De mentors opent met een gruwelijke, sadistische scène op een kraamafdeling. Onvoorstelbaar genoeg zit er ook wat humor in verwerkt, maar dat weet de tragiek nauwelijks te verhullen. Zonder spoilers weg te geven: een pasgeboren baby wordt ontvreemd door gemaskerde commando’s. Twintig jaar later vinden we de moeder in kwestie terug in Almeria, een stad aan de Spaanse zuidkust, nog altijd zoekend naar haar baby. Dat doet ze door navraag te doen bij het plaatselijke politiestation, maar ook door contacten te onderhouden met lotgenoten, met organisaties die zich inzetten voor moeders als zij en door privédetectives in te huren. Ze betaalt dit alles van de schadevergoeding die het ziekenhuis haar betaalde. Op een dag pikt ze Joye op, een prostituee die langs de kant van de weg staat te liften. Ze biedt het meisje onderdak aan in ruil voor hulp bij het vertalen van Engelstalige e-mails, niet wetende dat ze daarmee ook haar voormalige en woedende pooier erbij krijgt.
De toon in dit eerste deel van De mentors is hard. Alle bad guys die Zidrou neerzet zijn sadistisch en meedogenloos en willen dit bovendien zo graag bewijzen dat sommige scènes ongemakkelijk zijn om te lezen. Joye, het hoofdpersonage, is ook al geen toonbeeld van empathie en levensvreugd. Ze is slechts negentien jaar oud, maar heeft desondanks weinig verwachtingen meer van het leven. Haar tegengif bestaat uit zwartgallige humor en cynische one-liners.
Het lijkt erop dat Zidrou zich voor De mentors heeft laten inspireren door Quentin Tarantino, of misschien beter nog: Brian Azzarello (100 Bullets). Met de harde toon lijkt hij de lezer van meet af aan te willen inpeperen dat de inzet hoog is, in een poging de spanning op te drijven. Dat lukt slechts ten dele. De (interne) dialogen van Joye zijn te laconiek en de optredens van de bad guys te kort om die spanning lang vast te houden. Het kan ook zijn dat de vertaling een rol speelt, want die is bij vlagen erg Vlaams en tevens niet altijd zo bondig, hard en realistisch als waar de scènes om vragen. Het verhaal is gelukkig sterk genoeg om overeind te blijven, er ontstaat alleen voor iets meer relativering dan Zidrou het schijnbaar had bedoeld.
Het tekenwerk van Porcel is uitstekend. Realistisch en clean, met karakteristieke koppen. Porcels pagina’s hebben bovendien een goed ritme, prima camerawerk en een prettige inkleuring. Wie Folies Bergère heeft gelezen, zag de tandem Zidrou/Porcel eerder aan het werk met eveneens een goed resultaat. Porcels stijl heeft zich in de tussentijd echter wel behoorlijk ontwikkeld.
Al met al is De mentors 1: Ana eigenlijk een uitstekend album. Zidrou laat zien dat hij het schrijven nog niet verleerd is, probeert eens een andere insteek en eindigt met een cliffhanger waar Léo jaloers op zou zijn. Porcels tekenwerk ziet er bovendien goed uit en past uitstekend bij het harde, realistische verhaal. Als beide heren deze kwaliteit weten vast te houden zit het wel snor. De vraag is wel waar het tweede deel over zal gaan, want dat het verhaal een behoorlijke wending neemt, is na de ontknoping van dit deel onvermijdelijk.
Zidrou & Francis Porcel — De mentors 1: Ana. Saga uitgaven. 48 pagina’s, hardcover. € 19,95
