Nederland heeft iets met de familiestrip. Dat komt vooral door de Libelle en Margriet, het lijfblad van onze moeders. Achterin stonden respectievelijk Jan, Jans en de Kinderen – veruit de bekendste stripfamilie van Nederland – en de Familie Achterop, een Amerikaanse klassieker die echt veel leuker is dan we ons herinneren.
Nieuwere series hebben vaak nog familiebanden, denk aan Elsje, maar die zijn minder dwingend en minder traditioneel. Overigens, een dingetje dat al voorzichtig werd ingezet door Jan Kruis die netjes meebewoog met de tijdsgeest en af en toe een Bewust Ongehuwde Moeder opvoerde.
In Frankrijk is er een strip over een vijfpersoonshuishouden, bestaande uit vier dochters en een vader: het is de reeks Dad van de Franse stripmaker Nob (pseudoniem van Bruno Chevrier). Nob is mateloos populair in Frankrijk, door Dad en ook door Mamette, een zalige strip over een oud dametje dat nog behoorlijk bij de pinken is. Mamette is een reeks om onvoorwaardelijk van te houden: de delen die in het Nederlands verschenen zijn stuk voor stuk geweldig én worden steeds beter – wat ook niet altijd zo gaat bij series. Het is een kwestie van geduld en een beetje hoop dat de jeugdjaren van Mamette ook in het Nederlands verschijnen: Les souvenirs de Mamette hoort bij de mooiste kinderverhalen die er zijn. De verhalen zijn warm en liefdevol maar evengoed zielig en een beetje verdrietig; zoals het leven zelf. Konden we de uitgevers maar eens diep in de ogen kijken.
Terug naar Dad, waarvan onlangs een zevende deel verscheen: De stille kracht. In een prettige reeks eenpaginaverhaaltjes volgen we het huishouden van vier schattige stoorzendertjes en een doorpakkende huisvader, die af en toe tijd voor zichzelf wenst. De kinderen zijn lekker verschillend, niet in de laatste plaats omdat ze van vijf verschillende moeders zijn. Dat verhaalgegeven is gewoon een feit; nergens krijgen we een terugblik op de voorgaande jaren of horen of zien we iets van een van de moeders. Niet dat Dad niet met vrouwen bezig is overigens…
Dad is trouwens ook gewoon Dad, hij wordt nergens bij naam genoemd. Buiten zijn drukke bestaan als huisvader heeft hij natuurlijk nog dromen en wensen, die beginnen met een goed figuur. Althans, dat ziet hij als een voorwaarde voor een fijne toekomst, en dus sleurt hij aan halters, hangt aan optrekstangen en poseert hij bevallig – maar stiekem – voor de spiegel, uiteraard gadegeslagen door zijn pestende puberdochter, de giechelige negenjarige en de twee kleintjes die ieder voor zich gek opkijken naar hun papa.
De verhaaltjes zijn innemend, schattig en geestig. Er wordt geglimlacht, niet geschaterd. Het knappe van de reeks is het constante niveau, al is het fijn te merken dat de kinderen nu eens niet de sfeer van de verhaaltjes bepalen, maar Dad. Je zou bijna zeggen dat Dad eindelijk een beetje voor zichzelf kiest en af en toe zijn kwetsbaarheid toont. Het zou leuk zijn als hem nog eens iets overkwam: een vriendin of een leuke buurvrouw of zo.
Stel dat Dad een serie is die nog lang bij ons blijft en die net als Jan Jans en de Kinderen meegroeit met het leven: dan zou het een reeks kunnen worden die meer wordt dan de situationele grappen van de eerste zes delen. Dat Dad maatschappelijker wordt, iets meer naar buiten kijkt en iets minder leunt op de strapatsen van opgroeiende kinderen – hoe verleidelijk dat ook is. Misschien is Nob die weg al ingeslagen met dit zevende deel. Zou hij dat bedoelen met de stille kracht?
Nob – Dad 7: De stille kracht. 48 pagina’s. € 7,50.
