Egbert Monk wordt 40 jaar oud en is nog maagd. Mottig. Het verrassingsfeestje voor zijn verjaardag zet één en ander in gang dat eindigt in een zweverig, maar sympathiek, esoterisch kluwen.
Het kernidee van De walvis hebben we al vaker de revue zien passeren, zoals onder andere in de film The 40 Year Old Virgin. Dat is op zich niet zo erg, want scenarist Frederik Hautain wil elders heen met zijn verhaal. Geen, of toch niet al te veel, onderbroekenhumor maar wel een magisch-realistisch verhaal dat dieper tracht in te gaan op de invloed die een hyper geseksualiseerde maatschappij heeft op een veertigjarige die nog nooit van bil gegaan is.
Na een nogal beschamend voorval tijdens het verrassingsfeest voor zijn verjaardag wil Egbert iets doen aan zijn situatie. Hij is het rondlummelen, aanmodderen en aftrekken beu. Hij bezoekt een waarzegster die een vriendin hem heeft aangeraden, beleeft een allegorische koortsdroom, wordt wakker, trekt zijn gordijn open en maakt kennis met een gigantische walvis die voor zijn raam hangt te zweven.
Hautain lijkt nog hard naar zijn eigen stem als auteur te zoeken en kan best wat meer inspiratie gebruiken. Het verjaardagsfeest van Egbert kent bijvoorbeeld een nogal plat gekauwd verloop. Zijn dialogen lijken vertaald uit Engelstalige televisiereeksen, met als nadeel dat die, wanneer ze in het Engels worden uitgesproken door één of andere charismatische acteur, wellicht wel realistisch of vlot zouden klinken. Hautain probeert soms een vlotte en grappige oneliner uit zijn pen te schudden, maar dat komt vaak nogal geforceerd over.
Wanneer hij het verhaal richting magisch-realisme stuurt wordt het echter boeiender. Een ballsy move ook, want dit soort verhaallijnen monden meestentijds uit in betekenisloos geneuzel. Hier en daar raakt Hautain onvermijdelijk de draad kwijt, maar hij weet wel een bevredigend einde aan zijn verhaal te breien.
Een ander groot pluspunt is het hoofdpersonage. Egbert Monk is een innemende kerel, een goedige dikkerd, met wie je meteen sympathiseert. De andere personages worden daardoor wel gereduceerd tot figuranten en krijgen niet zoveel ruimte daar bovenuit te groeien.
Tekenares Hanne Dewachter brengt het er beter vanaf. Dat ligt voor de hand omdat zij al jarenlang tekenervaring heeft en over een achtergrond in animatie beschikt. Check zeker ook eens Dork Toes, haar hilarische dagboekstrip.
Het mag niet verwonderen dat ze Hautains scenario met verve in beeld brengt. De personages stralen warmte en levendigheid uit en de emoties spatten van de pagina’s. Dork Toes maakt ze in een iets schetsmatiger stijl en die strip heeft iets meer schwung dan deze walvis. De gedegen, maar wat stijve inkleuring van Gerardo Alba Rojas heeft daar wellicht ook iets mee te maken.
De walvis is een debuut en over debuten valt quasi altijd wat te zeiken. Ondanks de minpuntjes die ik aanhaalde mogen we hier wel het etiket ‘veelbelovend’ op plakken. Het striplandschap heeft er twee stripmakers bij die één en ander in hun mars hebben.
Frederik Hautain & Hanne Dewachter – De walvis. Oogachtend. 80 pagina’s hardcover. € 26,00.
