Twee Amerikaanse soldaten lopen tijdens de winter van 1944 door de Noord-Eifel als ze voor zich iemand zien opdoemen. Het is mistig en de persoon is moeilijk te onderscheiden, maar hij lijkt zijn geweer te pakken. De soldaten schieten. Van de twee is het Gideon Kemp die raakt. Als ze dichterbij komen blijkt de man een Amerikaanse soldaat te zijn. Voor hij sterft stamelt hij in shock dat hij slechts ging plassen.
Als Gideon in oktober 1946 begint als politieagent in Little Rock, Arkansas, draagt hij de oorlog en vooral zijn schuld aan de dood van de jonge soldaat nog altijd met zich mee. Hij heeft een afkeer van geweld gekregen, zoekt naar vreedzame oplossingen en is erop gebrand het goede te doen. Dat valt niet mee, want zijn nieuwe chef, Abraham Bailey, neemt het niet zo nauw met de regels en grijpt snel naar de wapens. Tot afgrijzen overigens van de burgemeester die ervan overtuigd is dat deze methode de georganiseerde misdaad in de kaart speelt. Het is om die reden dat hij Gideon de opdracht geeft Bailey in de gaten te houden. Hoe meer vuil, hoe beter. Zolang Bailey maar ten val gebracht kan worden.
Wat volgt is bepaald geen standaard dirty cop-verhaal. Two Dead is weliswaar geschreven door voormalig misdaadjournalist Van Jensen, maar vertoont desalniettemin de signatuur van tekenaar Nate Powell. In de korte verhalen die hij vroeger maakte, lees je regelmatig dat hij in de geestelijke gezondheidszorg heeft gewerkt. Powell heeft een fascinatie voor de complexiteit van het menselijk brein, de persoonlijke beleving van de werkelijkheid en de manier waarop deze wordt aangetast door een geestelijke aandoening. Ook in Two Dead zien we deze thema’s terug, maar dan met een extra schepje er bovenop: alle personages dragen zowel het goede als het kwade in zich mee en worstelen daarmee.
Idealist Gideon is een goedzak maar schoot ooit een onschuldige soldaat neer, chef Abe Bailey is een schietgraag, ongeleid projectiel maar zijn observaties en intenties zijn juist, journalist Andy helpt de politie met informatie, maar op zeker moment heeft zijn loslippigheid desastreuze gevolgen, Jacob Davis doet zijn best als zwarte politiechef maar krijgt het niet over zijn hart om zijn broer, de misdadiger, op te pakken en Esau Jacobs is misschien een misdadiger, hij laat zich in ieder geval niet misbruiken door de blanken, zoals zijn broer Jacob die een aantal zwarte agenten leidt zonder bevoegdheden, waardering of zelfs maar een noemenswaardig salaris. Esau werkt namelijk voor Big Mike, een sadistische schurk met veel bloed aan zijn handen, maar wel de enige witte man in Little Rock die zich niets aantrekt van de segregatie en zijn zwarte medemens als gelijke behandeld.
Dit doorlopend touwtrekken tussen goed en kwaad maakt van Two Dead veel meer dan een verhaal over corrupte agenten, meedogenloze schurken en nobele helden. Two Dead gaat vooral over de vraag waar de grens ligt tussen goed en kwaad en hoe makkelijk het een kan omslaan in het ander. Bepaalt ons handelen aan welke kant we staan en moeten we daarom altijd kritisch en alert zijn? Of wordt het bepaald door onze intenties en kleurt dat ons handelen, ongeacht de keuzes die we maken? Met andere woorden: moet een mens het goede doen om zichzelf goed te mogen noemen, of kan een mens intrinsiek goed zijn en is daardoor alles dat hij doet per definitie goed?
Bovenstaande culmineert bovendien in een tweede vraag: in hoeverre mag en kan je iemand verantwoordelijk houden voor de keuzes die hij maakt, als de scheidslijn tussen goed en kwaad diffuus is? Die vraag is vooral prangend bij chef Bailey, die door een ongelukkig voorval – vergelijkbaar met wat Gideon meemaakte – langzaam maar zeker schizofreen is geworden. Volgens de geest die hem vergezelt behoedt hij Little Rock van de ondergang, maar dat is bepaald niet hoe zijn omgeving het ervaart. Ook de situatie van de gebroeders Davis roept vragen op over eigen verantwoordelijkheid. Jacob doet zijn best als idealistische politiechef van het zwarte gedeelte van de stad, maar feit is dat zijn meerderen hem kleineren, hem het werk onmogelijk maken en zijn aanwezigheid gebruiken als excuus om de zwarte bevolking aan haar onfortuinlijke lot over te laten. Je kunt het zijn broer Esau moeilijk kwalijk nemen dat hij daarvoor bedankt.
Een verhaal als dit is bij Nate Powell in goede handen. Zijn zwierige, expressieve en stemmige zwart-wit tekenwerk sluit mede dankzij de vele duistere pagina’s perfect aan bij de broeierige en beladen sfeer in het verhaal. De licht getekende flashbacks in sepia vormen daarbij een aangenaam contrast. Two Dead is misschien niet voor de beginnende striplezer. Powell houdt ervan de zwier in zijn stijl door te zetten in de opmaak van zijn pagina’s en dat maakt ze soms lastig om te lezen. Kaders zijn zeldzaam en vooral bij pagina’s met veel zwart – en daarvan zijn er heel wat – kan het lastig zijn te zien waar de ene tekening eindigt en de andere begint.
Two Dead is al met al een uitstekend verhaal geworden dat ver boven de gemiddelde politiestrip uitstijgt. Nate Powell heeft de reputatie dat hij zijn grip op het plot soms kan verliezen, maar dat geldt eigenlijk alleen voor de verhalen die hij zelf schrijft. Als hij samenwerkt met een schrijver die weet hoe je een spanningsboog neerzet, zoals in dit geval Van Jensen, dan levert zijn fascinatie voor de menselijke geest een extra verdieping op die het plot juist versterkt. Wie March heeft gelezen, weet wat ik bedoel. Two Dead is opnieuw een fraai voorbeeld van die synergie.
Nate Powell, Van Jensen – Two Dead. Gallery 13. 250 pagina’s zwart-wit met sepia. $ 19.99.
