Strips

Schrauwens Zuipschuit is nihilistisch op hoog niveau

‘Zuipschuit’ is eigenlijk nog een veel te vriendelijk woord om het hoofdpersonage aan te duiden. Guy, de permanent dronken scheepstimmerman, is een onaangename kerel die je gedurende de hele vertelling niet één keer iets aardigs ziet doen of zeggen. Lallen, stelen, klieren, ruzie maken, andere taveernegasten onderpissen, het gaat maar door. Homer Simpson doet veel fout, maar je vergeeft hem alles. Hoe anders ligt het hier! Als dit humor is, dan toch van het allerzwartste soort.

De auteurs nemen rustig de tijd om het verhaal van een epische zeereis op gang te brengen. Vanaf dan zijn er nog meer mogelijkheden voor onze zuipschuit om akelige dingen te doen. Dieptepunt is wel als hij aangewezen wordt als scheepsarts om een beenamputatie uit te voeren, zich schaamteloos drukt en de klus overgeeft aan een twaalfjarige scheepsjongen. De grote lijn bevat de standaardelementen van alle zeevaardersverhalen: woeste stormen, piraten, verraad, een schateiland en dergelijke. Onze antiheld overleeft alle gevaren, ondanks het feit dat hij voortdurend stomdronken is – en je gunt het hem niet. Dat levert een bijzondere spanning op, die doet denken aan de weergaloze Ibicus-cyclus van Rabaté. Maar er gebeurt meer, het wordt behoorlijk surrealistisch: Guy veroorzaakt de dood van diverse bijfiguren om hem heen, maar dat is niet hun einde. De lezer blijft hen volgen in een soort voorgeborchte, waarin ze, gefrustreerd en in de war, langzaam tot ontbinding overgaan, terwijl ze de lotgevallen van de zuipschuit als televisiekijkers volgen.

De samenwerking voor dit album is vrij uniek. De Franse auteurs Ruppert en Mulot leverden het scenario én de decors. Olivier Schrauwen, hier voor het eerst niet aan het werk met een eigen scenario, is in topvorm; hij heeft het concept van de standaardkleuren van de risografie achter zich gelaten en vult zijn zakelijke tekenlijnen nu aan met spaarzame, maar sprekende geschilderde kleurvlakken. Quasi-nonchalant laat hij plaatjes of zelfs hele pagina’s oningekleurd. Het tekenwerk is gebaseerd op renaissanceschilderijen en Japanse houtsnedes, maar de beeldcitaten zijn niet zo nadrukkelijk als bijvoorbeeld bij Typex. Het trage verteltempo is meeslepend doordat Schrauwen hier zijn achtergrond als animatietekenaar meer uitbuit dan ooit. Guy’s gezwalk en geslemp krijgt zowaar iets van een ballet en tilt het nogal nihilistische verhaal naar een hoger plan. Bijzondere leeservaring.

Olivier Schrauwen, Florent Ruppert & Jérôme Mulot – Portret van een zuipschuit. Dupuis – Vrije Vlucht. 176 pagina’s hardcover. € 30,80.