. Hieraan moest ik denken toen ik de strip Dagboek van een maankind las. Dit nieuwe ‘coming of age’ verhaal is van de hand van schrijver Joris Chamblain (o.a. bekend van Het Dagboek van Cerise) en tekenaar Anne-Lise Nalin. Hierin staat één specifieke, vergeten groep in de samenleving centraal: jonge mensen met een zeldzame, slopende zonneallergie.
Morgane (16) is verliefd op een jongen die ze nog nooit heeft ontmoet. Als zij na een verhuizing, die haar relatie met haar ouders ernstig heeft doen bekoelen, zich opsluit in haar nieuwe slaapkamer, vindt zij bij toeval een boek achter de verwarming. Het blijkt het dagboek te zijn van een vroegere bewoner: leeftijdgenoot Max. Hij voelde zich op deze plek even eenzaam en ontheemd als Morgane, maar om een andere reden. Max lijdt aan de zeldzame aandoening Xeroderma pigmentosum; hij is daardoor extreem allergisch voor zonlicht. Hij draagt zijn wonden letterlijk op zijn huid, maar doordat hij overdag nooit buitenkomt – behalve af en toe in een soort maan-pak – is zijn lijden onzichtbaar voor de wereld. Morgane raakt als snel gefascineerd door de knappe jongen met het bleke gezicht van de foto, en samen met een vriendin probeert zij hem op te sporen. Hun speurtocht zal hen onder meer langs een tehuis voor kinderen met Xeroderma pigmentosum leiden, waar zij veel leren over de ziekte. Maar hier vernemen zij ook nieuws over Max, dat hen doet vrezen voor zijn uiteindelijke lot.
Dagboek van een maankind is geen duistere vertelling. Er worden pijnlijke thema’s aangesneden, maar het verhaal is geen aanklacht en er wordt nergens een schrille toon aangeslagen. Dat is verfrissend én verrijkend. Van de schrijver van Het Dagboek van Cerise zou je ook niets minder verwachten. Anne-Lise Nalins tekenstijl en vooral ook de warme inkleuring passen hier goed bij. De enscenering is alledaags. De personages met zonneallergie worden niet als verheven, nachtelijke martelaars weggezet, en ook niet als afhankelijke slachtoffers. Let wel, Morgane wil iets van Max in dit verhaal, niet andersom. Boy meets girl, maar dan met een twist. Door het persoonlijke verhaal van één gehandicapte jongen te vertellen, maakt Chamblain een groep mensen zichtbaar, en de uitdagingen die het dagelijks leven aan hen stelt. Het is geen politiek verhaal. Als lezer hoop je slechts dat Morgane Max uiteindelijk zal vinden, en dat het goed met hem gaat.
Chamblain & Nalin – Dagboek van een maankind. Kennes. 54 pagina’s, softcover, kleur. € 12,95
