De Spanjaard Miguelanxo Prado valt niet graag in herhaling. In elk boek probeert hij een ander genre uit als ook een andere tekenstijl. Toch zijn er wel een aantal parallellen te vinden tussen de boeken die hij in zijn leven maakte. Prado houdt van absurde humor (zie zijn korte verhalen in de bundels Kronieken van de onlogica en De bron van de nacht) en hij houdt van magisch realistische elementen, zoals in zijn veelgeprezen meesterwerk Krijtlijn. En humor en magisch realisme vormen een wonderlijke mix in zijn nieuwste werk De gestolen triskel.
Het verhaal begint wanneer twee magiërs ontwaken uit een eeuwenoude slaap. Dit oude volk heeft ooit gekozen voor een slaap in de hoop dat in de tussentijd de mensheid wat wijzer zou zijn geworden. Dat blijkt niet het geval en een van de ontwaakte magiërs is die mensen nu wel zat. Er moet maar eens een einde aan komen. 
Om een oorlog te ontketenen heeft hij echter een amulet nodig dat ooit aan de magiërs toebehoorde. Enige probleem: dat is zoek. De magiërs die de vrede willen handhaven, roepen de hulp in van een student archeologie om het amulet, met daarop een afbeelding van een triskel, terug te vinden voor de boosaardige magiër dat doet.
Wat volgt is een wat kolderieke speurtocht waarin beide kampen proberen als eerste het amulet in handen te krijgen. De gestolen triskel wordt bevolkt met domme boeven en ijdele booswichten die in een willekeurige kinderstrip niet zouden misstaan en de student Artur Rego is een wat kleurloze held. Maar al die minder interessante personages worden ruimschoots gecompenseerd door de wraakbeluste magiër Xamaïn. Hij is een onweerstaanbare mopperkont die zich op elke pagina meer opwindt over de domheid van de mensen die hij ontmoet. Dat leidt tot verrukkelijke dialogen, vooral wanneer de man die het amulet in handen heeft hem aanziet voor de duivel.
Met De gestolen triskel gaat Prado weer een heel ander pad op dan hij met zijn vorige beeldroman Ardalèn was ingeslagen. Met zijn nieuwste werk richt Prado zich op een breder publiek van 7 tot 77 jaar. Zijn tekeningen en kleurgebruik zijn karikaturaler en vrolijker dan zijn schilderachtige tekeningen in Krijtlijn en Ardalèn die op een selecter, exclusief volwassen lezerspubliek gericht waren.
Dat maakt zijn nieuwste album niet minder interessant. De gestolen triskel bevat weliswaar een suikerzoete, esoterische boodschap en heeft enkele clichématige nevenpersonages zoals het mooie meisje dat de dappere student helpt bij zijn zoektocht, toch zitten er voldoende dubbele bodems in om het ook voor de meer geoefende lezer genietbaar te houden.
Jammer is wel dat de uitgever heeft gekozen voor een erg kleine computerlettering die het lezen van de tekstballonnen soms tot een ware beproeving maakt. Zo wordt Het gestolen triskel onbedoeld alsnog een strip die vooral door een adolescent publiek (met goede ogen) gewaardeerd zal worden.
Migualanxo Prado – De gestolen triskel. Concerto books. 103 pagina’s, harde kaft. € 24,99.
