Hoe serieus moet je een recensie over een boek nemen? Als iemand anders de recensie had geschreven, was er een heel ander oordeel geveld. Neem Smakelijk leven, het nieuwe boek van Aurélia Aurita, een pseudoniem van de Franse auteur Hakchenda Khun (aurelia aurita is de taxonomische benaming voor oorkwal).
Na lezing van haar eerdere boek Aardbei & chocola was de interesse in haar werk bij deze recensent snel verdwenen. Dat autobiografische werkje (in 2010 vertaald door uitgeverij Xtra) was het zoveelste nietszeggende album van een jonge auteur die haar eigen leven in beeld bracht. Niks mis met autobiografische verhalen, maar ze zijn alleen interessant als iemand ook daadwerkelijk iets te melden heeft. Gedurfd, jubelde de Franse pers destijds over Aardbei & chocola. 
Maar het was honderd pagina’s lang strontvervelend gedweep van Aurita met de seksuele kunsten van haar vriendje zonder dat er ook maar enige ontwikkeling in het verhaal zat. Er was geen enkele noodzaak om dat met de wereld te delen; een vervelende vorm van narcisme.
Toen Scratch dit najaar met een nieuwe vertaling van een boek van Aurita kwam, was de interesse daarom niet direct gewekt. Een zoveelste neuzelalbum vol niksigheid? Maar de achterflap is overtuigend. Smakelijk leven is ‘een culinaire autobiografie’, zo staat er te lezen, waarin Aurita een ontdekkingsreis langs restaurants verbeeldt. Tevens vertelt ze over haar borstkanker die haar smaak overhoop haalde.
Voer voor een interessant verhaal, zou je denken. En het verhaal begint dan ook nog eens met de dood van Aurita’s grootmoeder die haar de liefde voor lekker eten heeft bijgebracht. Maar wie aan het boek begint, moet zich eerst door honderd pagina’s heen worstelen waarin de auteur tekeningen komt maken in een sterrenrestaurant. Al de mensen die ze spreekt, alle gerechten die er worden gemaakt, het personeel dat er rondloopt, hoe de keuken is ingedeeld, alles wordt uitgebreid beschreven en in beeld gebracht. Maar het is boven alles dodelijk saai.
Pas wanneer Aurita over het knobbeltje in haar borst begint te vertellen, raakt ze je als lezer. En het levert een paar sterke scènes op waarin ze uitbeeldt hoe ze de dagen in angst doorbrengt als ze moet wachten op de uitslag van de borstscan. Maar na die paar sterke scènes gaat het al snel weer over kopjes koffie die ze drinkt met bekende mensen, de mannen op de markt met wie ze flirt en de restaurants waar ze eet. 
Hier en daar raakt ze aan een dieper laagje van haar leven, maar Smakelijk leven scheert overal vooral heel vluchtig overheen.
De gebeurtenissen die Aurita’s leven op zijn kop zette en de ontwikkeling die zij daardoor heeft doorgemaakt, zouden genoeg stof hebben moeten kunnen opleveren voor een indrukwekkend autobiografisch verhaal. In plaats daarvan is het een getekend dagboek waarin het merendeel van de gebeurtenissen volkomen futiel en niet ter zake doende zijn. Al die pagina’s vol oninteressante gebeurtenissen uitlezen, voelde als corvee.
Normaal zou hier de recensie zijn geëindigd. Maar nadat uw recensent Smakelijk leven teleurgesteld weglegde, pakte zijn eega het album op. Al na een paar minuten was ze overtuigd: ,,Wat een leuk album.’’ Mevrouw-de-recensent was juist aangenaam getroffen door de manier waarop je dicht bij de auteur kwam en haar dagelijkse bezigheden. En door de vrolijke tekeningen. Veel leuker dan de gebruikelijke dingen die ze rond ziet slingeren in ons huis. En dan al die lekkere gerechten die werden beschreven!
Ach, zie ook allemaal zelf maar.
Aurélia Aurita – Smakelijk leven. Scratch. 368 pagina’s. € 39,95
