Marcello is een staalarbeider met flair en poëtische trekjes. Overdag is hij een stoere kerel met pet en praatjes, maar eenmaal van zijn taken ontlast, schrijft hij gedichten en lange brieven voor zijn lief, Louisa. Samen willen ze aan de rauwe realiteit van het Engeland van begin 1900 ontsnappen door naar elders te vluchten. Omdat Marcello met een paar drankjes op zijn waffel niet kan houden in het café, komt het verrassende plannetje via via bij de familie van Louisa terecht. Zij zien natuurlijk niets in het malle idee van de twee verliefden en steken er een stokje voor, door iets in het drankje van Marcello te doen. Lang verhaal kort, onze drinkebroer wordt wakker op een boot die op weg is naar een ver oord waar aan een kanaal wordt gewerkt.
De geschiedenis van Marcello ontwikkelt zich aanvankelijk logisch maar snel. Als hij eenmaal is aangekomen in het van muggen vergeven oord, krijgt hij te horen dat hij de terugtocht zelf moet bekostigen, plus natuurlijk kost en inwoning. Vanaf dan gaat de tempo van het verhaal een paar tandjes lager. Met andere woorden: het zal nog wel even duren voor hij zijn lief weer in de armen kan sluiten. Om zijn eenzaamheid te ontvluchten, schrijft hij haar dagelijks brieven. Pech voor Marcello dat die nooit bij Louisa aankomen, maar steeds uit de postzakken worden gevist door de vrouw van een ingenieur ter plaatse.
Het gegeven met de brieven lijkt op dat van Mikael’s Giant en ook op De Post- en Liefdebezorger van Didier Quella-Guyot en Sébastien Morice, twee titels waarbij iedere graphic novel genoemd wil worden. In Eldorado voegt tekenaar Cuvillier, die het verhaal samen schreef met Ferrarini, er een mooie laag bij: niet alleen de ontmaskering van de ingenieursvrouw is er eentje waar de lezer naartoe leeft, ook de morele kracht van Marcello wordt danig op de proef gesteld. Wat komt eerst? Zo rolt het verhaal mooi naar het einde toe.
De tekeningen van Cuvillier zijn fraai in hun lichtheid: hij gebruikt een bijna etherisch kleurpalet, dat zowel exotisch als dreigend is. Dat gevoel wordt versterkt doordat de personages, die zijn uitgewerkt in zacht potlood, acteren in een vrij lege entourage. Het lijkt alsof de emotie wordt uitgelicht, de lezer wordt steeds naar de gezichten getrokken. De klassieke kadrering is uit de losse hand getrokken met bruin potlood, waardoor de gitzwarte lettering iets te nadrukkelijk op de pagina’s ligt. Misschien dat de letter ook een tint bruiner had gekund: iets wat overigens vaker voorkomt en waar best eens over nagedacht kan worden door de dames en heren opmakers. Los daarvan is Eldorado grafisch zeer overtuigend.
Eenmaal uitgelezen, sluit de lezer het album. Misschien dat hij dan pas de tekst op het achterplat leest. Dat is te hopen: zelden zo’n exacte samenvatting van ongeveer het hele boek als flaptekst gezien. Niets van spannende vragen (Zal het hem lukken? Krijgt hij de schat in handen? Kiest ze voor hem?) of lekkere aansporingen, maar een accurate verslaglegging van wat we zo-even gelezen hebben. Bijzonder, tegelijk een waarschuwing voor iedereen die met het album in de handen staat: blader gerust van tevoren, maar lees vooral de samenvatting achterop niet. Dat zou echt zonde zijn: Eldorado van Cuvillier en Ferrarini is een zinderend en koortsachtig verhaal dat een aandachtige lezer verdient.
Damien Cuvillier & Hélène Ferrarini – Eldorado. Daedalus. 176 pagina’s hardcover. € 29,95.
