Zouden er nog dingen zijn in het leven van Michiel van de Pol die wij als lezers niet weten? Al sinds zijn debuut Medicijnman uit het jaar 2000 verrast hij zijn publiek met enige regelmaat met dan weer hilarische dan weer ontroerende anekdotes over zijn jeugd of zijn gezinsleven. Daarin spaart hij zijn omgeving zelden en zichzelf helemaal nooit. Zijn strips zijn doordrenkt van niets ontziende zelfspot zonder daarbij ooit in bijtend sarcasme te vervallen. Zijn verhalen blijven altijd lichtvoetig en laten je steevast achter met een warm gevoel.
Van de Pols nieuwste werk Hoe ik mijn fortuin maakte als live-cartoonist is daar geen uitzondering op. In dit verhaal schetst hij hoe hij jaren alleen kon rondkomen van zijn tekenwerk omdat hij een werkende vrouw heeft en hijzelf wat bijbeunt met het rondbrengen van medicijnen (wat we al wisten sinds zijn debuut). Totdat hij een aantal jaren terug een keer door zijn agent wordt gevraagd om een bijeenkomst van bankpersoneel bij te wonen als live-tekenaar. Het inhuren van een cartoonist gebeurt de laatste jaren steeds vaker door organisaties, om dat wat er wordt gezegd op bijvoorbeeld een congres of in een heisessie te verbeelden in tekeningen. Ter vermaak of om de boodschap beter over te brengen.
Aanvankelijk worstelt Van de Pol nog met die rol. Het levert dolkomische situaties op omdat hij nog moet leren wat er eigenlijk van hem verwacht wordt en welke grappen je wel en welke je vooral niet kunt maken. Maar naarmate hij vaker dergelijke opdrachten krijgt, weet Van de Pol zich steeds makkelijker door het aanstellerige jargon op bijeenkomsten te slaan en bouwt hij – lichte overdrijving is altijd een machtig wapen geweest van Van der Pol – een waar live-cartoon imperium op.
Het leuke aan Hoe ik mijn fortuin maakte als live-cartoonist is dat Van de Pol zowel zichzelf als zijn opdrachtgevers op de hak neemt. En dat terwijl hij dit nieuwe boekje ook wil gaan verkopen aan diezelfde klanten op bijeenkomsten. Dat zij dit ongetwijfeld met een glimlach zullen doen, komt doordat Van de Pol iedereen een spiegel voorhoudt. In het voorwerk van zijn boek Terug naar Johan roemde Paulien Cornelisse ooit de herkenbaarheid van Van de Pols werk. Dat is in Hoe ik mijn fortuin maakte als live-cartoonist niet anders. Iedereen met collega’s zal meebulderen om de soms pijnlijke interactie op personeelsbijeenkomsten die Van de Pol beschrijft. En zoals in al zijn werk laat hij zijn droogkomische teksten vergezeld gaan van ‘overacterende’ poppetjes die het droogkomische effect alleen maar vergroten.
Van de Pol heeft sinds zijn debuut bewezen veel in zijn mars te hebben. Hij kan je aan het denken zetten zoals in Michieltjes jongenshart, hij kan volkomen bizarre hersenspinsels tot een meeslepend verhaal kneden zoals in De gevoelige mannenclub. Maar bovenal kan hij je hardop laten bulderen. Zijn laatste werk is daar weer een uitstekend voorbeeld van. Een ronduit verrukkelijk boekje. Met voor zijn collega-stripmakers bovendien enkele bruikbare tips over hoe je op verjaardagen vertelt dat je strips tekent (en hoe je dat onderwerp kunt omzeilen).
Michiel van de Pol – Hoe ik mijn fortuin maakte als live-cartoonist. Scratch. 128 pagina’s. softcover. € 10,00
