Net als de collectie Vrije Vlucht van Dupuis is de collectie Getekend van Le Lombard een kwaliteitsmerk: de meeste albums uit deze reeksen zijn erg goed. Van de twee reeksen is Getekend de meest klassieke. Het zijn sterke rechttoe-rechtaan avonturenstrips, in de typische genres die daarbij horen. Actie, achtervolgingen, dreiging, maffiose praktijken en afrekeningen. De slang en de coyote is precies dat. Nog beter wordt het als je weet dat het duo Xavier en Matz achter het verhaal zitten. Al een paar jaar maken zij veruit de beste actiestrip van dit moment, Tango.
De slang en de coyote lijkt ook nog eens behoorlijk op Tango. Dit verhaal en de reeks spelen allebei in broeierige contreien, met veel gele luchten en zanderige weggetjes. En beide hoofdpersonen lijken ook nog eens op elkaar. In De slang en de coyote is de rol van Tango weggelegd voor Joe, een typische stripfiguur-met-een-verleden. En hij wordt niet met rust gelaten, want er is een US marshall die hem zo eens in de zoveel tijd opspoort om te kijken of alles nog goed gaat. Waarom? Dat heeft met zijn verleden te maken en omdat Joe in zijn eentje in een camper door de woestijn trekt, heeft de lezer geen idee.
Of toch wel. Om maar meteen met de zwakste schakel in het plot te beginnen: in het begin krijgt de lezer de hele voorgeschiedenis van Joe van A tot Z voorgeschoteld, omdat Joe een kleine coyote vindt die hij in zijn camper meeneemt. Voor de gezelligheid, en dus ook om dat beest alles te vertellen wat de lezer moet weten. Om het nog krasser te maken: de coyote – Joe denkt dat het een hondje is – reageert op ieder stukje verhaal met een infantiel ‘wif’ of ‘woewoef’ of ‘wiiiioef’. Zelden zoiets gelezen. Daar had iedere andere kunstgreep beter uitgepakt.
Maar al snel verplaatst het verhaal zich van de babbelzieke Joe en zijn hondje naar een scene aan het strand die de ernst van de situatie benadrukt. Joe is namelijk niet zomaar voor een paar onderwereldfiguren op de vlucht: het is de maffia, waar hij vroeger een onderdeel van uitmaakte. Joe is gaan praten en dat wordt hem niet in dank afgenomen – om het eens voorzichtig te stellen. Die US marshall is er om Joe in de gaten te houden, want ze hebben hem nodig voor een zaak. Hij is een kroongetuige die de hele boel achter slot en grendel kan gooien, maar dan moet hij wel blijven leven. Logisch dat de ene club hem wil omleggen terwijl de andere club hem in veiligheid wil brengen. Maar goed, dat heeft Joe dus allemaal al aan die hond vertelt: laat mij maar lekker rond rijden. Mij krijgen ze niet klein. Wif wif.
Het verhaal ontwikkelt zich zoals het bij Tango gaat: gestaag, maar niet gejaagd. Joe is niet voor een kleintje vervaart en dat levert smeuïge scènes op. Scenarist Matz weet genoeg slimmigheidjes in het plot te verwerken om het verhaal op gang te houden: een vriendin uit het milieu duikt op, een dochter, twee vrienden van vroeger, alles wordt steeds ingenieuzer en daarmee beter. Aan het tekenwerk van Xavier is echt niets aan te merken. Hij is intussen de tekenaar-par-excellence van de hardboiled desert crime geworden. Hij is de blauwdrukker van het genre.
Eenmaal bij de laatste veertig pagina’s van het boek aanbeland, is het onmogelijk om het nog weg te leggen. Alles wat we weten komt er samen; dan mag de lezer zich in een comfortabele stoel naar het slot van het verhaal laten voeren. Dan zijn we het vreemde begin al lang en breed vergeten. De slang en de coyote is een lekker maffiaverhaal, een ontsnappingsdrama, een sixties roadstory, een Amerikaanse crime noir, zo’n avonturenstrip die niet teleurstelt. Ook al wordt er net iets te veel gewift.
Philippe Xavier & Matz – De slang en de coyote. Le Lombard (Getekend reeks). 144 pagina’s hardcover. € 27,50.
