Met bevreemdende strips heeft de Fransman Blutch (voluit Christian Hincker) al genoeg ervaring. Na zijn studies maakt Blutch, die zijn pseudoniem koos vanwege zijn fysieke gelijkenis met een van de Blauwbloezen, eerst strips voor het Franse stripblad Fluide Glacial. Zijn portret vol zelfrelativering van de pseudo-autobiografische Blotch werd al snel een klassieker. Zo won de albumversie van die strips in 2000 een prijs op het stripfestival van Angoulême, voor het beste humoristische stripverhaal. In 2010 volgde nog een vertaling van beide losse delen in het kortstondige vertaalexperiment Glad IJs.
Sindsdien volgt Blutch een gevarieerd parcours met tal van one-shots. Het absurdisme en surrealisme zijn steevast een wezenlijk onderdeel. Nu en dan werd een album vertaald, zoals Rapido Moderna in 2002 bij Dupuis of Kleine Christiaan in 2010 bij De Bezige Bij / Oog & Blik. 
In 2009 won Blutch de Grand Prix de la Ville d’Angoulême,. Het was de finale bekroning voor een auteur die al bij zijn debuut hoog aangeschreven werd door de Franse (en al snel ook internationale) pers en het publiek. Door zijn eerder intellectuele verhalen heeft Blutch met de jaren in ons land ook een kleine groep liefhebbers gekregen, maar blijft zijn werk bij de grote groep stripliefhebbers onbekend en daarmee onbemind.
Deze introductie is nodig om alsnog te zeggen dat Een zee te hoog, het nieuwe album van Blutch, zelfs in dit kader een tikkeltje bijzonder is. Ook Een zee te hoog is op zijn zachtst gezegd een apart stripverhaal. Hoofdpersonages A en B zijn een stel geliefden die op zoek zijn naar elkaar in de stad Brussel, een mediterrane versie van de gelijknamige hoofdstad. Tijd wordt een relatief begrip en als lezer raak je al snel het logische spoor bijster. Het is belangrijk je te laten meevoeren op de beeldenstroom van Blutch.
Zijn pagina’s zijn meer dan ooit een lust voor het oog. Zwierige, sensuele personages en passioneel kleurengebruik maken Een zee te hoog tot één van de voorlopige grafische hoogtepunten van 2023. Tegelijk slaagt Blutch er ook in om zijn surrealisme te laten ontstaan uit een virtuoos samenspel van verschillende verhaallijnen en thema’s. Zo lijken A en B fysiek wel opvallend veel op tekenaar Blutch en zijn vrouw uit het echte leven. Ook het Brussel is enerzijds realistisch in bepaalde locaties, zoals het Hotel Metropole, maar vermengt Blutch met exotische locaties uit Zuid-Europese kuststeden.
Een zee te hoog is een strip geworden van een auteur die ook na drie decennia stripmaken nog altijd op zoek blijft naar het oprekken van de grenzen en verwachtingen van wat een strip mag zijn en hoe een stripverhaal logischerwijs opgebouwd zou moeten worden. 
Blutch is een grootmeester die het stripmedium van binnen tot buiten kent en er dan ook op heel beheerste manier mee speelt. Ondanks het experimentele karakter van Een zee te hoog barst het album van de emoties en ruwe passie tussen A en B. Het zindert van de erotische spanning, wat de benaming ‘Een romance’ op de achterkaft echt wel treffend maakt.
Dat Een zee te hoog een echt Blutch is en bijgevolg geen grote commerciële toppen zal scheren, lijkt logisch op basis van het bovenstaande. Het is dan ook verdienstelijk dat Concerto het toch aandurft om het album in het Nederlands uit te brengen. Het leest eigenlijk als een masterclass in het maken van stripverhalen en zou dan ook voor een groot publiek verplichte lectuur moeten zijn.
Blutch – Een zee te hoog. Concerto Books. 72 pagina’s hardcover. € 29,99
