Nieuw werk van Charles Burns is altijd iets om naar uit te zien. Na al een trouwe schare undergroundfans te hebben opgebouwd, brak hij in de jaren ’90 door naar het grote publiek met zijn comicserie Black Hole (gebundeld en vertaald als Zwart gat, lees dat boek als je het nog steeds niet kent!). Burns’ werk was vernieuwend. Veel suggestie, veel hallucinogene horrorbeelden en tobbende tieners in de hoofdrol waarmee je je als lezer makkelijk kunt identificeren. En dat alles in Burns’ kunstzinnige interpretatie van de klarelijn, waarin hij de starende koppen, die we kennen uit die door Hergé groot gemaakte stijl, verrijkt met arceringen en grote zwarte vlakken.
In zijn nieuwe werk Daedalus borduurt hij voort op die typische Burns-elementen. Net als in zijn vorige trilogie X/De Korf/Suikerschedel, zijn zijn pagina’s opgeblazen tot albumformaat, maar hebben ze nog steeds de kenmerkende driestrokenopbouw die hoort bij een comic. De hoofdpersoon is zoals vanouds een onzekere tiener. Brian is een liefhebber van oude horrorfilms die samen met zijn vriend Jimmy zelf ook amateurfilms maakt. Nu werkt hij aan een nieuw project. Een film ‘over alle rotzooi die in mijn hoofd rond raast’, vertelt hij. Het meisje Laurie dat is gevraagd mee te spelen in de film, krijgt er een onaangenaam gevoel bij.
De liefhebber van Burns’ eerdere werk kan zijn hart ophalen. In dit eerste deel van wat een nieuwe serie moet worden (volgens de uitgever zal hij zich er de komende vijf jaar aan wijden), komen alle traditionele elementen uit het typische Burns-universum weer samen. Een adolescent die gekweld wordt door vervreemdende dromen vol beelden van buitenaardse wezens. Veel verwijzingen naar cultfilms. En een onderhuidse dreiging in het verhaal waar je als lezer maar geen grip op krijgt.
En toch is dit eerste deel van Daedalus ook teleurstellend. Na de laatste pagina is het verhaal nauwelijks op gang gekomen. De personages zijn net geïntroduceerd en dan is het alweer wachten op het volgende deel. Dit eerste deel van Daedalus had beter dikker kunnen zijn, zodat je als lezer hongerig blijft zitten op de vraag hoe het verhaal verder gaat. Nu heb je het uit en voel je die aanvechting minder. Al moet gezegd dat de uitgever geen andere keus had, aangezien Burns dit album in één klap aan meerdere Europese uitgevers tegelijk heeft gesleten (er verschijnt vooralsnog geen Engelstalige editie), waardoor Concerto Books moest meeliften met anderen zoals het Franse Cornélius.
Wat wel blijft, is een naargeestig gevoel dat je na lezing niet loslaat. Want ook al is het nieuwe boek van Burns te dun, het gaat nog steeds onder je huid zitten. En dat is iets wat maar heel weinig auteurs kunnen.
Charles Burns – Daedalus 1. Uitgeverij Concerto. 64 pagina’s, harde kaft, kleur. € 22,99
